Με_ΤουςΦίλους_ΤουςΠαλιούς*

" Το δράμα,φίλοι μου, σήμερα είναι ότι η βλακεία σκέφτεται" 

Ζαν Κοκτώ

(το twitter account @lefteristas του οποίου αποσπάσματα
χρησιμοποιούνται στο ποστ είναι parody account)

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα

σ' αυτό το άθλιο θαλασσοχώρι.

Δεν ξέρω αν πρέπει

να φύγω ή να μείνω.

Δεν θυμάμαι πότε

ήρθα κι από πού.

Ίσως να 'χω περάσει

ολόκληρη ζωή εδώ.

Ένα μικρό παιδί κουρελιάρικο μου γνέφει

απ' το φεγγίτη να σταματήσω.

"Τι να σταματήσω;",

του λέω,

σηκώνοντας το κεφάλι τόσο ψηλά που παρά

λίγο να κυλήσει στην πλάτη μου.

Κάθομαι πάνω σ' ένα αμόνι και τα πόδια μου

κρέμονται κίτρινα κι αδύνατα ως το πάτωμα,

δε θέλω να τα βλέπω, γιατί άμα τα βλέπω με

πιάνει τρεμούλα ότι έγινα πρόβατο.

Γύρω μου παντού γυαλίζουν

κομμάτια ντενεκέδες,

σβησμένα κάρβουνα και τρίμματα,

τρίμματα ψιλά σίδερο.

Το παιδί μού δείχνει το μικρό μουσικό όργανο

που έχω στα γόνατά μου και το χαϊδεύω.

Για φαντάσου, δεν το πρόσεξα!
Είναι κατακίτρινο και

μακρουλό σαν πεπόνι,
το 'χω φτιάξει ο ίδιος με τα χέρια μου.

"Μην παίζεις", μού ψιθυρίζει σιγά
κι απ' τα μάτια του στάζουν

βροχή τα δάκρυα
πάνω στα κάρβουνα.

"Ακούγεσαι δίπλα στο μαγαζί.

Δεν καταλαβαίνεις

πως θα μας διώξουν;"

Ε. Χ. Γονατάς

Θα μας διώξουν