Όταν ο Tyler the Creator σχημάτιζε τους Odd Future το 2007 στο Λος Άντζελες κανείς δεν περίμενε ότι αυτή η κολεκτίβα θα έβγαζε τους πιο σημαντικούς queer καλλιτέχνες της επόμενης δεκαετίας ‒ queer και κυριολεκτικά, ως προς τη σεξουαλικότητά τους, αλλά και μεταφορικά, ως προς τη μουσική που κυκλοφορούν.
Ακούγεται ειρωνικό, και είναι με έναν τρόπο, επειδή μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις οτιδήποτε άλλο παρά αυτό όταν πρωτοξεκίνησαν. Το «Bastard», το πρώτο mixtape που έβγαλε ο Tyler, ήταν βουτηγμένο στον μισογυνισμό και την ομοφοβία. Το ίδιο και το «Goblin», στο οποίο χρησιμοποιεί 213 φορές τη λέξη «faggot», πέρα από τους βιασμούς γυναικών και τη βία που φαντασιωνόταν ως ασθενής ενός alter-ego ψυχιάτρου. Ήταν κατάμαυροι, ακραίοι, οργισμένοι δίσκοι από έναν 18χρονο που δεν είχε τίποτα να χάσει και έκανε την πρόκληση δεύτερη φύση του.
Προσωπικά, αυτός ήταν ο κυριότερος λόγος που με έκανε να απομακρυνθώ από τη μουσική του, παρά τον ενθουσιασμό των φίλων γύρω μου. Υποθέτω ότι ήταν cool να ακούς Tyler επειδή ήταν τόσο αντισυμβατικός που τον φωτογράφιζε ο Terry Richardson. Εν έτει 2019 και επιστρέφοντας στο «Goblin» και στο «Bastard», οι στίχοι του ακόμα σου προκαλούν ανατριχίλα και σε κάνουν να νιώθεις παράξενα, αλλά δεν γίνεται να μην εντυπωσιαστείς από τη δυναμική της παραγωγής του.
Μέχρι σήμερα ο Tyler παραμένει η προσωποποίηση του ζωντανού τρολ, μια ταμπέλα που δεν μπορεί να πετάξει από πάνω του ό,τι και να κάνει.
Αν καταφέρεις να τα προσπεράσεις αυτά, είναι, αν μη τι άλλο, τολμηρές δουλειές, γεμάτες φρέσκες ιδέες που πηγαίνουν το χιπ-χοπ ηχητικά ένα βήμα παραπέρα. Η φιγούρα του στο «Yonkers», το βίντεο όπου τρώει και ξερνάει μια κατσαρίδα, προκαλούσε δικαιολογημένα σοκ και δέος ταυτόχρονα σε μια γενιά φανατικών πιτσιρικάδων που γαλουχήθηκε με τη μουσική και το image του.
Tyler The Creator - Yonkers
Σίγουρα δεν ήταν δημόσιος κίνδυνος, όπως τον κατακευραύνωσε η τότε υπουργός της βρετανικής κυβέρνησης –σήμερα τέως πρωθυπουργός– Theresa May, απαγορεύοντάς του την είσοδο στη Βρετανία το 2015. Οι Βρετανοί πολιτικοί, βέβαια, φημίζονται για την υστερία τους σε σχέση με τη μουσική. Το εμπάργκο έληξε φέτος και πλέον στη Βρετανία μπορούν να τον απολαύσουν και από κοντά – δεν γνωρίζω αν αυτό έχει σχέση και με την παραίτηση της.
Οι Οdd Future, ή οι Οdd Future Wolf Gang Kill Them All, ή OFWGFKTA δεν έμοιαζαν με τίποτα απ' ό,τι έβγαινε στη μουσική εκείνη την περίοδο. Ο Tyler άνοιγε το «Bastard» με τη δήλωση ότι τους δημιούργησε «επειδή αισθάνομαι ότι είμαστε πιο ταλαντούχοι από τους 40χρονους ράπερ που μιλάνε μόνο για Gucci». Ήταν μια εποχή που οι μόνοι ράπερ που κονταροχτυπιόντουσαν στα τσαρτ ήταν ο Kanye West και ο 50 Cent.
Τα μουσικό τοπίο ήταν εντελώς διαφορετικό και κάπως απαισιόδοξο τότε. Η μουσική δεν φαινόταν να πηγαίνει κάπου. Υπήρχε το dubstep, το hauntology με τη ρετρολαγνεία του, το indie στα πιο βαρετά του και η άνοδος των ποπ ειδώλων, όπως η Lady Gaga, η Beyonce, η Rihanna, η Katy Perry κ.λπ. Την ίδια περίοδο άρχισε να εμφανίζεται και η ASAP Mob στη Νέα Υόρκη που είχε μια πιο artsy αντίληψη και ήταν περισσότερο μοντέρνα ‒ αργότερα ο Tyler the Creator διέπρεψε και σε αυτό τον τομέα.
Στον αντίποδα, η κολεκτίβα του Λος Άντζελες είχε μια γενικότερα άναρχη προσέγγιση, που πήγαινε όμως βαθύτερα μέχρι και τον ήχο τους, πέρα από τη δημόσια εικόνα τους. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις έφερναν περισσότερο σε μίνι εξεγέρσεις που θύμιζαν πανκ συναυλίες – αρκετά χρόνια προτού το mosh pit γίνει απαραίτητο στοιχείο κάθε trap συναυλίας που σέβεται τον εαυτό της. Δεν τους συνέκριναν τότε τυχαία με τους Wu-Tang Clan.
Η ωρίμανση ήρθε κάπως απροσδόκητα, όταν ο Frank Ocean έκανε δημόσια coming out το 2012 και αυτόματα έγινε ένας από τους μεγαλύτερους r&b μουσικούς της γενιάς του. Αντίθετα με άλλους, δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να θυσιάσει το ιδιαίτερο μουσικό του όραμα χάριν της φήμης.
Ένας ακόμη καινοτόμος ράπερ που ξεπετάχτηκε από την κολεκτίβα και γνωρίζει τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική αναγνώριση είναι ο Earl Sweatshirt. Το χιπ-χοπ του είναι ό,τι πιο πειραματικό έχεις ακούσει στον χώρο τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, ένα από τα πιο queer neo soul σχήματα, οι Internet της Syd και του Matt Martians, έχει τις ρίζες του στους Odd Future – και οι δύο ήταν μέλη, ο Martians μάλιστα ιδρυτικό.
Για να επιστρέψουμε, όμως, στον Tyler, σήμερα αποτελεί τη βασική επιρροή καλλιτεχνών όπως η αλτέρνατιβ ποπ σταρ Billie Eillish ή ο Kevin Abstract των Brockhampton και ένας από τους πιο προβεβλημένους ανοιχτά γκέι ράπερ.
Πριν από λίγες εβδομάδες κυκλοφόρησε το «Ιgor», το πέμπτο του κατά σειρά άλμπουμ, που ανέβηκε επιτέλους στην κορυφή των τσαρτ. Το κατάφερε αφήνοντας πίσω του καταϊδρωμένο και στη δεύτερη θέση το «Father of Asahd» του DJ Khaled. Η εμπορική επιτυχία του «Igor» είναι σημαντική για διάφορους λόγους. Για τον 28χρονο Tyler Okonma, που μεγάλωσε χωρίς πατέρα και κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά όρια του Hawthorne στην Καλιφόρνια με μόνο εφόδιο το ταλέντο του και τη σκληρή δουλειά, είναι τεράστια ηθική ικανοποίηση. Είναι αξιοσημείωτο το ότι δεν καπνίζει, δεν πίνει και δεν κάνει ναρκωτικά ‒ ποτέ δεν έκανε.
Σύμφωνα με τον Khaled, που ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψει, το «Igor» είναι ένας αρκετά «παράξενος» δίσκος. Δεν έχει εύκολα hits, οι πωλήσεις του είναι καθαρές, χωρίς bundle merch (τα ίδια κατήγγειλε η Nicki Minaj για τον Travis Scott πριν από έναν χρόνο γι' αυτή την ιστορία, αλλά την χλεύασαν ‒ ευτυχώς, κατάλαβαν το λάθος τους στη συγκεκριμένη περίπτωση) και δεν είναι καν mainstream με την έννοια της τρέχουσας δεκαετίας.
Το «Ιgor» είναι ίσως η καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα και έχει πάρα πολλές ηχητικές αναφορές στο φετινό «Flamagra» του Flying Lotus. Ουσιαστικά, όμως, είναι ένα αυτοβιογραφικό άλμπουμ για το τέλος μιας σχέσης με έναν άντρα. Το είχε παραδεχτεί κάπως σε μια συνέντευξή του στο «Fantastic Man», όπου εξέφρασε ουκ ολίγες φορές τον θαυμασμό του για τα ξανθά αγόρια που έβλεπε στον δρόμο. Προς το τέλος, ο δημοσιογράφος τον ρώτησε αν έχει ερωτευτεί ποτέ και ενώ αρχικά αρνήθηκε να του πει λεπτομέρειες, του ξέφυγε ότι γι' αυτόν τον έρωτα θα ήταν ο επόμενος δίσκος του.
Tyler, The Creator - Ain't Got Time (Audio)
Για τη σεξουαλικότητά του είχε αφήσει υπόνοιες με το επίσης εξαιρετικό και αρκετά jazzy άλμπουμ του «Scum fuck flower boy». Στο εκπληκτικό κομμάτι «I ain't got time» ραπάρει ακομπλεξάριστα «I been kissing white boys since 2004». Προσωπικά, με αυτό το άλμπουμ έκανα ανακωχή μαζί του ως ακροάτρια, συγχωρώντας του τις παλιές χοντροκοπιές του.
Μέχρι σήμερα, βέβαια, ο Tyler παραμένει η προσωποποίηση του ζωντανού τρολ, μια ταμπέλα που δεν μπορεί να πετάξει από πάνω του ό,τι και να κάνει. Η μόνη φορά που πραγματικά φάνηκε να μιλάει με ειλικρίνεια ήταν πριν από μερικά χρόνια, όταν απάντησε με ένα κατεβατό στα social media σε έναν φαν που δεν πολυπειθόταν με το νέο του, πιο «φωτεινό» υλικό.
«Γιατί δεν μπορώ να μοιραστώ τη χαρά μου με τον κόσμο; Ήταν κουλ όταν στους δίσκους μου βίαζα κορίτσια και σας έλεγα πόσο δυστυχισμένος ήμουν, τώρα όμως που τα πράγματα αλλάζουν και αισθάνομαι καλά και ασχολούμαι με τον εαυτό μου δεν μπορείτε να το δεχτείτε; Επειδή δεν μπορείτε να ταυτιστείτε; Γι' αυτό; Είναι τρελό, το μόνο που κάνω είναι να μοιράζομαι την καλή ενέργεια που αισθάνομαι, προσπαθώντας να δώσω κουράγιο στον κόσμο και να ενδυναμώσω την αυτοπεποίθησή του. Μερικές φορές, όταν προσφέρεις λίγη ελπίδα, μπορείς πραγματικά να ωθήσεις τους ανθρώπους σε σπουδαία πράγματα».
EARFQUAKE
σχόλια