Video Nasties: A Sick Story #2
Snuff των Michael και Roberta Findlay, 1976, ΗΠΑ, 80’
Μέρος δεύτερο στην ελεύθερη πτώση της ποιότητας που θέλει ο μέσος σινεφίλ στην ταινία του. Είπαμε, εδώ είμαστε για να μιλήσουμε για ταινίες που ακροβατούν στα όρια του trash και προσφέρουν αντισυμβατικές απολαύσεις και σε καμία περίπτωση ψυχαγωγία με την ευγενή έννοια του όρου. Για να δούμε τι έφερε ο Άγιος Βασίλης σήμερα στο σάκο του…
Α, να το. Αυτή η ταινία είναι η επιτομή του κακού γυρίσματος. Ελάχιστα μέσα, άπειρος θίασος, μηδενικοί διάλογοι (οι ηθοποιοί δεν μίλαγαν καν Αγγλικά), κακός συγχρονισμός ήχου-εικόνας, τόνοι ψεύτικου αίματος. Με άλλα λόγια, ΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ. Αν ζούσαμε κιόλας στην εποχή της χιλιοπαιγμένης βιντεοκασέτας θα ψαρώναμε σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο φανταζόμαστε. Περισσότερα πάνω σε αυτό μετά, προέχει να πούμε μερικά πράγματα για την ταινία.
Πρωταγωνιστές στη συγκεκριμένη ταινία, μια αντικοινωνική ομάδα γυναικών που ακολουθούν τον συμβολικό πάτερ φαμίλια Satan. Μαζί του γεύονται όλες τις σωματικές απολαύσεις: ακατάπαυστο σεξ, ναρκωτικά, σωματική τιμωρία που καταλήγει ηδονική. Ο Satan, έχοντας μια κάποια μεγαλομανία παρανοϊκής φύσεως, αποφασίζει την κάθαρση του κόσμου από την βρώμα των αστών και αποφασίζει τη σφαγή ενός πλούσιου ηθοποιού που μένει σε μια ακριβή έπαυλη. Όταν μάλιστα μαθαίνει πως καθιστά έγκυο μια Αμερικανίδα ηθοποιό που ήρθε στην Αργεντινή με τον εραστή και σκηνοθέτη της επόμενης, ελαφρώς πορνογραφικής, ταινίας της, χαίρεται ακόμα περισσότερο, καθώς θα μπορέσει να προσφέρει το βρέφος ως θυσία σε αυτόν τον πόλεμο που κηρύττει κατά των πλουσίων… Μπερδεμένη υπόθεση, ε? Δε φταίω εγώ, έτσι είναι όντως!
Αν η ταινία έστεκε μόνη της μέχρι εδώ, θα μιλάγαμε για μια απλώς κακή ταινία, που θυμίζει κόπιες 5ης κλάσεως ταινιών όπως το “Faster Pussycat, Kill, Kill”. Όμως δεν τελειώνει εδώ… Ο διανομέας της ταινίας, Allan Shackleton, 4 χρόνια μετά το τέλος των γυρισμάτων της, αποφάσισε να της δώσει την τελική μορφή της, προσθέτοντας κάποιες σκηνές στο φινάλε, που δείχνουν το τέλος των γυρισμάτων της κανονικής ταινίας (τύφλα να ‘χει η Αμερικάνικη Νύχτα του Τρυφώ) και το κατοπινό ξεκοίλιασμα της πρωταγωνίστριας από το επιτελείο των γυρισμάτων.
Μέχρι εδώ, πιστεύω πως έχει γίνει κατανοητό ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα που θα μνημονεύεται στους αιώνας των αιώνων ως μια αναδόμηση της κινηματογραφικής γλώσσας, αλλά ως μια ταινία που κάποτε πρόσφερε ανατριχίλες στους ανυποψίαστους. Η χαμηλή ποιότητα της εικόνας και η έλλειψη τίτλων τέλους προσφέρουν σε αυτή την τελική ανατροπή μια δόση αληθοφάνειας που, παρά τη γελοιότητα που τη διακατέχει λόγω των πασιφανών ελαττωμάτων της, κάνουν το θεατή να έρχεται σε άβολη θέση. Κάντε ένα νοητο ταξίδι στον χρόνο και υποθέστε πως την βλέπετε σε μια, κατεστραμμένη από τις πολλές χρήσεις, κόπια σε κασέτα. Η παραμόρφωση της εικόνας σίγουρα θα σας έκανε να αναπηδήσετε από τη θέση σας και να θεωρήσετε πως αυτό που βλέπετε δεν είναι κάτι με σενάριο και πλοκή, αλλά ένα ερασιτεχνικό βίντεο που απαθανατίζει τη διαστροφή των κινηματογραφιστών στην κορύφωσή της. Δε θα θέλατε να ενημερώσετε τις αρχές πως κάποιος εκεί έξω δημιούργησε κάτι τέτοιο και οφείλουν να επαγρυπνούν για το καλό των εντοσθίων σας?
Σε αυτό έγκειται και η μαγεία του Snuff. Στην απόπειρα προσέγγισης του τρόμου όχι ως μια ιστορία φτιαχτή που θα ανατρίχιαζε τον οποιονδήποτε ενώ γνωρίζει ότι είναι ψεύτικη, αλλά ως κάτι το αληθινό, κάτι που ξέφυγε από τον έλεγχο και δεν θα έπρεπε να το είχε δει ποτέ κάποιος τρίτος. Ως κάτι το απαγορευμένο και επικίνδυνο. Ο Shackleton, εκμεταλλευόμενος τον αστικό μύθο των snuff films πειραματίστηκε με αυτόν, δίνοντας μια άλλη διάσταση σε μια κατά τ’ άλλα κακή ταινία. Αυτός ο πειραματισμός του με τον οπτικό ρεαλισμό έκανε τότε τον κοσμάκη να μην μπορεί να κοιμηθεί εξαιτίας της τελικής σκηνής γιατί τον έκανε να νομίζει πως έρχεται και η σειρά του.
Θερμή παράκληση: αν επιμένετε να το δείτε, βρείτε το στη χαμηλότερη δυνατή ποιότητα. Μπορεί να έχει ευεργετικές δυνατότητες και να έχετε μια συναισθηματική χρονομηχανή σε χρόνο DT, κάτι πολύ, τρόπον τινά, αθώο και ρομαντικό, αν αναλογιστούμε ότι ζούμε στην εποχή που το σοκ έρχεται μόνο από τα άκρα λόγω της εξαγρίωσής μας. Όχι ότι η ταινία προσεγγίζει ένα ήμερο θέμα, αλλά λέμε τώρα.
σχόλια