ΝEOI ΦΙΛΟΙ, ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ αξέχαστες αναμνήσεις και μια διαφορετική ζωή σε πόλεις του εξωτερικού. Το Erasmus είναι το Πρόγραμμα Ανταλλαγής Φοιτητών το οποίο δίνει τη δυνατότητα σε χιλιάδες νέους Ευρωπαίους να ταξιδέψουν και να σπουδάσουν για λίγους μήνες σε μια άλλη χώρα της Ε.Ε.
Από την έναρξή του, το 1987, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βιώσει όλα τα ασύγκριτα πλεονεκτήματα που προσφέρει αυτό το εμβληματικό πρόγραμμα. Ενδεικτικά, να θυμίσουμε ότι πριν ξεσπάσει η πανδημία, μόνο το 2019, επωφελήθηκαν από το Erasmus+ σχεδόν 940.000 συμμετέχοντες.
Οφείλει το όνομά του στον Ολλανδό φιλόσοφο Έρασμο, o οποίος έζησε και δούλεψε σε πολλά μέρη της Ευρώπης με βασικό στόχο να αποκτήσει γνώσεις και να τις διευρύνει. Ειδικότερα, το συγκεκριμένο πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσφέρει πολλές ευκαιρίες σε κάθε νέο, έχει αγκαλιαστεί από πολλούς φοιτητές, ενισχύει την κινητικότητα και την αλληλεπίδραση ανάμεσα σε χώρες της Ε.Ε., θεωρείται από τις πιο δημοφιλείς πρωτοβουλίες και γι’ αυτό αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα ευρωπαϊκά προγράμματα.
Αναμφίβολα, η ευρωπαϊκή ταυτότητα ισχυροποιείται με προγράμματα όπως το Erasmus. Νέοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να μυηθούν σε έναν εξωστρεφή τρόπο ζωής, να μυηθούν σε άλλες κουλτούρες και να ανακαλύψουν τις συλλογικές αξίες και τα πολιτισμικά ιδεώδη του ευρωπαϊκού πνεύματος.
Πριν λίγες μέρες, οι ευρωβουλευτές ενέκριναν το Erasmus+ για την περίοδο 2021-2027. Ουσιαστικά, το νέο πρόγραμμα θα καλύπτει πλέον και σπουδαστές που συμμετέχουν σε προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων σε άλλη χώρα της Ε.Ε. για διαστήματα έως και έξι μηνών. Θα βοηθήσει ανθρώπους κάθε ηλικίας και από κάθε υπόβαθρο να αποκτήσουν νέες δεξιότητες ζωής και εργασίας, ώστε να είναι καλύτερα προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που φέρνουν η επικείμενη πράσινη και ψηφιακή μετάβαση, καθώς και η πανδημία του κορωνοϊού.
«Το Erasmus+ είναι ένα από τα προγράμματα της Ε.Ε. που θα λάβουν αισθητά μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Το πρόγραμμα έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές και βελτιώσεις, προκειμένου να συνεχίσει να ενισχύει το αίσθημα του ανήκειν στην Ευρώπη και να παρέχει καλύτερες δυνατότητες απασχόλησης στους Ευρωπαίους», δήλωσε ο εισηγητής Milan Zver. «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα παρακολουθεί στενά την εφαρμογή του προγράμματος για να διασφαλίζει ότι το Erasmus+ προσφέρει περισσότερες δυνατότητες συμμετοχής και ευκαιρίες σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους», συμπλήρωσε.
Αναμφίβολα, η ευρωπαϊκή ταυτότητα ισχυροποιείται με προγράμματα όπως το Erasmus. Νέοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να μυηθούν σε έναν εξωστρεφή τρόπο ζωής, να μυηθούν σε άλλες κουλτούρες και να ανακαλύψουν τις συλλογικές αξίες και τα πολιτισμικά ιδεώδη του ευρωπαϊκού πνεύματος. Άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας που ανακοίνωσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δύο στους τρεις Ευρωπαίους πιστεύουν ότι η Ε.Ε. συνεισφέρει στις μελλοντικές προοπτικές για τη νεολαία της Ευρώπης.
Τι λένε όμως οι ίδιοι οι φοιτητές που έχουν ωφεληθεί από το πρωτοπόρο πρόγραμμα σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, ειδικά φέτος που συμπληρώνονται και 40 χρόνια από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Νικηφόρος Στάβερης
Tμήμα Πληροφορικής, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η ιδέα τού να ζήσω σε μια άλλη χώρα πάντα μού φαινόταν ιδιαίτερα ελκυστική. Οι ιστορίες που είχα ακούσει από φίλους δημιούργησαν στο μυαλό μου την ιδέα του Erasmus ως κάτι σχεδόν ονειρικό, μια διακοπή από τη ρουτίνα γεμάτη με πρωτόγνωρες και αξέχαστες εμπειρίες που περιμένουν να συμβούν, φιλίες με άτομα που διαφορετικά δεν θα γνώριζες, μια εντελώς αυθόρμητη καθημερινότητα όπου είναι στο χέρι σου να πρωταγωνιστήσεις. Έτσι το φανταζόμουν, και αποφάσισα να αρπάξω την ευκαιρία μόλις μου δόθηκε και να φύγω αυτόν τον Δεκέμβρη για το Trondheim στη Νορβηγία ώστε να το ζήσω ο ίδιος. Όπως είναι προφανές, το Erasmus αυτή την περίοδο δεν θα ήταν όπως το είχαν βιώσει οι περισσότεροι. Ξεκίνησε κάπως αμήχανα, με διαδικτυακές προσπάθειες του πανεπιστημίου να μας κάνει να νιώσουμε καλοδεχούμενοι και να γνωριστούμε συνοπτικά μεταξύ μας, χωρίς τελικά την καθιερωμένη εβδομάδα προσανατολισμού που θα σηματοδοτούσε και την αρχή του προγράμματος. Όμως αυτό ήταν αναμενόμενο από όλους και, αφού καταφέραμε να μπούμε στη χώρα και να βγούμε από την υποχρεωτική καραντίνα 10 ημερών, ξέραμε πως θα χρειαζόταν να καθοδηγήσουμε εμείς το ίδιο το πρόγραμμα. Έτσι και έγινε, δειλά-δειλά αρχίσαμε και βρισκόμασταν έξω από κοντά, σε μικρές ομάδες ή και σε μεγαλύτερες όταν πηγαίναμε για περιπάτους σε βουνά και δάση. Σε τέτοιες βόλτες γνώρισα και τον περισσότερο κόσμο και όχι στα γνωστά ερασμίτικα πάρτι, όπως θα περίμενα. Βέβαια, η φύση της Νορβηγίας προσφέρεται για κάτι τέτοιο και παρόλο που οι θερμοκρασίες τον χειμώνα ήταν κάτω από -10 βαθμούς, έπρεπε κάπως να συναναστραφούμε.
Αργότερα, έχοντας γνωρίσει κόσμο, προσπαθούσαμε να συναντιόμαστε και σε σπίτια, με περιορισμένο πάντα αριθμό ατόμων, και καθόμασταν συνήθως γύρω από το τραπέζι πίνοντας μπίρες. Κάπως έτσι πέρασαν οι πρώτοι μήνες και παρ’ όλη τη μελαγχολία του τι θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό, προσπάθησα να το περάσω όσο πιο χαρούμενα και αισιόδοξα μπορούσα, όπως και όφειλα. Οι πολλές φιλίες δεν ήρθαν, ούτε τα εκκωφαντικά πάρτι όπως τα φανταζόμουν. Η πόλη ήταν σχεδόν νεκρή τα Σαββατοκύριακα, μόνο που αν κοίταζες ή έστηνες αυτί σε κάποιο παράθυρο της εστίας ήξερες πως κάποιοι έπιναν και περνούσαν καλά. Τις περισσότερες φορές που κοιτούσα ήταν γιατί εγώ ο ίδιος δεν ήμουν προσκεκλημένος. Και ήταν οκέι και αναμενόμενο, γιατί ο καθένας προσκαλούσε κοντινούς του φίλους αποκλειστικά και δεν γινόταν πάντα να είμαι μέσα στη λίστα. Κάποιες νύχτες χρειάστηκε να επέμβω και να μπω απρόσκλητος σε κάποια πάρτι για να ταΐσω αυτό το κάτι που έλειπε σε σχέση με τις προσδοκίες μου. Το ταξίδι συνέχισε έτσι με τον ίδιο ρυθμό, περισσότερο υπαρξιακό από ξέγνοιαστο, έντονα ενδοσκοπικό και όλα αυτά ήταν φυσικά καθώς ήταν η πρώτη φορά που έμενα μόνος, πόσο μάλλον σε μια ξένη και παγωμένη χώρα. Δεν ήταν όμως μοναχικός ο δρόμος και σίγουρα δεν του έλειψε η μαγεία. Με τον κλειστό μου κύκλο έκανα πρώτη φορά σκι, περπατήσαμε σε χιονισμένα βουνά, διανυκτερεύσαμε σε καλύβες χωρίς ρεύμα και νερό στη μέση του πουθενά, βουτήξαμε σε παγωμένα νερά για να μπούμε γυμνοί στη σάουνα.
Προς το τέλος του προγράμματος κατέληξα να αναπολώ το κάθε βράδυ που εγώ και οι δύο κολλητοί μου πλέον φίλοι γυρνούσαμε την όμορφη πόλη πάνω σε ηλεκτρικά πατίνια, μην έχοντας τι να κάνουμε πολλές φορές και απλά πιάνοντας τη συζήτηση με μεθυσμένους Νορβηγούς, πίνοντας και μαζί τους αν τύχαινε. Ο ένας από την Ουγγαρία και ο άλλος από την Κόστα Ρίκα, δυο χώρες που ίσως να μην κατάφερνα να δείξω στον χάρτη πριν τους γνωρίσω. Ήταν και εκείνες οι φορές που εγώ και η φίλη μου από τη Φινλανδία περπατούσαμε στους δρόμους και γελάγαμε προσπαθώντας να συνεννοηθούμε σε κάκιστα σουηδικά, κοροϊδεύοντας καμιά φορά ο ένας τον άλλον για τις διαφορές ανάμεσα στις δύο κουλτούρες. Και όλες εκείνες οι μαγικές στιγμές που δεν έγιναν τόσο για να τις εξιστορείς αλλά για να τις κρατάς. Συνειδητοποίησα εν τέλει πως ακόμα και η πραγματοποίηση του αρχικού ονείρου δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει την ομορφιά της ανεπιτήδευτης πραγματικότητας που έζησα αυτούς τους 6 μήνες. Μέσα από αυτό το ταξίδι και τις όποιες δυσκολίες του, νιώθω πως κατάφερα να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου και ωρίμασα αρκετά, γνώρισα άτομα που με επηρέασαν και μερικά με τα οποία ελπίζω να μη χάσω επαφή . «Έζησα» μια πόλη που μπορώ να αποκαλώ μακρινό σπίτι, «έζησα» μια κουλτούρα και έναν τρόπο ζωής που έχουν χαραχθεί μέσα μου. Νόμιζα πως ήταν μια απλή κοινοτοπία αυτό που λένε, όμως το Erasmus ήταν όντως μια ολόκληρη ζωή σε 6 μήνες.
Μαρία Άντζελα Δημοπούλου
Τελειόφοιτη Νομικής Αθήνας
Όταν με πήραν για Erasmus στην Ιταλία, σκέφτηκα ότι με κορόιδεψαν. Όλοι οι φίλοι και γνωστοί πήγαν Γαλλία και Γερμανία, εγώ Ιταλία. Ανησυχούσα πως δεν θα ζήσω εμπειρίες εξωτερικού, σκεφτόμουν ότι η Ιταλία «ελληνοφέρνει».
Το Λέτσε ήταν μια πόλη πανέμορφη και πολύχρωμη. Ναι, πολύχρωμη, δηλαδή γκέι. Δεν υπήρχε αυτή η ισπανοφοιτητική κουλτούρα του πίνω-μέχρι-να-λιποθυμήσω και οι παμπ δεν έμοιαζαν καθόλου με τις παμπ των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Όσο για τα κλαμπ, ήταν λίγα, παρακμιακά και έξω από την πόλη. Στο Λέτσε, λοιπόν, παρτάραμε, αρχικά από ανάγκη και ύστερα από επιλογή, σε φοιτητικές εστίες, σε χόστελ και σε σπίτια. Οι φοιτητικές εστίες έμοιαζαν με πολύχρωμα πολυώροφα μπαρ και σε κάθε όροφο άκουγες και διαφορετική μουσική.
Κυανόμαλλοι Ισπανοί που δουλεύαν part-time σερβιτόροι στα μικρά καφέ της πλατείας έρχονταν μόλις σχολούσαν στις εστίες και μας μιλούσαν για τη μαμά Μαδρίτη και την Ιταλία των σπουδών τους. Με την πιο κοντινή παρέα -20 άτομα- κάναμε εκδρομές στα γκρεκάνικα χωριά της Ιταλίας μέχρι και το κέντρο του ιταλικού βορρά, μέναμε σε χόστελ, σε αμάξια που νοικιάζαμε ή δεν μέναμε πουθενά γιατί πηγαίναμε σερί ταξίδια μέχρι το πρωί. Η ζωή ήταν αρκετά φθηνή, οι φοιτητές απίστευτα αλληλέγγυοι, η γλώσσα εύκολη και οι καθηγητές κατανοητικοί με τους ξένους.
Δεν θυμάμαι πώς έβγαλα τα μαθήματα σε μια γλώσσα με την οποία δεν ήμουν εξοικειωμένη, αλλά θυμάμαι ότι όλοι οι συμφοιτητές μου ήταν απίστευτα πρόθυμοι να με βοηθήσουν στη γραφή και την κατανόηση. Ήταν μια εμπειρία που την έζησα χάρη στο Erasmus. Και, τελικά, χαίρομαι επειδή μού άφησε φιλίες χρόνων, πάθος για τις γλώσσες αλλά και πολλή δίψα για ταξίδια.
Γιάννης Φίλανδρος
Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες, που καλείσαι είτε να τις αρπάξεις είτε να τις αγνοήσεις. Για εμένα το πρόγραμμα Erasmus στο οποίο συμμετείχα το 2019 ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις. Με μεγάλο τρακ και πολλές προσδοκίες τον Φεβρουάριο του 2019 ξεκίνησε αυτό το μαγικό ταξίδι με προορισμό την αιώνια πόλη. Επέλεξα τη Ρώμη διότι είναι μια πόλη συνυφασμένη με την ιστορία και την τέχνη, αλλά και γιατί λατρεύω την ιταλική γλώσσα - ήταν μια ευκαιρία να εξασκηθώ σε αυτήν. Οι πρώτες μέρες σίγουρα ήταν δύσκολες αλλά και αξέχαστες. Το πανεπιστήμιό μου ήταν το «Tor Vergata», το οποίο βρίσκεται μία ώρα μακριά από το κέντρο, πράγμα που αποτέλεσε και ένα από τα πρωταρχικά μου σοκ. Το πανεπιστήμιο, άρτια οργανωμένο, είχε διοργανώσει «welcome week», όπου γίνονται οι πρώτες γνωριμίες μεταξύ των ερασμιτών, στιγμή-ορόσημο διότι εκεί γνώρισα άτομα που μαζί θα μοιραζόμασταν πολλές όμορφες αναμνήσεις. Στη Ρώμη είχαν έρθει παιδιά όχι μόνο από Ευρώπη αλλά από κάθε άκρη του κόσμου, όπως Βραζιλία, Ιαπωνία, Ν. Κορέα. Οι συζητήσεις με αυτά τα άτομα ήταν πάντα οι αγαπημένες μου διότι μέσα από αυτές συνειδητοποιούσα πόσο διαφορετικοί μα και πόσο παρόμοιοι άνθρωποι είμαστε. Την πρώτη εβδομάδα κιόλας οργανώσαμε την πρώτη μας εξόρμηση στη Φλωρεντία. Στην αρχή η παρέα μου απαρτιζόταν από δύο Ολλανδούς, μια Γαλλίδα, μια Τσέχα και μια Ελληνίδα, και στη συνέχεια ακολούθησαν από το πουθενά άλλα 20+ άτομα. Έτσι είναι στο Erasmus, όλα κανονίζονται επιτόπου, ζεις για τη στιγμή και ακολουθείς την περιπέτεια. Στη Φλωρεντία, εκτός από τα ξενύχτια και τις βόλτες, επισκεφτήκαμε και δύο από τα καλύτερα για εμένα μουσεία του κόσμου, την Uffizi Gallery και την Galleria dell’Academia. Εκεί ουσιαστικά γεννήθηκε ο θαυμασμός και η περιέργειά μου για την Αναγέννηση και την τέχνη γενικά, κάτι το οποίο δεν έχει σταματήσει μέχρι σήμερα. Κατά τη διάρκεια του Erasmus ανακαλύπτεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν φανταζόσουν καν ότι υπήρχαν. Όπως η αγάπη μου για την τέχνη ή η ικανότητά μου στη μαγειρική. Η αλήθεια είναι ότι πριν το Erasmus η σχέση μου με την κουζίνα δεν ήταν η καλύτερη. Στη Ρώμη, όμως, έχει τις καλύτερες πίτσες και τις καλύτερες μακαρονάδες που είχα δοκιμάσει ποτέ μου. Τότε λοιπόν ήταν η στιγμή που άρχισα να μαγειρεύω πιο συχνά και απέκτησα ικανότητες βασικές που θα μου χρειαστούν σίγουρα στο μέλλον. Όσο περνά το πρώτο δίμηνο, η αρχική τρέλα -το να γνωρίσεις τους πάντες και να τα δεις όλα- δίνει τη θέση της σε μια πιο σταθερή μεν, συναρπαστική δε καθημερινότητα. Πανεπιστήμιο κάθε εβδομάδα, το βράδυ πάντα έξω, είτε χαλαρά για ποτό στο Pigneto, την cool γειτονιά της Ρώμης που δεν την έχουν βρει ακόμα οι τουρίστες, είτε για μπίρα στα όρθια στο Τrastevere. Τα Σαββατοκύριακα ήταν η ώρα για ταξίδι, και κάθε Σαββατοκύριακο επιλέγαμε έναν διαφορετικό προορισμό. Από αυτά τα ταξίδια ανακάλυψα την Μπολόνια, τη Βερόνα, τη Νάπολη και το Ποζιτάνο, τη Σιένα αλλά και την Πίζα, όπου και βγάλαμε την κορεσμένη πλέον μα απαραίτητη φωτογραφία με τον πύργο. Καθώς το Erasmus έφτανε στο τέλος, φίλοι και γονείς με είχαν επισκεφτεί κι εγώ είχα αναλάβει τον ρόλο του προσωπικού ξεναγού. Με την παρέα μου κανονίσαμε τον Ιούνιο να πάμε στο νησί της Σικελίας και συγκεκριμένα στο μαγευτικό Παλέρμο. Εκεί συνάντησα μια άλλη Ιταλία, αφού η κουλτούρα του Παλέρμο είναι μοναδική, έχοντας πολλές επιρροές από Αφρική. Τα τρία πράγματα που πήρα στις αποσκευές μου μαζί με όλα τα ρούχα που είχα κουβαλήσει είναι: η παρέα μου, με τους οποίους έχουμε κάνει event στο Facebook, ό,τι και να γίνει, όπου και να είμαστε, σε 5 χρόνια να ξαναβρεθούμε στη Ρώμη και να θυμηθούμε την εποχή που ήμασταν ξέγνοιαστοι. Πότε δεν πίστευα ότι μπορώ να δεθώ κατά αυτόν τον τρόπο με άτομο που δεν μιλάει τη γλώσσα μου. Κι όμως γίνεται κάτι μαγικό στο Erasmus, ίσως είναι οι δυσκολίες αλλά και τα απίστευτα πράγματα που περνάτε παρέα, που κάνει αυτό τον δεσμό τόσο γερό. Το δεύτερο πράγμα που διδάχθηκα και θα το κουβαλώ σε όλη τη ζωή μου είναι να αρπάζω ευκαιρίες πιο συχνά, να δοκιμάζω τον εαυτό μου και, αν δεν τα καταφέρω ή δεν μου αρέσει κάτι, καλώς. Αν όμως δεν είχα ποτέ το θάρρος να κάνω το παραπάνω βήμα, να πάω να ζήσω σε μια ξένη χώρα, θα είχα στερήσει στον εαυτό μου την ευκαιρία να εξελιχθεί. Τέλος, αντιλήφθηκα ότι οι λεπτομέρειες που μας χωρίζουν ως ανθρώπους είναι πολύ ασήμαντες, ενώ οι ομοιότητες και τα κοινά μας στοιχεία, είτε είμαστε από την Ελλάδα είτε από τη Βραζιλία είτε από τη Ν. Κορέα, είναι πάρα πολλές.
Η συνειδητοποίηση αυτή είναι κάτι που σε κάνει να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια, με μια οπτική πιο ανοιχτή, που ανοίγει τον δρόμο για μια ζωή αποδεσμευμένη από φυσικά σύνορα.
Ιουλία Μανωλακάκη
Φοιτήτρια στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο
Η δική μου εμπειρία στο ERASMUS εκτυλίχθηκε στη διάρκεια ενός εξαμήνου που πέρασα στο Saint Etienne της Γαλλίας, το 2019. Είχα την τύχη να βρεθώ εκεί με την κολλητή μου και παρότι το ταξίδι ξεκίνησε με κάποιες αναποδιές εξαιτίας λάθους μου με τα εισιτήρια, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο ωραίες εμπειρίες που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Ως το τέλος της πρώτης μέρας καταφέραμε και «δέσαμε» τέλεια με την υπόλοιπη ελληνική ομάδα αλλά και με όλα τα υπόλοιπα παιδιά του προγράμματος, και το πρώτο βράδυ μετατράπηκε σε ένα μεγάλο πάρτι με κυρίαρχους τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και τα τραγούδια.
Με αυτόν τον τρόπο πέρασαν και τα περισσότερα βράδια, προσπαθώντας να γνωρίσουμε την κουλτούρα και τον τρόπο διασκέδασης των άλλων χωρών, ενώ τα πρωινά συμμετείχαμε σε διάφορες δραστηριότητες και παιχνίδια, προκειμένου να «σπάσει» ο πάγος, να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας, και πρότζεκτ σχετικά με το γενικό θέμα του προγράμματος. Μέσα από αυτήν τη συμμετοχή μου μπορώ να πω πως γνώρισα μια πόλη που δεν είχα επισκεφτεί ξανά, απέκτησα δεξιότητες και έμαθα πολλά πράγματα σχετικά με το περιβάλλον και τη σημασία των εναλλακτικών πηγών ενέργειας στη ζωή μας (οι σπουδές μου σχετίζονται με διαχείριση πόρων), ενώ παράλληλα απέκτησα φιλίες με άτομα από όλο τον κόσμο, μάθαμε για τη θρησκεία τους, είδαμε τον τρόπο σκέψης τους και γνωρίσαμε τις συνήθειές τους.
Έκανα παρέες με τις οποίες διατηρώ επαφή μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μια ανεκτίμητη εμπειρία ζωής που κανείς δεν πρέπει να χάσει, ειδικά όταν είσαι φοιτητής. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.
Λίνα Σταμάτη
Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων
Πήγα Erasmus όταν σπούδαζα στο Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων και η χώρα που διάλεξα να πάω ήταν η Γαλλία, στην πόλη της Λιλ.
Για μένα το Erasmus δεν ήταν, όπως ίσως όλοι φαντάζονται, ένα εξάμηνο πάρτι, μιας που τα αφτεράδικα ήταν μόνο μέχρι τις τρεις το πρωί. Ήμουν τυχερή γιατί συμμετείχα στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών με 2 ακόμα φίλες μου και μάλιστα είχαμε νοικιάσει σπίτι μαζί. Επίσης, πήγα χειμερινό εξάμηνο, που σημαίνει κρύο. Είχαμε βρει το αγαπημένο μας σποτ μέσα στο καταχείμωνο. «La plage» -στα ελληνικά «η παραλία»-, ένα indoor μπιτσόμπαρο με άμμο στο πάτωμα για να νιώθουμε καλοκαίρι ακόμα και τον χειμώνα. Κατά τα άλλα, ταξίδια, μουσεία, μαζώξεις και μπίρα με τυρί και αλλαντικό να συνοδεύει κάθε γεύμα σε καθημερινή βάση.
Το πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι επιβεβαιώθηκα γι’ αυτό που ένιωθα: ότι δεν φοβάμαι να φύγω και να ζήσω εκτός safe zone. Δεν μου έλειψε το σουβλάκι, ούτε ο φρέντο καπουτσίνο (άσχετα απ’ το ότι ήταν το πρώτο που έκανα γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα). Αν μου έλεγαν ότι μπορείς να κάτσεις κι άλλο, θα το έκανα. Φυσικά, μόνο με το Erasmus θα μπορούσα να ζήσω όλα όσα σας περιέγραψα.
