ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κάτι που με ενοχλεί εδώ και κάποιους μήνες. Στη σχολή,γνώρισα διάφορα παιδιά και έκανα πολλές παρέες. Με ένα παιδί κολλήσαμε περισσότερο και γίναμε πιο κολλητοί. Αυτό το παιδί το γνώρισα από κοινή παρέα,η οποία αργότερα έσπασε. Είχα βέβαια και τις δικές μου φίλες. Τελικά εκείνος άφησε την παρέα του και κόλλησε πιο πολύ με μένα και μού είπε ότι εφόσον η άλλη του παρέα δεν τον ικανοποιεί,δεν θα ήθελε ούτε κι εγώ να πολύ κολλήσω μαζί τους (πράγμα που δεν θα έκανα γιατί δεν ταιριάζαμε έτσι κι αλλιώς),γιατι χαίρεται που έχει εμένα έτσι ξεχωριστά να μιλάμε. Όλα μια χαρά,η φιλία μας πήγαινε καλά,δεν είχα θέμα,ήταν και υποστηρικτικός. Από κάποιο σημείο και μετά,όμως,ένιωσα να με ανταγωνίζεται: ο,τι θετικό έκανα το συνέκρινε με κάτι δικό του και έλεγε ότι αυτός δεν θα τα πήγαινε τόσο καλά κλπ. Ένιωθα κάπως σα να τραβάει όλη τη χαρά που είχα. Το έκανε συνέχεια. Επίσης,δεν πολύ χαιρόταν όποτε εκανα σχέση και πάντα πέταγε υπονοούμενα για το πώς θα ήταν να χώριζα κλπ. Το θέμα είναι ότι έχουμε φτάσει εδώ: αυτό το παιδί έχει μπει πλέον στις παρέες μου από τη σχολη,ακόμα και στην παρέα με τις κολλητές μου. Ακόμη κι αν ξεκαθάρισα ότι με ενοχλεί να γίνεται μίξη στις παρέες μου,γιατί θέλω τις κολλητές μου να τις λέω δικά μου πράγματα. Νιώθω ότι μού κλέβει χώρο,ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι χωρίς να είναι κι αυτός μέσα. Θέλω παρεες δικές μου,να λέω τα δικά μου πράγματα,χωρίς να είναι ανάγκη να είναι κι αυτός παντού πάντα. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως όλο αυτό είναι τελικά τοξικό.