40 χρόνια Ευρωπαίοι
Γεννήθηκα πριν μπει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ενηλικιώθηκα λίγα χρόνια μετά την ένταξή μας. Θυμάμαι πολύ καλά τα ταξίδια με τον πατέρα μου στο εξωτερικό, με το άγχος πάντα του συναλλάγματος και τον έλεγχο, όταν επιστρέφαμε, μήπως φέρουμε κάτι από την Ευρώπη που δεν έπρεπε. Θυμάμαι με τρόμο τις μετακινήσεις από την Αθήνα προς το εξοχικό που είχαν τα ξαδέλφια μου στον Λουτρόπυργο. Περνούσαμε έναν δύσκολο δρόμο, με πολλές στροφές, στον οποίο πάντα ζαλιζόμουν. Και φυσικά τη θάλασσα στον Σαρωνικό Κόλπο αλλά και στην περιοχή της Ελευσίνας, που χρόνο με τον χρόνο γέμιζε γλίτσα, φύκια και πετρέλαιο, μέχρι που αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε το μπάνιο. Και μετά ήρθε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ανοίχτηκε μπροστά μας ένα καλύτερο και τόσο διαφορετικό μέλλον.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή μας προς το καλύτερο. Άλλαξε τη φυσιογνωμία της Ελλάδας, το πώς τη βλέπουν οι άλλοι, τη θέση της στον κόσμο και, ασφαλώς, εμάς τους ίδιους. Δεν είναι μόνο το οικονομικό όφελος που, όπως αποτυπώνει έρευνα της διαΝΕΟσις, αγγίζει τα 180 δισεκατομμύρια ευρώ από τότε που μπήκαμε, δηλαδή περίπου ένα ολόκληρο ΑΕΠ, αλλά και η αλλαγή νοοτροπίας που ήρθε σιγά σιγά εξαιτίας της ένταξής μας. Έτσι αναγκαστήκαμε, ως μέλος πλέον της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα), να προστατεύσουμε τη θάλασσά μας και έγινε ο βιολογικός καθαρισμός στην Ψυττάλεια. Φτιάχτηκαν δρόμοι, υποδομές, παιδικές χαρές∙ ναι, ακόμα και αυτό έγινε με τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δόθηκαν τεράστια ποσά σε αγροτικές επιδοτήσεις, στον αγροτουρισμό. Όπου και αν ταξιδεύω ακόμα και σήμερα, 41 χρόνια μετά την ένταξή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, βλέπω παντού αυτές τις ειδικές πινακίδες που δείχνουν πως ένα γήπεδο εδώ, ένας δρόμος πιο εκεί, μία αναστήλωση πιο πέρα, είναι έργα που έγιναν με χρήματα των εταίρων μας.
Και δεν είναι μόνο τα χρήματα, είναι και οι κανόνες, το κράτος δικαίου που διέπει την Ε.Ε., που μεταμόρφωσαν την Ελλάδα. Αυτή η βεβαιότητα πως όλοι είμαστε ίσοι, αυτό το αίσθημα της ελευθερίας, ότι μπορείς να πας παντού, να σπουδάσεις παντού με τους ίδιους κανόνες που έχει ο Γερμανός, ο Γάλλος, ο Ισπανός. Να δουλέψεις παντού, να ζήσεις όπου θέλεις σε αυτή την οικογένεια των 27 κρατών. Ίσως για αυτό ταξιδεύοντας πια στο Ηνωμένο Βασίλειο με το απαραίτητο διαβατήριο νιώθω πως είμαστε πολύ τυχεροί που αποφύγαμε την έξοδό μας από την Ευρώπη.
Μένουν να γίνουν πολλά ακόμα στην Ελλάδα. Η βελτίωση του δικαστικού μας συστήματος, μεταρρυθμίσεις για την καταπολέμηση της διαφθοράς, αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης των σκουπιδιών μας. Τρέμω όμως στην ιδέα πως όλα αυτά θα έπρεπε να τα κάνουμε μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια της Ε.Ε. Πως θα πορευόμασταν μέσα στην «αιώνια μοναξιά μας», από την οποία μας έβγαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πείθοντας τον Γερμανό Καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ, που είχε πει το περιβόητο «πάνω από το πτώμα μου θα μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ», και φυσικά τον στενό του φίλο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Η Ελλάδα είναι πιο δημοκρατική, πιο ανεκτική, πιο πλούσια και πιο ασφαλής μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ο στόχος μας, ιδιαίτερα μετά την ουσιαστική πτώχευσή μας πριν από περίπου δέκα χρόνια, από την οποία μας έσωσαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, μαζί φυσικά με τις δικές μας θυσίες, θα πρέπει να είναι περισσότερη Ευρώπη σε κάθε κομμάτι της ζωής μας. Θα πρέπει να είναι ο αγώνας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
