Μέχρι και πριν από λίγους μήνες δεν είχα καμία επαφή με το έργο του Βρετανού φωτογράφου Pablo Allison. Από καθαρή τύχη και χάρη στην πρόταση του Έλληνα street artist RTMone πήρα στα χέρια μου την ανεξάρτητη έκδοση «Migrantes Valientes», μια μεγάλου μεγέθους εφημερίδα που επιμελείται ο Pablo Allison και καταγράφει συγκλονιστικές ανθρώπινες ιστορίες απ' όλο τον κόσμο γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα.
Γεννημένος στο Μάντσεστερ της Αγγλίας και περνώντας μεγάλος μέρος της ενήλικης ζωής του στην Πόλη του Μεξικού, ο Pablo Allison ασχολήθηκε από νεαρή ηλικία με το graffiti και τη φωτογραφία. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη φωτογραφία τού δόθηκε η ευκαιρία να βγάλει φωτογραφίες μέσα σε σωφρονιστικά καταστήματα της Βρετανίας, μια εμπειρία που καθόρισε την μετέπειτα πορεία του και τον τρόπο που άρχισε να βλέπει και να κατανοεί τα πράγματα.
Το τείχος πάντα υπήρχε. Αυτό που υποστήριζε και διατράνωνε ο Τραμπ ήταν ότι θα φτιάξει ένα τείχος που υπήρχε ήδη. Ένα σύνορο, μια γραμμή, μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Μεξικού πάντα υπήρχε. Αυτό που προσπαθούσε να πει ήταν ότι ήθελε να ξαναχτίσει αυτό το τείχος, να το κάνει ψηλότερο και αδιαπέραστο. Αλλά πάντα θα υπάρχει ένας τρόπος να περάσεις στην άλλη πλευρά, ακόμα και αν υπάρχει ένα ψηλό τείχος ή προστατεύεται από ισχυρή δύναμη, πάντα θα υπάρχει ο τρόπος…
Λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε ξανά μέσα σε μια φυλακή, αυτήν τη φορά σαν κρατούμενος. Κατηγορήθηκε, μαζί με άλλους καλλιτέχνες, για βανδαλισμό και παράνομο graffiti και πέρασε σχεδόν έξι μήνες σε δύο διαφορετικά κέντρα κράτησης της Αγγλίας. Ήταν η εποχή της περιβόητης anti-graffiti αστυνομικής έρευνας με τον τίτλο «Operation Jurassic» που κορυφώθηκε λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012. Αυτή η εμπειρία του στις φυλακές καταγράφεται, με τη βοήθεια της αδελφής του Roxana, που είναι επίσης φωτογράφος, μέσα από το πρότζεκτ με τον εύλογο τίτλο «Operation Jurassic». Δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα βρεθεί κρατούμενος σε ένα κελί.
Με μεγάλο ενδιαφέρον έμαθα ότι ο Pablo Allison θα ερχόταν στην Αθήνα πριν από λίγες μέρες για μια under the radar ομιλία και για την παρουσίαση του νέου του βιβλίο με τίτλο «Detainee Handbook» στο εργαστήριο ζωγραφικής και graffiti βιβλιοπωλείο Imaginary Rooms. Από εκεί θα συνέχιζε την πορεία του προς τη Μέση Ανατολή με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψει στην Ελλάδα σύντομα και πλήρως ενημερωμένος για το μεταναστευτικό ζήτημα στη χώρα μας.
Την επομένη της ομιλίας δώσαμε ραντεβού στον εξωτερικό χώρο μιας μεγάλης αλυσίδας γρήγορου φαγητού για τη συνέντευξη που ακολουθεί. Δεν παραγγείλαμε κάτι, αλλά το recorder ξεκίνησε να γράφει. Σε κάποια σημεία, η αφήγησή του του είναι πραγματικά συγκλονιστική και συγκινητική. Μας περιγράφει την «αμερικανική τρέλα» και πώς κατέληξε ξανά στη φυλακή για ένα απλό διαδικαστικό ζήτημα, κυρίως όμως μιλάει για την πορεία των μεταναστών από την Κεντρική Αμερική και όλο τον κόσμο προς τα σύνορα Μεξικού - ΗΠΑ. Ψάχνοντας τη δική τους Γη της Επαγγελίας στην Αμερική, με το «φάντασμα» του Ντόναλντ Τραμπ να ετοιμάζεται να επιστρέψει…
— Μόλις κυκλοφόρησε το νέο σου βιβλίο με τίτλο «Detainee Handbook». Μίλησέ μας γι' αυτό.
Είναι ένα βιβλίο που, βασικά, εξιστορεί τις εμπειρίες των μεταναστών από διάφορες χώρες, που βρίσκονται σε κράτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο ίδιος είχα μια εμπειρία σε μια φυλακή στις ΗΠΑ το 2019, στα σύνορα με τον Καναδά. Με έστειλαν σε αυτό το κέντρο κράτησης όπου έμεινα σχεδόν έναν μήνα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να καταγράψω αυτά που έβλεπα. Ήθελα να καταλάβωο ίδιος τι βίωνα προσωπικά και αυτό που παρατηρούσα μέσα σε αυτό το μέρος είχε άμεση σχέση με τη δουλειά που έκανα σχετικά με τη μετανάστευση.
— Κρατούμενος σε μια φυλακή την εποχή της διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ. Είναι εύκολο για τους μετανάστες να μπουν στο Μεξικό; Πολλοί νομίζουν ότι τα πάντα ξεκινάνε από τη συνοριακή γραμμή Μεξικού - ΗΠΑ. Πώς φτάνεις, όμως, μέχρι εκεί;
Η Κεντρική Αμερική είναι η περιοχή στην οποία εστιάζω το ενδιαφέρον μου, με τη Βόρεια Αμερική να ξεκινάει με το Μεξικό, να περιλαμβάνει τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Οι άνθρωποι που ταξιδεύουν από την Κεντρική Αμερική, μετακινούνται βόρεια, προς το Μεξικό, και στο τέλος κάποιοι από αυτούς περνάνε στις ΗΠΑ.
Το Μεξικό είναι μια χώρα που έχει γίνει πολύ δύσκολη για να εισέρθει κάποιος, ιδιαίτερα την εποχή της διακυβέρνησης του Ντόναλντ Τραμπ. Η διακυβέρνηση του Τραμπ εξανάγκασε τη μεξικανική κυβέρνηση να σταματήσει τη μετανάστευση με κάθε δυνατό κόστος. Αυτή πάντα συμμορφωνόταν με τις αμερικανικές εντολές και είναι πολύ δύσκολο για τους μετανάστες να διασχίσουν ακόμα και το Μεξικό, κυρίως λόγω των διεφθαρμένων αρχών και των εγκληματικών οργανώσεων.
Αλλά τώρα η μεξικανική κυβέρνηση εφαρμόζει ένα μέτρο σύμφωνα με το οποίο όπου υπάρχει μαζική μεταναστευτική κίνηση που περιλάμβάνει χιλιάδες ανθρώπους σφραγίζουν τα σύνορα μεταξύ Μεξικού και Γουατεμάλας, τοποθετώντας στρατό κατά μήκος τους. Η διαφθορά συνεχίζει να υφίσταται, οι παρενοχλήσεις και η βία εναντίον των μεταναστών συνεχίζουν να υφίστανται, τα καρτέλ συνεχίζουν να είναι απειλή για το μεταναστευτικό, όπως και οι πολιτικές που εφαρμόζει η μεξικανική κυβέρνηση καθαρά υπό την ασφυκτική πίεση και εξουσία που της ασκούν οι ΗΠΑ.
Έτσι είναι τα πράγματα αν θες να διασχίσεις το Μεξικό και μετά να φτάσεις στις ΗΠΑ. Στα σύνορα Ηνωμένων Πολιτειών και Μεξικού υπάρχει ισχυρή παρουσία στρατιωτών ή αλλιώς της Μεξικανικής Εθνικής Φρουράς (Guardia Nacional), όπως θέλουν να αποκαλούνται.
— Οι μετανάστες βλέπουν κάποια αλλαγή προς τη θετική πλευρά από την τωρινή προεδρία Μπάιντεν σε σύγκριση με την περίοδο του Τραμπ;
Με ρωτάς αν οι μετανάστες βλέπουν κάποια διαφορά μεταξύ αυτής και της προηγούμενης κυβέρνησης… Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει από την εποχή του Τραμπ ούτε τώρα, υπό την προεδρία Μπάιντεν. Δεν ξέρω αν κάποιες αρμοδιότητες βρίσκονται στη δική του δικαιοδοσία ή απλώς το Κογκρέσο μπλοκάρει κάθε προσπάθεια για αλλαγή νομοθεσίας.
Το τείχος πάντα υπήρχε. Αυτό που υποστήριζε και διατράνωνε ο Τραμπ ήταν ότι θα φτιάξει ένα τείχος που υπήρχε ήδη. Ένα σύνορο, μία γραμμή, μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Μεξικού πάντα υπήρχε. Αυτό που προσπαθούσε να πει ήταν ότι ήθελε να ξαναχτίσει αυτό το τείχος, να το κάνει ψηλότερο και αδιαπέραστο. Αλλά πάντα θα υπάρχει ένας τρόπος να περάσεις στην άλλη πλευρά, ακόμα και αν υπάρχει ένα ψηλό τείχος ή προστατεύεται από ισχυρή δύναμη…
Για να επιστρέψω στην ερώτησή σου και να απαντήσω με λίγα λόγια, για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Οι μαζικές απελάσεις και κρατήσεις συνεχίζονται, οι άνθρωποι από την Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ συνεχίζουν να απελαύνονται, όποως και οι Μεξικανοί, μια εθνικότητα που παραδοσιακά πηγαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την Κεντρική Αμερική, δεν ξέρω τι γίνεται με τη Νικαράγουα, είναι άλλη ιστορία εκεί. Τώρα ταξιδεύουν πολλοί άνθρωποι και από τη Βενεζουέλα, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν τους επιτρέπουν την είσοδο.
— Πώς ξεκίνησε το ενδιαφέρον σου για το μεταναστευτικό και στη συνέχεια γεννήθηκαν όλα αυτά τα βιβλία και οι εικόνες;
Το αρχικό μου ενδιαφέρον ήταν να κάνω ένα ταξίδι με τρένο από τα νότια του Μεξικού, να φτάσω μέχρι τα σύνορα με τις ΗΠΑ και από εκεί, πάλι με τρένο, να ταξιδέψω μέχρι τη Νέα Υόρκη. Αρχικά δεν ήθελα να εστιάσω στο θέμα της μετανάστευσης.
Από την πρώτη στιγμή, όμως, κατάλαβα ότι στην πόλη όπου πήγαινα θα υπήρχε ένα καραβάνι μεταναστών. Ένα καραβάνι μεταναστών είναι μια μεταναστευτική κίνηση που σχηματίζεται συνήθως σε κάποια πόλη της Κεντρικής Αμερικής και κατευθύνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συνήθως προχωράνε περπατώντας, κάποιες φορές τούς παίρνουν οδηγοί φορτηγών ή χρησιμοποιούν το τρένο. Αλλά το τρένο δεν χρησιμοποιείται τόσο πολύ σήμερα από τα καραβάνια. Τα τελευταία χρόνια ξεκινάνε από τις πόλεις Τεγκουσικάλπα και Σαν Πέντρο Σούλα στην Ονδούρα. Και από τις πόλεις της Ονδούρας –όχι πάντα βέβαια– προχωρούν μαζικά, σε μεγάλους αριθμούς, μέσα στο Μεξικό.
Συνάντησα από κοντά ανθρώπους που μετανάστευαν με καραβάνι και δεν μπόρεσα να μη στρέψω την προσοχή μου σε αυτούς που ταξίδευαν με το τραίνο και σε άλλα πράγματα, που τελικά αποδείχθηκαν δευτερεύοντα. Αυτή η κίνηση ανθρώπων, αυτή την ανθρωπότητα που πασχίζει και προσπαθεί να ζήσει μια καλύτερη ζωή, με ακολουθεί από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα.
Δεν είχα κάποια ιδέα στο κεφάλι μου για το τι θα έκανα με όλη αυτήν τη δουλειά και τις φωτογραφίες. Ήθελα να κατανοήσω πράγματα, να καταλάβω και να μάθω τον εαυτό μου, να μάθω να δίνω αξία στη ζωή μου. Νομίζω ότι από την αρχή γνώριζα όπως αυτό που έκανα ήταν κάτι που θα με βοηθούσε να εκτιμήσω τη ζωή περισσότερο. Μάθαινα από τους ανθρώπους που ήταν σε μειονεκτική θέση, θύματα βίας και απειλών. Ήθελα να κατανοήσω πράγματα και να μάθω από αυτούς τους ανθρώπους.
Δεύτερον, μετά από έναν χρόνο ή δύο, είδα ότι είχα συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό φωτογραφιών και τότε σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να βγει κάτι. Και τελικά κυκλοφόρησε ένα βιβλίο το 2020 («The Light of the Beast»), μετά από τέσσερα χρόνια δουλειάς. Το ξεκίνησα το 2017.
— Δεν μπορώ να φανταστώ τι δυσκολίες και εμπόδια έχει να ξεπεράσει μία οικογένεια ή ένα άτομο μέχρι να φτάσει στα σύνορα Μεξικού - Ηνωμένων Πολιτειών. Πόσο μάλλον να περάσει στην άλλη πλευρά, στις ΗΠΑ.
Είναι πολύ δύσκολο. Υπάρχουν πολλά στάδια σε αυτή την εσωτερική διεργασία για να αποφασίσεις να μεταναστεύσεις. Το πρώτο στάδιο ίσως είναι όταν συνειδητοποιείς πως υπάρχει έλλειψη ασφάλειας στο σπίτι σου, ίσως και έλλειψη φαγητού. Μετά, το δεύτερο στάδιο, το «πνευματικό ταξίδι», να προετοιμάσεις τον εαυτό σου… «Πρέπει να αφήσω το σπίτι μου, να αφήσω πίσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα»… Πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για αυτή τη μετάβαση. Μετά, πώς να πραγματοποιήσεις το ταξίδι, πώς να ξεκινήσεις, χωρίς χρήματα, χωρίς τίποτα… Και μετά, το ίδιο το ταξίδι. Και όταν τελικά κάνεις το ταξίδι, αν είσαι τυχερός και έχεις φτάσει ως τα σύνορα, ξεκινάει μία νέα -τελική- δυσκολία και πρόκληση: να περάσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όλα αυτά, για ανθρώπους από την Κεντρική Αμερική. Αν σκεφτούμε για ανθρώπους από άλλα σημεία του κόσμου, αυτοί θα πρέπει να ξεκινήσουν το ταξίδι από πολύ μακρύτερα. Αν θέλουν να κατευθυνθούν προς τις ΗΠΑ, θα πρέπει να διασχίσουν την περιβόητη επαρχία Νταριέν (Darién Gap). Και πρέπει να διασχίσουν αυτό το πέρασμα, το άνοιγμα, ανάμεσα σε Κολομβία και Παναμά, μέσα από πυκνή άγρια ζούγκλα και πνιγηρό κλίμα. Πολλοί άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν και πεθαίνουν.
— Μιλάς για ανθρώπους από όλο τον κόσμο;
Το ταξίδι του Νταριέν είναι ένα ταξίδι και διαδρομή που χρησιμοποιούν άνθρωποι από το Ιράν, το Ιράκ, από χώρες της Αφρικής, Νοτιοαμερικανοί, άνθρωποι από όλο τον κόσμο, από το Μπαγκλαντές, την Ινδία, όλοι τους διασχίζουν τη ζούγκλα.
— Πώς φτάνουν όλοι αυτοί στο Νταριέν;
Σε πολλές περιπτώσεις, αν έχουν τα λεφτά, φτάνουν αεροπορικώς μέχρι το Εκουαδόρ. Το Εκουαδόρ είναι μία χώρα δεν έχει, για την ώρα, σκληρή μεταναστευτική πολιτική. Άλλες φορές, υποθέτω ότι φτάνουν με πλοία και βάρκες στη Βενεζουέλα και σε παράκτιες πόλεις, όμως, δεν μπορώ να πω ότι το γνωρίζω ακριβώς. Και τελικά φτάνουν στο πέρασμα του Νταριέν που ξεκινάει από την Κολομβία. Από την Κολομβία, διασχίζουν με τα πόδια τη ζούγκλα για επτά μέρες, πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν στην πορεία. Υπάρχουν εγκληματικές οργανώσεις που δρουν ανάμεσα στην Κολομβία και τον Παναμά, υπάρχουν και άλλοι μεγάλοι κίνδυνοι: λιοντάρια, άγρια ζώα που είναι απειλή για τον άνθρωπο, υπάρχει και ένα ποτάμι. Δεν έχω κάνει αυτό το ταξίδι αλλά έχω ακούσει ότι το ποτάμι είναι το μοναδικό σημείο προσανατολισμού που έχουν για να τους οδηγήσει προς τον Παναμά. Ένα πολύ επικίνδυνο ταξίδι.
Αυτό, τώρα, για τους ανθρώπους που έρχονται από τον μακρινό Νότο. Για τους ανθρώπους που ξεκινάνε το ταξίδι τους από την Κεντρική Αμερική, αν δεν έχουν βρεθεί ακόμα μπροστά σε όλη αυτή την ταλαιπωρία, υπάρχει κάτι άλλο που τους περιμένει: πρέπει να αντιμετωπίσουν τις εγκληματικές οργανώσεις που δρουν στο Μεξικό.
— Για ποιο λόγο φυλακίστηκες στις ΗΠA;
Έκανα ένα ταξίδι από την Πόλη του Μεξικού μέχρι τα σύνορα των ΗΠΑ, για να καταγράψω την όλη κατάσταση. Η ιδέα μετά ήταν να μπω στις ΗΠΑ και από εκεί, πάλι με τραίνο, να φτάσω μέχρι τα σύνορα ΗΠΑ–Καναδά και πάντα με τραίνο, να διασχίσω τον Καναδά, από την μία πλευρά του ως την άλλη, από το Βανκούβερ ως το Χάλιφαξ. Από τη Δύση στην Ανατολή. Αλλά, μόλις έφτασα στα σύνορα με τον Καναδά, οι Καναδοί με σταμάτησαν και με έστειλαν πίσω στις αμερικανικές αρχές. Οι αμερικανικές αρχές έλεγξαν τα χαρτιά μου, υπήρχαν κάποια θέματα και προσπάθησα να τους εξηγήσω τι συμβαίνει…
Τι συνέβη. Όταν μπήκα στις ΗΠΑ από το Μεξικό, οι αμερικανικές αρχές δεν σφράγισαν τη visa στο διαβατήριο μου. Αν επισκέπτεσαι τις ΗΠΑ σαν Ευρωπαίος πολίτης, πρέπει να αιτηθείς online για την ταξιδιωτική άδεια ESTA. Μόνο τότε παίρνεις το «πράσινο φως» για να ταξιδέψεις στην Αμερική. Αν είσαι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχεις την ευκαιρία να πας στην Αμερική με το να αιτηθείς για visa τρίμηνης διάρκειας, πληρώνοντας 8 ευρώ. Ο μόνος τρόπος για να ταξιδέψεις στην Αμερική, είναι να έχεις όλα αυτά χαρτιά και έγγραφα πριν πετάξεις.
Όταν πήγα στη Νέα Υόρκη τον Μάρτιο 2019, έφυγα από την Αμερική δεκαπέντε μέρες αργότερα. Είχαν τρεις μήνες στη visa μου. Όταν επέστρεψα στις ΗΠΑ τον Μάιο 2019, η τρίμηνη visa μου ήταν ακόμα ενεργή αλλά μου έμεναν μόλις δέκα μέρες. Νόμιζα ότι όταν ξαναμπαίνεις στις ΗΠΑ, τρεις νέοι μήνες σου δίνονται. Δεν το γνώριζα. Έτσι, μου έμεναν μόλις δέκα μέρες. Έτσι, μετά από δέκα μέρες έληξε η visa μου, κάτι που δεν γνώριζα.
Όταν οι καναδικές συνοριακές αρχές, λογικά, είδαν αυτό το θέμα, με έστειλαν πίσω στις αμερικανικές αρχές και αυτοί με τη σειρά τους αποφάσισαν ότι παραβίασα την visa μου, μένοντας 20 μέρες παραπάνω. Τους εξήγησα «δείτε, ήρθα τον Μάιο, μπήκα ξανά στην Αμερική, ψάξτε με στο σύστημα. Ήμουν εδώ τον Μάρτιο και ήρθα ξανά τώρα τον Μάιο». Ήταν σε φάση «όχι, όχι, όχι». Ένα απλό γραφειοκρατικό διαχειριστικό θέμα με έστειλε στη φυλακή…
Δεν ξέρω πως λειτουργούν τα πράγματα αλλά θα μπορούσαν να είναι λιγότερο σκληροί. Καταλαβαίνω, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σκληρή πολιτική αν μείνεις περισσότερο από το επιτρεπτό διάστημα, αλλά θα μπορούσαν να το διαχειριστούν διαφορετικά. Λιγότερο δαπανηρά. Στέλνοντας έναν κρατούμενο στη φυλακή, αυτό κοστίζει χρήματα.
Με έστειλαν στη φυλακή για ένα σχεδόν μήνα, όλα αυτά τα έξοδα από τις τσέπες των Αμερικανών φορολογουμένων.
— Τι είδες μέσα στη φυλακή;
Όταν ήμουν στη φυλακή, αποφάσισαν να μου προσθέσουν και άλλη μία κατηγορία, αυτή της «ηθικής αισχρότητας». Όχι απλά με κατηγορούν ότι παρέμεινα περισσότερο από όσο επιτρεπόταν αλλά και για «ηθική αισχρότητα» (σ.σ. συμπεριφορά η οποία είναι αντίθετη προς τη δικαιοσύνη, την τιμή ή την ηθική). Ήταν τότε που ο Ντόναλντ Τραμπ έδινε όλους αυτούς τους δημόσιους λόγους κατά της μετανάστευσης και ξεκίνησε ένα «κυνήγι μαγισσών» κατά των μεταναστών το 2019, με μαζικές απελάσεις. Τότε συνέβησαν και κάποιοι μαζικοί πυροβολισμοί σε εμπορικά κέντρα, ίσως και 2-3 μέσα σε ένα μήνα, ένας από αυτούς στο Ελ Πάσο του Τέξας, όπου ένα παιδί μπήκε σε ένα σούπερ μάρκετ σε περιοχή που μένουν πολλοί Μεξικανοί και σκότωσε 23 ανθρώπους.
Αυτός ήταν ο Τραμπ. «Έφτυνε» ρατσισμό, ξενοφοβία και όλα αυτά τα πράγματα που επηρέασαν αρνητικά τον κόσμο. Η εποχή της διακυβέρνησης Τραμπ πυροδότησε μία συνεχή τάση ρατσισμού και διακρίσεων. Της έδωσε ώθηση ο ίδιος, έδωσε δύναμη σε ανθρώπους να μπορούν να ξεστομίζουν ό,τι θέλουν χωρίς τον φόβο τιμωρίας. Οι λόγοι του δημιούργησαν την κουλτούρα του «ας το ξανακάνουμε, κανείς δεν ενδιαφέρεται, κανείς δεν θα μας πει κάτι αν πούμε ότι μισούμε τους μετανάστες». Προφανώς, κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ευρώπη, αλλά ο Τραμπ ήταν αυτός που άναψε το φυτίλι...
Τι είδα μέσα στη φυλακή… Το ICE (Immigration and Customs Enforcement) είναι ένα τμήμα των ΗΠΑ που ασχολείται με τη μετανάστευση, τα τελωνεία και την ασφάλεια και δίνουν συμβόλαια σε ιδιωτικά γκρουπ. Ιδιωτικές εταιρίες διευθύνουν και λειτουργούν τις φυλακές. Η φυλακή στην οποία ήμουν, την διεύθυνε η GEO Group, μία μεγάλη εταιρία που διευθύνει και φυλακές, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων.
Το μεταναστευτικό στις ΗΠΑ είναι μία τεράστια βιομηχανία κέρδους, μία τεράστια μηχανή κερδοφορίας, όπως είναι και το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, αν βάλουμε στην εξίσωση τη μετανάστευση και τις προφυλακίσεις, είναι μία τεράστια μηχανή κέρδους. Πολλές φυλακές λειτουργούν από τους ίδιους τους κρατούμενους, γιατί τους δίνεται η ευκαιρία να έχουν μία δουλειά μέσα στη φυλακή, στα πλυντήρια ή όπου αλλού. Και πληρώνονται με ψίχουλα, κάποια σεντς του δολαρίου την ώρα, απλά για να έχουν κάτι να κάνουν και να βγουν ωφελημένοι, να βγουν έξω από τα κελιά τους. Αυτό είναι τεράστιο κέρδος για το σύστημα των φυλακών, γιατί στην ουσία δεν πληρώνουν τίποτα. Μόνο οι διοικητικοί υπάλληλοι πληρώνονται, οι φύλακες, οι διευθυντές. Όλη η άλλη δουλειά, βγαίνει από τους ίδιους τους κρατούμενους.
— Τι άλλο να περιμένουμε από εσένα στο προσεχές μέλλον;
Θέλω να τελειώσω αυτή τη δουλειά πάνω στη μετανάστευση και θέλω να προσθέσω τουλάχιστον άλλο ένα κεφάλαιο. Το πρώτο κεφάλαιο ήταν το βιβλίο “The Light of the Beast”, το ταξίδι των μεταναστών από την Κεντρική Αμερική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δεύτερο κεφάλαιο είναι πάνω στο κομμάτι της κράτησης και απέλασης, το βιβλίο “Detainee Handbook” που μόλις κυκλοφόρησε.
Το τρίτο κεφάλαιο ίσως είναι ένα νέο βιβλίο ή ντοκιμαντέρ που θα δείχνει την ιστορία ενός ατόμου, οικογένειας ή ανθρώπων που φτάνουν στα σύνορα Μεξικού με ΗΠΑ και καταλαβαίνουν πόσο υπερβολικά δύσκολο είναι να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό και τελικά επιστρέφουν πίσω. Θέλω να καταγράψω τον σωματικό αντίκτυπο, την ιστορία και αυτό το στενάχωρο ταξίδι ενός ανθρώπου που προσπαθεί να φτάσει στον τελικό προορισμό. Μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή, έχοντας ξοδέψει όλα αυτά τα λεφτά, ενέργεια και μέσα από κινδύνους, πρέπει τελικά να απωθηθεί και να επιστρέψει στο σπίτι του.
