Ίσως να το ζητήσαμε(;). Ίσως και όχι. Είτε έτσι είτε αλλιώς, καιρό τώρα, είναι σαν κάποιος να μας έδωσε ένα φλούο μαρκαδόρο - σετάκι με υποδεκάμετρο - και να μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε σ' αυτό που κάνει. Τι κάνει; Οριοθεσία των άκρων. Απλά πράγματα, τύπου «από εδώ εμείς, από εκεί οι άλλοι». Πόσοι είναι απ' αυτή τη μεριά; Πόσοι στην άλλη;
Μπακ σπέις. Μισό... Αυτά δεν είναι «απλά πράγματα». Ποιοι είναι οι άλλοι; Και ποιος είναι αυτός που έχει βαλθεί να υπογραμμίσει τα άκρα;
Τα media, επί παραδείγματι; Ναι, στον ψυχοφάγο κόσμο των πολιτικών επιστημών, τα media βοηθάνε πολύ σ' αυτή τη δουλειά. Ξοδεύονται μήνες, χρόνια και πολλοί «μαρκαδόροι» για να ξεχωριστούν λεπτές διαφοροποιήσεις, προτού αρχίσει το αποτελεσματικό «τσουβάλιασμα».
Εδώ, όμως, και για όσους δεν πιστεύουν στις θεωρίες συνωμοσίας για τον ρόλο των media – κυρίως, γιατί το «υπόβαθρο» είναι ισχνό, φάνηκε άλλωστε από την αδυναμία τους να διαχειριστούν σωστά, μεμονωμένα περιστατικά τηλεοπτικής κρίσης – φαίνεται ότι χρειάστηκαν πολύ λίγα, πολύ λίγοι και καμιά δεκαριά περιστατικά εμετικής βίας για να «κουνηθεί» αγρίως το σύστημα.
Από το χαστούκι Κασιδιάρη, στα «σκοτεινά» γεγονότα του Χυτηρίου και από εκεί στους... «υπανθρώπους» της Ζαρούλια, στις δηλώσεις Παναγιώταρου στο BBC περί «εμφυλίου», στο άγριο ξύλο στον Κεραμεικό (παρουσία καφετεριακής κερκίδας που δεν κουνήθηκε από τα καθίσματα!...), στην επιπόλαιη Τσαπανίδεια αντίδραση σ' ένα χοντροειδέστατο αστείο, στην Μπογδάνειο ανημποριά να τα βγάλει πέρα με το θράσος και την απαξίωση, στους ύμνους Αμβρόσιου για τη «γλυκιά ελπίδα της Χρυσής Αυγής» και πάλι τούμπα στις δηλώσεις Παναγιώταρου εναντίον Σχορτσιανίτη και πάλι ξύλο και μαχαιροβγάλτες στο κέντρο της Αθήνας..!
Ο «μαρκαδόρος», λοιπόν, δουλεύει μια χαρά. Για την ώρα, υπογραμμίζει το ένα άκρο. Στα γραφεία και τα καφενεία, πολλοί συμπεραίνουν ότι αυτό είναι για καλό. Αυτή η υπογράμμιση απογυμνώνει, ξεβρακώνει, φωτίζει. Η κοινή λογική, λέει, ότι μάνι-μάνι, ένα τσουβάλι περιστατικά, δηλώσεις, κρυφοταγμένοι και φανερά δρώντες, «κάηκαν» στο φως της δημοσιότητας.
Η εσωτερική φωνή, όμως, είναι πιο δυνατή: μήπως απ' την πολλή έκθεση και την τριβή συνηθίζει το μάτι στην ασχήμια; Μήπως ξαπλώνει, ήδη, στο σαλόνι και κάνει παρέα με τον μικρό στο πορτ-μπεμπέ;
«Δεν ξέρω τι λες, αλλά εγώ φοβάμαι να πάω μια βόλτα με τον κολλητό μου», μου εξηγεί συνάδελφος, «η φωνή του είναι κάπως γυναικεία και... καταλαβαίνεις, φοβάμαι ότι θα μας την πέσουν απ' το πουθενά. Και να σου πω και κάτι; Η θεωρία των άκρων ήταν δημοφιλής Ψυχροπολεμικά. Έχουμε φύγει πια από εκεί!».
Ναι; Τότε, γιατί ο φόβος; Ο «μαρκαδόρος» συναντά το ένα άκρο. Και δεν βρίσκει το άλλο για μερικές έξτρα υπογραμμίσεις. Γιατί στο άλλο, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι, είμαστε όλοι.
Απλώς, σκέψου το σαν μία τραμπάλα. Στο ένα κάθισμα η βία. Στο άλλο, όσοι βρισκόμαστε απέναντί της, συνειδητά ή ενστικτωδώς, δεν έχει καμία σημασία. Η τραμπάλα κάνει κανονική σούζα, το φαινομενικά αδύναμο άκρο είναι στον «αέρα», αλλά κάπως έτσι κάνει πάλι το δικό του.
Και στη μέση τα media. Που θέλουν τα «νούμερα», ποντάρουν στον bully της (τηλεοπτικής) γειτονιάς και στα καταμετρήσιμα «ααααα» που θα προκαλέσει, αλλά όταν χτυπήσει τη δική τους την πόρτα δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Χάνουν τον βηματισμό τους, το κοντρόλ μπορεί να "στάξει" πολλά στο αυτί τους, όχι όμως, ευθυκρισία και ψυχραιμία, τα χειρότερα είναι μπροστά, αλλά on camera, στα δύσκολα, χαμογελάς, έστω και χαζά. Σωστά;
Η πολωμένη άγνοια στα καλύτερα της, μόνη, με αντίπαλο τον εαυτό της, πριονίζει την τραμπάλα. Αν ζήσει, κάπου θα βρει μαρκαδόρο και κομπιουτεράκι να μετρήσει τα θύματα...
σχόλια