Lady Snowblood του Toshiya Fujita, 1973, Iαπωνία 97'
Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Και ο Tarantino όταν σκηνοθετούσε το δίπτυχο του Kill Bill! δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον κανόνα. Αυτή η ταινία τον εντυπωσίασε σε μεγάλο βαθμό, άσχετα με το αν το δίπτυχο του εμποτίστηκε με στοιχεία των (κινέζικων) στούντιο ταινιών καράτε Shaw, τη ματιά που είχε για τον αμερικάνικο Νότο ο Wes Craven και την ενδελεχή, ανούσια φλυαρία που διακρίνει το σκηνοθετικό του στυλ.
Αρκετά όμως με το Kill Bill!, εδώ μιλάμε για την ταινία-νονά του. Μια ιστορία εκδίκησης, επιβαλλόμενης από το βουδιστικό πεπρωμένο που ακολουθεί (η έστω ακολουθούσε) τους Ιάπωνες. Η Sayo Kashima, έγκλειστη σε μια φυλακή, με τις τελευταίες της πνοές κατά τη διάρκεια της γέννας, ζητά από τις συγκρατούμενες της να μεγαλώσουν την κόρη της, Yuki, ώστε να εκδικηθεί το θάνατο αυτής και του πατέρα της, αποκαλώντας την παιδί από την κόλαση, καθώς γεννήθηκε ως καρπός μίσους.
Η Yuki εκπαιδεύεται από τον ιερέα Dokai στις πολεμικές τέχνες με τις πιο σκληρές μεθόδους. Όταν ενηλικιώνεται, ξεκινά την αναζήτηση των κακοποιών που της στέρησαν τους γονείς της. Στο δρόμο της για την εύρεση τους θα βρει συμμάχους, όπως τον Ryurei Ashio, ρεπόρτερ και εκδότη μιας εφημερίδας, που θα την στηρίξει στη προσπάθεια της να αποδώσει δικαιοσύνη.
Η ταινία χωρίζεται σε κεφάλαια, ένα εισαγωγικό, που εξιστορεί τη γέννηση της Yuki, και άλλα 4, ένα για κάθε κακοποιό. Οι πανέμορφα χορογραφημένες μάχες και το αίμα που ρέει άφθονο, αλλά όχι σε γελοίο βαθμό, είναι πολύ κοντινά στο πνεύμα των γιαπωνέζικων κόμιξ manga (άλλωστε η ταινία είναι κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου manga, αν και αρκετά συντομευμένη και αλλαγμένη σε σύγκριση με αυτό).
Πλούσια σε ιστορικά στοιχεία, ταυτόχρονα, η ταινία δίνει το λαϊκό επαναστατικό πνεύμα που επικρατεί στην Ιαπωνία την περίοδο Meiji(1868-1912) λόγω της αλλαγής της κυβέρνησης και των δυναστευτικών μέτρων της και τις άθλιες συνθήκες ζωής των κατώτερων τάξεων, τόσο στην επαρχία όσο και στα κέντρα των πόλεων. Τέλος, έντονη είναι η αποτύπωση της φθίνουσας ηθικής που περιβάλλει την έννοια της τιμής όπως αυτή είναι αντιληπτή από τους Ιάπωνες, σε όφελος των προσωπικών συμφερόντων και της σκοτεινής πλευράς των επιθυμιών.
Το τραγούδι Flower of Carnage (γνωστό και ως Κρασάκι του Τσού στους απανταχού youtube-ικούς), σας λέει κάτι? Kill Bill? Αμ δε... Είναι το κεντρικό τραγούδι που τραγουδά η πρωταγωνίστρια Meiko Kaji και χρησιμοποίησε ο Tarantino για να αποτίσει φόρο τιμής σε αυτό το χαμένο διαμάντι.
Η ταινία υπάρχει σε όλα τα ενημερωμένα videoclubs απ' τη New Star Productions. Δείτε την, ανεπιφύλακτα. Κοτζάμ Tarantino την προσκύνησε, εσείς γιατί όχι?
