Νύχτα...

...στην πόλη.

Η πόλη τη Νύχτα, πληγή τρομερή, οι φλέβες της σπάνε αιμορραγεί/Το πάθος της βίαιο και σκοτεινό, βουλιάζει στην άσφαλτο χωρίς τελειωμό/Φωνές αγωνίας, φωνές τραγικές, συνθέτουν εικόνα  χωρίς πινελιές/ Τα χρώματα γκρίζα και λιγοστά, βήματα ολόγυρα και βιαστικά/Μυστήριο, φόβος και ταραχή, παιχνίδι ατέλειωτο χωρίς νικητή/Νύχτα περίεργη, σιωπηλή, Νύχτα αχόρταγη, ονειρική/Ύποπτος κόσμος, μαρτυρικός κάθε λεπτό και πιο σκοτεινός/Σκιές που κινούνται, που τρέμουν πολύ, ρίχνουν τα δίχτυα, καμία ντροπή/Μαζεύουν φιγούρες νεανικές, τις  ρίχνουν στη λάσπη και γίνονται χτες/Χάνονται, σβήνουν ειρωνικά, άδοξο τέλος, έτσι απλά/Ο Θάνατος ήρθε, θα φύγει ξανά, εσύ μη φοβάσαι κρατήσου γερά/Το δάκρυ σταγόνα στη σκόνη κυλά, πόνος με αίμα που δε σταματά/Εικόνα σκισμένη, κομμάτια ψυχής, ανοίγονται δρόμοι, δρόμοι φυγής/Το λάθος μοιραίο και αρκετό, φεγγάρι αταίριαστο, μοναχικό/Πυξίδα σε χάρτη χωρίς διαδρομές, πυξίδα σε χώρες φανταστικές/Μπαίνεις στη σύριγγα, γίνεσαι υγρό, γίνεσαι μάζα, τι πιο φριχτό?/Να νιώθεις πως έγινες ένα κενό, ένα ερείπιο μετ’από σεισμό/Αυτά π’ονειρεύτηκες γι’αυτή τη ζωή, περνούν μπρος στα μάτια σου σαν αστραπή/Αυτά που αγάπησες, τα βρίσκεις αλλού, όμως τα θέλεις ,τα ψάχνεις παντού/Ψάχνεις στη σκέψη σου, μες στο μυαλό και βρίσκεις τα ίχνη τους σβησμένα καιρό/Κοιτάζεις τα άστρα, φοβάσαι να δεις, φοβάσαι σε σένα τον ίδιο να πεις/πως έκανες λάθος, πως είναι αργά το τρένο ξεκίνησε και δε σταματά/Διαλύθηκε τ’όνειρο, το πήρε η σιωπή, το τύλιξε ο άνεμος, το πάει σ’άλλη γη/Τα μάτια σου βούρκωσαν σα συννεφιά, μαζί τους ξεθώριασε κι η ζωγραφιά/Το βλέμμα σου πέφτει στο δρόμο κολλά, στο δρόμο που σ’άνοιξαν να πάς μακριά/εκεί που φαντάστηκες πως είναι καλά, εκεί που η αλήθεια σου το ψέμα ζητά/Οι λέξεις πια χάνονται, τα λόγια νεκρά, ο νους σου βυθίζεται στο πουθενά/εκεί που σ’αρέσει μπορεί να μην πάς, η γη δε γυρίζει …και σταματάς/Τα βλέφαρα κλείνουν, ο κόσμος μικρός, τα χαμόγελα σβήνουν να κι ο εχθρός/βιάζεται, φεύγει, πηγαίνει αλλού, το τούνελ ατέλειωτο, ομίχλη παντού/Το άγγιγμα κρύο, το φιλί παγερό, το μίσος σκορπάει χωρίς δισταγμό/Ανήσυχη Νύχτα, λιωμένο κερί, απώλεια μεγάλη κι οδυνηρή/Σαν τη βελόνα που τη φλέβα τρυπά, μια ηλιαχτίδα το σκοτάδι περνά/ Ο δείκτης του χρόνου χρόνου πια δε γυρνά, θα πέφτουν αστέρια ξανά και ξανά/Τί να πιστέψεις? Πού να σταθείς?, κοιτάζεις ολόγυρα μην προδοθείς/Κρέμονται αξίες σε κάθε γωνιά, αξίες που πέφτουν σαν παγωνιά/Και όλα τελειώνουν, όλα σιγούν, όλοι σε ψάχνουν, σ’αναζητούν/Ο εφιάλτης πια πέρασε…όπως και χτες, μια Νύχτα περνάει …όπως πολλές/Ο μόνος που λείπει είσαι εσύ, εσύ π’αγαπούσες τη Νύχτα πoλύ/