ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ διασκεδαστικούς διαδικτυακούς αντιπερισπασμούς του σαββατοκύριακου ήταν ο άτυπος διαγωνισμός ζεϊμπέκικου σε μεγάλη πίστα που διεξήχθη ανάμεσα στον Παύλο Ντεγκρές (ή ντε Γκρες; Σε κάθε περίπτωση μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το παλιό, το «Ντου γιού λάικ μαμαζέλ δη γκρης» του Αντώνη Καλογιάννη) και τον Βασίλη Μπισμπίκη στο ίδιο μαγαζί (Ρέμος-Βανδή), αλλά, δυστυχώς ίσως, όχι συγχρόνως.
Πρώτος ξεδίπλωσε τις δεξιότητές του στον μοναχικό χορό που έχει χαρακτηριστεί ως η «σωματική έκφραση της ήττας» ο πρωτότοκος γιος του τέως, υπό τους ήχους του «Ζεϊμπέκικου της Ευδοκίας», ενός κομματιού που μέσα στις δεκαετίες έχει αποκολληθεί εντελώς από το αρχικό του πλαίσιο (όταν το χόρευε το 1971 ο λοχίας πεζικού Γιώργος Μπάσκος στα πρώτα λεπτά της ταινίας του Αλέξη Δαμιανού) και έχει μεταλλαχθεί σε μουσική για ασανσέρ και σε τουριστικό φολκλόρ. Και βέβαια, στο πιο δημοφιλές «ορχηστρικό» ζεϊμπέκικο ever.
Ποιο από τα δύο αυτά VIP «ζεϊμπέκικα» ήταν καλύτερο (ή χειρότερο); Η επιτροπή σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Από μία άποψη, ευτυχώς που δεν έχει στίχους το μνημειώδες θέμα που έγραψε για την «Ευδοκία» ο Λοΐζoς. Τουλάχιστον έτσι, αντίθετα από άλλα δημοφιλή «ζεϊμπέκικα», δεν ακούγεται το κακόφωνο σιγοντάρισμα των κολλητών που ουρλιάζουν τα λόγια χτυπώντας παλαμάκια την ώρα που ο «μάγκας» της παρέας ρίχνει τις στροφές του στην πίστα, συνήθως σε κατάσταση θολής ευθυμίας που προσπαθεί, συχνά με κωμικοτραγικά αποτελέσματα, να εμφανίσει, με το ανάλογο ύφος και με το κλονισμένο του λίκνισμα (ή τρέκλισμα), ως βαθύ νταλκά.
Δεν ήταν κι από τους χειρότερους ο πρίγκιψ, αν κρίνουμε από τα βιντεάκια που τον δείχνουν να ρίχνει τις βόλτες του στην πίστα του μαγαζιού, αλλά ήταν μια περφόρμανς που έμοιαζε συγχρόνως παράταιρα «τσαρουχική» και απίθανα fake. Η αντίδραση του Αντώνη Ρέμου πάντως, ο οποίος του χτύπαγε παλαμάκια όσο χόρευε, υπήρξε αποθεωτική. «Γειά σου Έλληνα, μπράβο παλικάρι μου, έτσι είναι, η ψυχή είναι μία», του είπε πριν τον ασπαστεί θερμά.
Το επόμενο βράδυ, στο ίδιο μαγαζί, ήταν η σειρά του Βασίλη Μπισμπίκη, ο οποίος, με την χαρακτηριστική άνεση που έχει στις πίστες που εμφανίζεται η Δέσποινα Βανδή (κυριολεκτικά σα να βρίσκεται στο σπίτι του, και με την ανάλογη casual περιβολή) επιδόθηκε σε μια εκκεντρική και ελευθεριακή κινησιολογική ερμηνεία μιας πιο πρόσφατης (‘90s) «ζεμπεκιάς».
@xarliontou♬ πρωτότυπος ήχος - xarliontou
Ήταν το κομμάτι «Το αδιέξοδο», το οποίο προσέγγισε χορευτικά με έναν υπερκινητικό, αυτοσχεδιαστικό οίστρο που έμοιαζε να έρχεται σε αντίθεση με τους στίχους του τραγουδιού («Θέλω να βγώ απ' τ' αδιέξοδο αυτό / θέλω να βγω μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι / κ' είν' αλήθεια την εγκατάλειψη την γνώρισα τη ζω / την μοναξιά μου την ζωγράφισα στα στήθια). «Δεν χορεύουν μόνο πρίγκιπες εδώ, αλλά και αλήτες», αναφώνησε ο Αντώνης Ρέμος, μετά το ζεϊμπέκικο του ηθοποιού, τονίζοντας έτσι τον υπερ-ταξικό χαρακτήρα του μαγαζιού αλλά και του ζεϊμπέκικου του ίδιου ίσως. «Ωραίοι αλήτες» πρόσθεσε, προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης.
Ποιο από τα δύο αυτά VIP «ζεϊμπέκικα» ήταν καλύτερο (ή χειρότερο); Η επιτροπή σηκώνει τα χέρια ψηλά. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να προκύψει χαζεύοντας στο διαδίκτυο το διασκεδαστικό υλικό –χρειάζονται πού και πού και τέτοιοι αντιπερισπασμοί– από τις δύο αυτές «εμφανίσεις», είναι πόσο κωμικά αυστηρή μοιάζει η αντίληψη ότι το ζεϊμπέκικο απαγορεύεται να χορεύεται από γυναίκες. Θέλω να πω, έχω δει σε διάφορες περιστάσεις άπειρες γυναίκες να το χορεύουν άψογα, μετρημένα και στο σωστό πνεύμα. Κι ας μην είναι νταλκαδιασμένα αρσενικά όπως ο Παύλος «ντε Γκρες» ή ο Βασίλης Μπισμπίκης.
