Όταν κάθεσαι στο σαλόνι ενός ανθρώπου και παρατηρείς τα έπιπλα και τα αντικείμενα που έχει επιλέξει να τον περιβάλλουν, συνήθως καταλαβαίνεις πολλά για τον χαρακτήρα του.
Για παράδειγμα κάθομαι σε αυτό το καθιστικό που μοιάζει με εσωτερικό ιστιοπλοϊκού στον 7ο όροφο μιας πολυκατοικίας, από αυτές που είχαν χτιστεί στα τέλη της δεκαετίας του '60, στην καρδιά της Κυψέλης, και σκέφτομαι ότι ο Γιάννης Γεωργούλιας είναι ένας ρομαντικός και τρελός τύπος.
Οι τοίχοι του χώρου είναι επενδυμένοι με ξύλο, τα έπιπλα είναι όλα από περασμένες δεκαετίες και μετράω ήδη με το βλέμμα μου τρία πικάπ και αρκετά ηχεία. Βασικά τα πάντα στο σπίτι του Γιάννη είναι παλιά, και συγκεκριμένα από τις δεκαετίες του '50 μέχρι του '70. Από τις δανέζικες πολυθρόνες και τα τραπεζάκια μέχρι τα αμπαζούρ και τα τασάκια.
Σε ένα από τα τρία πικάπ που υπάρχουν μέσα στον χώρο παίζει το «Blue in Green» του Bill Evans, έξω βρέχει και ο Γιάννης μου φτιάχνει ένα τσάι με άρωμα περγαμόντο. Αισθάνομαι ότι έχω μπει κανονικά σε χρονοκάψουλα.
Το σπίτι του Γιάννη είναι το δώμα της πολυκατοικίας. Είναι αυτό που παλιά αποκαλούσαν «μπελβεντέρε» στα αστικά σπίτια, δηλαδή ο χώρος που κανείς πήγαινε για να χαζέψει τη θέα. Και όντως η θέα είναι ωραία από εδώ ψηλά. Έχει όλη την πόλη πιάτο: Ακρόπολη, Λυκαβηττός και Στρέφη, ενώ το βλέμμα μπορεί να φτάσει μέχρι πέρα στον Πειραιά, τη Σαλαμίνα, την Αίγινα και το Αγκίστρι.
Η μοναδική δουλειά που έχει κάνει ο Γιάννης στη ζωή του είναι αυτή του ντιτζέι – πρέπει να είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν με το ψευδώνυμο Iznogood. Ξεκίνησε να παίζει μουσική σε μαγαζιά στα μέσα της δεκαετίας του '80 ενώ ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς στην πορεία του ήταν το Folie, ένα μαγαζί που υπάρχει ακόμα σε έναν κάθετο στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ενώ κάποια στιγμή υπήρχε και ένα δεύτερο στην Κηφισίας αλλά και ένα καλοκαιρινό στη Σίφνο. Ο Γιάννης έχει δουλέψει και στα τρία. Στο συγκεκριμένο μαγαζί ήταν που του βγήκε και το παρατσούκλι.
«Εκεί πολλοί από τους πελάτες ήταν ξένοι, κυρίως Αφρικανοί και Βραζιλιάνοι. Πολλές φορές αυτοί έλεγαν για μένα ότι δεν παίζω καλή μουσική, με την έννοια του ότι δεν έπαιζα εμπορική μουσική. Έλεγαν λοιπόν «Is no good». Ταυτόχρονα βρέθηκαν και κάτι παρέες από την Καλών Τεχνών που ασχολούνταν με το κόμικ, οι οποίοι άκουσαν τους Αφρικανούς και συμφώνησαν. Όμως αυτοί έλεγαν κάτι άλλο, ότι δηλαδή μοιάζω με τον Ιζνογούντ. Μου άρεσε πολύ αυτός ο σουρεαλισμός και έτσι υιοθέτησα το DJ Iznogood».
Του αρέσει πολύ, λέει, η δουλειά του. «Αυτό θέλω να κάνω για πάντα. Δεν ξέρω πώς τα έχω καταφέρει αλλά δεν με έχει κουράσει ακόμα. Άλλοι σπάνε μετά από τα πολλά ξενύχτια. Εμένα όμως μου αρέσει ακόμα, ίσως διότι δουλεύω μόνο σε μέρη που με ενδιαφέρουν και παίζω μονάχα μουσικές που απολαμβάνω κι εγώ ο ίδιος. Και τελικά έχω καταλήξει ότι ίσως γι αυτό και έχω δουλειά ακόμα».
Μου διηγείται και κάτι από τα παλιά, όταν στα τέλη της δεκαετίας του '90 είχε πάρει το παλιό ζαχαροπλαστείο «Σόνια» στην Αλεξάνδρας. «Κάθε βράδυ το μετέτρεπα σε supper bar και το πρωί ξαναγινόταν ζαχαροπλαστείο. Ακόμα συναντώ ανθρώπους που θυμούνται ιστορίες από εκείνα τα βράδια. Στην ουσία για τα δύο χρόνια που το είχα λειτουργούσε όλο το εικοσιτετράωρο.
Μετά τις δέκα το βράδυ χαμηλώναμε τα φωτά, στήναμε το μπαρ, βάζαμε μουσική και αλλάζαμε τη θέση των τραπεζίων. Και το πρωί, πάλι από την αρχή, ζαχαροπλαστείο. Κόσμος έπινε ποτά, έτρωγε μακαρονάδες, πάστες, σούπες, καφέδες, τσάι, σοκολάτες και ο, τι μπορείς να πάρεις από ένα ζαχαροπλαστείο. Και ο χορός, χορός βεβαία. Μάλιστα ερχόντουσαν και άσχετοι, έπαιρναν γλυκά σε πακέτο στις δύο η ώρα τη νύχτα. Σε ένα αφιέρωμα που μας είχε κάνει ένα περιοδικό της εποχής το είχαν ονομάσει "το ζαχαροπλαστείο – Σταχτοπούτα". Είχε τύχει πολλές φόρες οι πρωινοί πελάτες –κυρίως ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι– να περιμένουν έξω να τελειώσουμε το πάρτι για να πιούνε τον καφέ τους».
Το σπίτι του Γιάννη είναι το δώμα της πολυκατοικίας. Είναι αυτό που παλιά αποκαλούσαν «μπελβεντέρε» στα αστικά σπίτια, δηλαδή ο χώρος που κανείς πήγαινε για να χαζέψει τη θέα. Και όντως η θέα είναι ωραία από εδώ ψηλά. Έχει όλη την πόλη πιάτο: Ακρόπολη, Λυκαβηττός και Στρέφη, ενώ το βλέμμα μπορεί να φτάσει μέχρι πέρα στον Πειραιά, τη Σαλαμίνα, την Αίγινα και το Αγκίστρι.
Μετακόμισε εδώ τον περασμένο Σεπτέμβρη. «Όταν είδα τη μεσιτική αγγελία, έκλεισα αμέσως ραντεβού γιατί μου αρέσει πολύ αυτή η γειτονιά της Αθήνας. Μπορώ να σου πω ότι αποφάσισα ότι θα το νοικιάσω πριν καλά-καλά το δω, μου άρεσε που ήταν πάνω στην πλατεία. Ε, και όταν πια ανέβηκα πάνω κι αντίκρισα το παλιό πιάνο που ήταν στη μέση του σαλονιού, το έκλεισα με τη μια».
Μου δικαιολογείται ότι ακόμα το σπίτι δεν είναι «έτοιμο», ότι δεν το έχει ακόμα φτιάξει έτσι όπως το έχει στο μυαλό του. «Τα βινύλια και τα κρύσταλλα είναι ακόμα στις κούτες. Σπάω το κεφάλι μου για να βρω έναν τρόπο να χωρέσω τη συλλογή με τους δίσκους. Είναι γύρω στους 4.000. Φυσικά και δεν χωράνε όλοι εδώ μέσα. Θα πρέπει να επιλέξω να έχω εδώ μόνο τους αγαπημένους μου. Είναι μανίκι μεγάλο».
Ποιους καλλιτέχνες αγαπά περισσότερο; «Miles Davis, John Coltrane, Charles Mingus, Sahib Shihab, Sun Ra, Bill Evans, Chet Baker, ολόκληρη η Αφρική, η ψυχεδέλεια από Σαν Φρανσίσκο μέχρι Βοστόνη, τα μπλουζ και η ευρωπαϊκή τζαζ-ροκ. Ο ποιο αγαπητός της παρέας αλλά και ο πιο παρεξηγημένος για την πορεία του, ο James Brown. Για άλλους, τύπου Bowie, Iggy, Prince και λοιπά τέρατα, δεν τίθεται λόγος».
Λέει πως όταν γυρνάει το βράδυ στο σπίτι μετά τη δουλειά, συνήθως μετά τις τρεις, τον περιμένει πάντα μουσική. «Εδώ και πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι πόσα, αφήνω απαραιτήτως να παίζει κάποιος ραδιοφωνικός σταθμός. Αγαπώ πολύ την αίσθηση του να μπαίνω σπίτι και να παίζει κάποιο κομμάτι ή να μιλάει κάποιος αγαπημένος μου ραδιοφωνικός εκφωνητής. Βγάζω τα ρούχα μου, φτιάχνω κάτι να φάω –αν δεν έχω φέρει κάτι απ 'έξω– και αράζω στον καναπέ. Πάντως οι φίλοι μου λένε ότι πετυχαίνω ωραία το ταϊλανδέζικο».
Μου δείχνει μια υπέροχη μεταξωτή ρομπ ντε σαμπρ. «Είναι η αγαπημένη μου συνήθεια: Να φοράω τη ρόμπα, τα πασουμάκια μου και να ακούω βινύλια».
Όμως και τα βράδια που παίζει μουσική στα μαγαζιά πηγαίνει σενιαρισμένος. «Συνήθως φοράω τα πουκάμισα που έχω ράψει στον θείο μου που είναι ράφτης και έχει μαγαζί σε μια στοά στην Κάνιγγος. Μέχρι και χειροποίητα παπούτσια έχω φτιάξει σε έναν υποδηματοποιό που είχα στην παλιά μου γειτονιά, στου Ψυρρή. Τώρα που είναι χειμώνας και φοράω μακρυμάνικα βάζω απαραιτήτως και μανικετόκουμπα. Φοράω τα σακάκια μου, ακόμα και γραβάτα μερικές φορές. Για ένα διάστημα φορούσα και μανσέτες για να μη λερώνονται τα πουκάμισά μου. Γενικώς μου αρέσει να παραμυθιάζομαι. Σκέφτομαι πως αλλιώς δεν έχει νόημα» λέει.
«Τελευταία έχω αποκτήσει κι άλλο "κουσούρι". Μέσα στην ανακατωσούρα της μετακόμισης βρήκα ένα παλιό άλμπουμ με γραμματόσημα που μάζευε ο πατέρας μου και τώρα έχω γίνει μανιώδης φιλοτελιστής» λέει και βγάζει πάκους ολόκληρους με γραμματόσημα να μου δείξει.
Στο σπίτι δεν έχει σύνδεση στο Ίντερνετ αλλά ούτε και στο κινητό του. «Πρόσεξε, δεν είναι ότι σνομπάρω την τεχνολογία. Ας πούμε έχω προφίλ στο Facebook, το οποίο και χρησιμοποιώ κανονικά, όπως και μέιλ. Πηγαίνω σε οποιοδήποτε καφέ ή μπαρ που μου αρέσει, κάθομαι κάποια ώρα και κάνω τις δουλειές μου με το tablet, ενημερώνομαι κ.λπ. Όμως μέχρι εκεί.
Δεν κάθομαι να ξοδεύω ασκόπως την ώρα μου. Κι έτσι οι μέρες μου είναι πάντα μεγαλύτερες σε χρόνο απ' ό,τι αυτές του υπόλοιπου κόσμου. Ούτε και τηλεόραση έχω. Την έχω κόψει εδώ και πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια έχω μία παλιά του '60 αλλά τη χρησιμοποιώ για φωτιστικό» μου λέει και μου δείχνει μια οθόνη που εκπέμπει «χιονάκια».
«Ποτέ δεν σκέφτομαι από πριν ποια κομμάτια θα παίξω το βράδυ. Συνήθως αυτό που λέω στους μαγαζάτορες είναι το εξής: Απόψε θα φτιάξουμε μια ταινία. Βάλτε εσείς το σκηνικό και τους πρωταγωνιστές κι εγώ θα βάλω τη μουσική επένδυση. Έτσι το αντιμετωπίζω. Κι αρκετές φορές βγαίνει πετυχημένη η ταινία.
Βέβαια έχω ένα μικρό παράπονο από τη σημερινή νοοτροπία του κόσμου. Πρόκειται για αυτήν τη μάστιγα με τα κινητά και τα social media. Ίδια ιστορία κάθε βράδυ. Παρέες που φωτογραφίζουν όλη την ώρα τα κοκτέιλ τους και ζευγάρια που βγάζουν σέλφι και μετά ούτε καν που κοιτάζονται μεταξύ τους. Έχει αλλάξει η διασκέδαση λόγω κινητών και πολλοί με θεωρούν σπαστικό που το λέω, αλλά το πιστεύω πολύ.
Για να μην μιλήσω για το Shazam. Στέκονται εκεί μπροστά μου και αντί να με ρωτήσουν για το κομμάτι που θέλουν να μάθουν, κάθονται και το ψάχνουν στο κινητό. Βέβαια τα κομμάτια που παίζω εγώ, τρία στα πέντε, δεν τα βρίσκει το Shazam. Και τότε τους βλέπω να έρχονται για να με ρωτήσουν. Συχνά, αστειευόμενος, λέω «δεν θα σου πω, ρώτα το Shazam».
Info
Ο DJ Iznogood αυτή την εποχή παίζει μουσική στο Τ.Α.F., στο Cosa Nostra και στο Matchpoint.
σχόλια