…
μέρα η σημερινή. Μεσημέρι στο κέντρο, δύο βήματα από το γραφείο, όχι όμως σε κάποια άλλη εταιρεία, αλλά στον Εθνικό Κήπο. Η γραβάτα στην κωλότσεπη, χωρίς laptop, χωρίς εκθέσεις και ισολογισμούς. Λίγο πριν πατώντας το 0, το ασανσέρ με οδήγησε από τον τέταρτο στο ισόγειο. Ανακουφισμένο. Και απροσδόκητα χαρούμενο….
-Δεν είσαι καλά! Πρέπει να αστειεύεσαι. Δε σοβαρολογείς!... -Ναι είναι οριστικό…απάντησα. -Μα πετάς έτσι τόσα πράγματα? Αφήνεις πίσω το μέλλον σου, τις κατακτήσεις σου, τις επιτυχίες σου, τα χρήματα? Πώς θα ζήσεις? Παρατάς μια σίγουρη καριέρα?... ρωτούσε ακατάπαυστα η προϊσταμένη…-Ωραία τα μακροοικονομικά μεγέθη και τα προσαρτήματα αλλά υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από το managiriliki ,τις πολυεθνικές και το απύθμενο άγχος : η ίδια η ζωή, η απλή καθημερινότητα που ούτε καν αυτά δεν είναι δεδομένα…Και όταν βλέπεις ότι όλα εκτροχιάζονται και παρασύρεσαι χωρίς τη θέλησή σου σε έναν διαρκή αγώνα ανταγωνιστικής επιβίωσης, πρέπει κάποτε να αποφασίσεις. Και αποφάσισα. Παρατηρώντας στη μέση του Εθνικού Κήπου τον μικρόκοσμο. Μερικές κάμπιες, κάποια σκουλήκια, μια πεταλούδα…..να ζήσουνε κι αυτά… Υ.Γ.Ο κοκκινολαίμης ωστόσο, δεν εμφανίστηκε ποτέ.
σχόλια