Three Extremes των Fruit Chan, Chan-Wook Park και Takashi Miike, 2004, Κίνα/ Ν. Κορέα/ Ιαπωνία, 118’
Επιστροφή στο κλίνον άστυ με το μέλλον να διαγράφεται τουλάχιστον δυσοίωνο. Δεν μπήκε ο Σεπτέμβρης και ήδη έχουμε ένα αρκετά ενεργητικό προοίμιο σχετικά με το τι πρόκειται να ακολουθήσει μέσα στη χρονιά. Ο σκοπός αυτών των άρθρων όμως δεν είναι η (άμεση) κριτική της καθημερινότητας, αλλά οι προτάσεις ταινιών για αυτούς που δεν αρκούνται στη μυρωδιά του pop corn που πλημμυρίζει την αίθουσα αναμονής των Village.
Επιστροφή, λοιπόν, με μια πρόταση 3 σε 1, προσπαθώντας να καλύψω το κενό που δημιουργήθηκε με την έλλειψη internet μακριά από την Αθήνα, η οποία αποκαταστάθηκε επί τη αφήξει του νοστούντος. Και επειδή προσπαθώ να βρίσκω όσο δυνατόν ακραία πράγματα, αυτό από μόνο του θέλει αρκετή αναζήτηση. Πράγματα που δεν αξίζουν μόνο για την ανέλιξη των γαστρικών υγρών που προκαλούν στον θεατή, αλλά και λόγω των λεπτομερειών που κινητοποιούν τη ροή σκέψης του να αλλάξει, έστω και στιγμιαία, ρότα,. Ας έχει, όσο δύσκολο και να΄ναι έχω αποθέματα το videoclub όλα αυτά τα χρόνια ήταν αρκετά ενήμερο ώστε να μπορώ να ανασύρω τέτοιες ταινίες από τη μνήμη μου.
Σε αυτή τη συμπαραγωγή-αμάλγαμα των 3 κραταίων χωρών στο χώρο του ατμοσφαιρικού θρίλερ έχουμε 3 διαφορετικές απόψεις πάνω στον τρόμο, μέσα από 3 σπονδυλωτές ιστορίες.
Ο Fruit Chan από την Κίνα μας ξεναγεί στην καθημερινότητα μιας μεσήλικης, που έχει αρχίσει να καταρρακώνεται από το πέρασμα του χρόνου, έως ότου συναντά μια γυναίκα που κατέχει τη συνταγή της αιώνιας νιότης: Dumplings που χαρίζουν ευεξία. Για να κοστίζουν όμως τόσο ακριβά, κάτι μυστήριο παίζει, τα υλικά αποκλείεται να είναι βιολογικά προϊόντα. Και γιατί τα προμηθεύεται η μαγείρισσα από ένα νοσοκομείο? Τι σχέση έχει μια νεαρή εγκυμονούσα που της χτυπάει την πόρτα? Όσοι κάνατε τον συνειρμό (ή μια ψακτική στο Google) και θεωρείτε πως δεν αντέχετε, skip ελεύθερα.
Δεύτερος, ο Chan-Wook Park από τη Ν. Κορέα απλώνει για μία ακόμα φορά στον καμβά του τα σουρρεαλιστικά μοτίβο με τα οποία ζωγράφισε στην τριλογία των Oldboy και Sympathy for Mr/Lady Vengeance. Αυτή τη φορά ένας σκηνοθέτης και οι γυναίκα του κρατούνται όμηροι στο ίδιο τους το σπίτι από έναν άντρα που απειλεί πως θα κόψει όλα τα δάχτυλα της γυναίκας του αν δεν παίξει το νοσηρό παιχνίδι που προστάζει. Η έντονη ψυχολογική βίαια και το ιδιαίτερο χιούμορ του Park είναι παρόντα σε κάθε πλάνο..
Τελευταίος, μα σε καμία περίπτωση καταϊδρωμένος, ο άρχων της ιαπωνικής καφρίλας, ο εγγαστρίμυθος της παράνοιας (και κάπου εδώ το κόβω γιατί ακούγομαι σαν αφηγητής αγώνων πυγμαχίας) Takashi Miike. Απογυμνωμένος από όλα τα αιμοπόρφυρα χρώματα που τον χαρακτηρίζουν μας προσφέρει μια σύντομη μα μοναδική εμπειρία ψυχικής βίας. Μια νεαρή κοπέλα βλέπει στον ύπνο της πως θάβεται ζωντανή μέσα σε ένα κουτί κάτω από το χιόνι. Όσο περνά ο καιρός, μνήμες που αφορούν στο παρελθόν της ίδιας μα και της αδερφής της αρχίζουν να αφυπνίζονται πεινασμένες.
Πρόκειται για μια από τις καλύτερες συνευρέσεις σκηνοθετών που έχω δει ποτέ μου. Αν και το Dumplings το είχα βρει νωρίτερα ως ολόκληρη ταινία, είχα μια ευχάριστη έκπληξη με την αλλαγή των τελευταίων καρέ, χάριν συντομίας. Και τα τρία δημιουργήματα φέρουν τα κυριότερα χαρακτηριστικά των δημιουργών τους και φροντίζουν για το αμείωτο ενδιαφέρον των θεατών χωρίς να καταφεύγουν σε φτηνά εφέ, μελιστάλαχτους διαλόγους ή αναμασήματα παλιότερων ιδεών που μας προσφέρθηκαν καλύτερα κάποτε. Ξέχειλοι εμπνεύσεως, οι σκηνοθέτες είναι εδώ για να μας προκαλέσουν τα ρίγη στην ραχοκοκκαλιά όπως μόνο αυτοί ξέρουν
Και εδώ έρχεται η στιγμή του προβληματισμού: ταινία αξίας ή φτηνιάρικοι τρόμοι? Σίγουρα όχι φτηνιάρικοι τρόμοι, αυτόν τον τίτλο τον διεκδικούν αδιαμφισβήτητα ταινίες όπως οι συνέχειες του «Βλέπω το θάνατο σου», των οποίων οι δημιουργοί δε λένε να σκοτώσουν το γέρικο άλογό τους. Από την άλλη όμως δεν πρόκειται ποτέ να φτάσει τα μεγαλεία του Bergman, ή για να μειώσω λίγο τα (απροσπέλαστα) όρια, του Tobe Hooper και του Texas Chainsaw Massacre του. Αλλά επειδή η δια της εις άτοπον απαγωγή δεν ήταν ποτέ της προτιμήσεως μου και πρέπει επιτέλους να μάθω να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, πρέπει να πω πως αν η κάμερα, η μουσική και οι ερμηνείες ήταν αντίστοιχες στις προαναφερθείσες συνέχειες, θα πήγαιναν για Όσκαρ καραμπινάτες. Ας όψεται η underground φύση και η indie νοοτροπία των σκηνοθετών που θα τους στερήσει μεν το Broadway, οι θαμώνες όμως του Μικρού Μουσικού θα την αποθεώσουν.
Και ναι, υπάρχει σε DVD από την Audiovisual. Μπορείτε, αν εξακολουθείτε να είστε θιασώτες της βόλτας μέχρι το videoclub να τη ζητήσετε σχεδόν άφοβα, εξαρτάται από το πόσο ενήμερος είναι ο κατάλογός του.
Καλό χειμώνα να έχουμε και ακόμα περισσότερη υπομονή.
σχόλια