[Εικόνες: Γ.Κ.]
Η μαρτυρία αφορά φιλικό μου ζευγάρι (αγαπημένοι φίλοι!) που πριν κάποιο καιρό μας μετακόμισε μόνιμα στις ΗΠΑ.
Το κείμενο έγραψε η φίλη μου η Σ.
Όταν, τελικά, η αγχωτική γραφειοκρατία σε κάνει να βλέπεις με φρέσκια ματιά τη σχέση σου.
Και είχε και ψιλοκρύο, δεν ήθελα να βγω από το κρεβάτι.
Ήταν η μέρα της συνέντευξης για την έγκριση της πράσινης κάρτας και έπρεπε να κατηφορήσουμε από τα ήσυχα προάστια προς το κέντρο της πόλης.
Το τελευταίο βήμα από μια μακριά και χρονοβόρα σειρά διαδικασιών που ήταν απαραίτητο να ολοκληρωθούν. Τις προηγούμενες μέρες, έκανα μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο για να πάρω μια ιδέα σχετικά με το τι ρωτάνε σε τέτοιες περιπτώσεις, που θέλει δηλαδή κάποιος να επιβεβαιώσει ότι είσαι στ' αλήθεια ερωτευμένος με το έτερον ήμισυ.
Οι ερωτήσεις που βρήκα μου φάνηκαν πολύ ηλίθιες και καθόλου κατατοπιστικές για να εξάγεις μέσα απ' αυτές κάποιο συμπέρασμα σχετικά με τα αισθήματα που τρέφει ο ένας για τον άλλον.
Τι χρώμα είναι οι κουρτίνες στο σπίτι, ποιά είναι η αγαπημένη του ταινία, ποια μέρα βγάζουμε έξω τα σκουπίδια (??), τι δώρα ανταλλάξαμε τα περασμένα Χριστούγεννα και διάφορα άλλα τέτοια βαθυστόχαστα.
Κάπου εκεί με έκπληξη συνειδητοποίησα, πως παρόλο που ο γάμος μας είναι πέρα για πέρα αληθινός, τέτοιες λεπτομέρειες δεν κατείχα. Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται, ποιο είναι το αγαπημένο γκρουπ, όχι μόνο του άντρα μου, αλλά και το δικό μου... Ποιος είναι ο αγαπημένος μας ηθοποιός... τελευταία φορά που με ρώτησαν κάτι ανάλογο ήμουν νομίζω στο γυμνάσιο.
"Πόσα τατουάζ έχεις;" τον ρωτούσα καθώς έπλενα τα πιάτα, "από ποιο πλευρό συνηθίζεις να κοιμάσαι;", λίγο αργότερα στο αυτοκίνητο, "τι αφρό ξυρίσματος χρησιμοποιείς;". Ερωτήματα ξεπηδούσαν απρόσμενα μέσα και έξω από το κεφάλι μου. Περάσαμε δυο μέρες ανταλλάσσοντας εξονυχιστικές λεπτομέρειες ο ένας για τον άλλο, τόσο που, στο τέλος αισθάνθηκα ότι ξανασυστηθήκαμε από την αρχή.
Επιτέλους είχε έρθει η ώρα. Ήμουν έτοιμη να τα δώσω όλα. Όπως όταν πήγαινα για προφορικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο ύστερα από 4 μερόνυχτα καταχώρησης συμπυκνωμένης πληροφορίας και πολλαπλού καψίματος εγκεφαλικών κυττάρων.
Μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο μαζί με μια ευγενέστατη και χαμογελαστή κατά τ' άλλα "μυστική πράκτορα", η οποία, αντί να μας χωρίσει, όπως θα περίμενε κανείς, για να μας "ανακρίνει" ξεχωριστά, μας έβαλε να καθήσουμε δίπλα δίπλα μπροστά από το γραφείο της...
Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ήμασταν ήδη έξω.
Δε μας ρώτησε τίποτε άλλο πέρα από τα βασικά στοιχεία μας και για ποιο λόγο παντρευτήκαμε. Εκεί απάντησα "απλά, γιατί ερωτευτήκαμε" και γέλασε.
Αυτό ήταν; Γι' αυτό προετοιμαζόμασταν; Μα δεν είπα τίποτα, μα τα ήξερα όλα κυρία!!
Δώστε μου μία ακόμα ευκαιρία!
Μάλλον θα έφταιγε που της δώσαμε το σκληρό δίσκο με 30 γίγα φωτογραφίες από όλες μας τις διακοπές και τα ταξίδια. Ούτε καν τα κοίταξε, είναι πολλά, είπε. Τι να κάνουμε, μας αρέσει να απαθανατίζουμε τις στιγμές μας :)
Πάει κι αυτό λοιπόν, τελείωσε. Τσεκ και έξω απ' το καλάθι.
Επιχείρηση επαναγνωριμία, στέφθηκε με επιτυχία.
Και ήταν τόσο διασκεδαστικό τελικά, που λέω να το καθιερώσουμε, να κάνουμε ένα update κάθε 5-6, ας πούμε, χρόνια. Ή μήπως λες θα παραγνωριστούμε;
σχόλια