μέσα σε μια μέρα το πακέτο των 11,5 δις έγινε 20 με 30. κάτι που γνωρίζαν - σαφώς - και το δντ, και η εε, και βεβαίως η δική μας τρόϊκα. από το "λεφτά υπάρχουν" και το "τα φάγαμε όλοι μαζί" στο " αυτό ελπίζουμε πως θα είναι το τελευταίο πακέτο μέτρων". μια ζωή πρόστυχοι, μια ζωή και για πάντα αλήτες. η αλητεία δεν έχει όρια, όπως δεν είχε ποτέ. το περιθώριο ανέκαθεν ασκούσε μια γοητεία. αλλά όποιος το έχει ζήσει, έχει διαπιστώσει πως αυτή διαρκεί για λίγο και δεν οδηγεί πουθενά. η κατάσταση θα αλλάξει όταν αυτή θα φτάσει στο απροχώρητο. και η μετάβαση θα είναι μια συνειδητή επιλογή. δεν θα προκύψει έξωθεν, δεν θα έρθει με κάποιο μνημόνιο, κανένας τόμσεν δεν θα την επιβάλει. μέχρι τότε, τα ρεμάλια θα αλωνίζουν. θα είναι νταβατζήδες στις ζωές μας. θα μας πουσάρουν μέτρα για χρυσόσκονη. κι εμείς, άμοιρα τζάνκις στη βούλησή τους. μέχρι που μια μέρα θα ακουστεί ένα "φτάνει", μια ηχηρή κραυγή και τότε μόνο θα πάμε παρακάτω. μέχρι τότε, θα είμαι ο άλκης γιαννακάς κι εσύ η ζωίτσα η λάσκαρη, καρδιά μου. έρωτες και πάθη στο σελιλόϊντ, ένα ρεμάλι στη φωκίωνος νέγρη.
(εν τω μεταξύ, η διαδρομή από το κουτούκι στο σπίτι ήταν μαγευτική. ο καιρός ζεστός και τα παράθυρα στο αμάξι κατεβασμένα. οι συνδαιτυμόνες στο τραπέζει ήταν παιδιά λαϊκά. όλοι είχαν προκόψει με τον ιδρώτα τους. τα φέρναν δύσκολα, αλλά ακόμα άντεχαν. ο ουρανός ήταν ξάστερος και απ' όλα τ' αστέρια, ένα έλαμπε περισσότερο. αυτόν το δρόμο ακολουθήσαμε. και μ' έφερε στο σπίτι).
ένα τσιγάρο ακόμα.
προλαβαίνουμε.
σχόλια