Καμία συζήτηση, ούτε καν εκείνη για το Κυπριακό (ή το κουρεμένο Κυπριακό), δεν είναι τόσο χρονοβόρα και αδιέξοδη όσο εκείνη που γίνεται κάθε φορά για την οργάνωση μιας 5ημερης σχολικής εκδρομής[1]. Η δική μας τάξη μήνες ολόκληρους ψήφιζε και ξαναψήφιζε αν θα πάμε στην Κύπρο, στη Ρόδο, στην Κέρκυρα ή στην Κύπρο. Εκείνοι που ήθελαν Κύπρο διαφωνούσαν με τους άλλους που ψήφιζαν Κύπρο, γιατί είχαν προσωπική αντιπαλότητα λόγω του μπάσκετ. Τελικά προκρίθηκε η Ρόδος και η Κύπρος (της πρώτης ομάδας) – η δεύτερη παραιτήθηκε από την ψηφοφορία, γιατί άρχιζε το πρωτάθλημα της Φόρμουλα Ένα. Εννοείται βέβαια ότι εκείνοι που έκαναν κουμάντο στην όλη διαδικασία ήμασταν εμείς τα αγόρια. Τα κορίτσια απλώς θα έψαχναν προσφορές, συνοδούς καθηγητές, τα νυχτερινά μαγαζιά που θα πηγαίναμε ή και άλλο προορισμό για την εκδρομή, εφόσον έβρισκαν καμιά καλύτερη τιμή.
Η τελική ψηφοφορία για τη Ρόδο ή την Κύπρο ήταν σκληρή και διήρκεσε ένα μήνα. Αρχικά διεξαγόταν με ανάταση των χεριών, αλλά ο τρόπος αυτός αμφισβητήθηκε από κάποιους, γιατί ενός από την παρέα τους του κόλλησαν μια τσίχλα στη μύτη. Στη συνέχεια προκρίθηκε η μυστική ψηφοφορία σε κάλπη, αλλά η διαδικασία διαρκώς ακυρωνόταν, μια και κάποιοι άλλαζαν διαρκώς γνώμη και ζητούσαν εκ νέου εκλογές. Στο τέλος επελέγη η Κύπρος, επειδή εκεί θα πήγαινε το 5ο λύκειο, όπου φοιτούσε η γκόμενα του προέδρου του 15μελους, ο οποίος μόλις την είχε χωρίσει αλλά γούσταρε μια φίλη της, η οποία προσπαθούσε να πείσει τους συμμαθητές της να πάνε Κύπρο, γιατί γούσταρε κι εκείνη κάποιον που ανήκε στο 3ο λύκειο, που είχε ήδη ψηφίσει Κύπρο. Για να πω την αλήθεια, τελικά ρίξαμε κορώνα-γράμμα, γιατί ο διευθυντής μας απείλησε με πενθήμερη ή πενταήμερη αποβολή έτσι και επαναλαμβάναμε την ψηφοφορία για 36η φορά.
Τα λεωφορεία ξεκίνησαν από το σχολείο με προορισμό το αεροδρόμιο. Ο οδηγός του λεωφορείου ήταν ένας μεγάλος τσαντίλας που δεν άντεχε τις φωνές, τα ταμπούρλα και τις φωτοβολίδες. Μας απείλησε μάλιστα ότι αν συνεχίζαμε τη φασαρία, θα μας πετούσε έξω. Βάλαμε τους καθηγητές συνοδούς να διαπραγματευτούν μαζί του και τελικά το πρόβλημα λύθηκε με το να συνεχίσει μόνο το ταμπούρλο και να πετάξουμε τον ένα καθηγητή έξω. Ευτυχώς το αεροπλάνο είχε καθυστέρηση και έτσι ο καθηγητής μας πρόφτασε με το αστικό λεωφορείο.
Δε θυμάμαι ακριβώς το αεροδρόμιο και την πόλη όπου φτάσαμε, γιατί ήμασταν απασχολημένοι με το πόσα ποτά θα πιούμε και σε πόσα κορίτσια θα την πέσουμε. Κάποιοι έτρεξαν στα τηλέφωνα για να ενημερώσουν τους γονείς τους ότι έφτασαν καλά και να τους ξαναζητήσουν λεφτά. Οι γονείς μου εκείνη τη στιγμή δούλευαν, γι' αυτό σκέφτηκα να πάρω ένα θείο μου στη Σουηδία που θα βρισκόταν σίγουρα στο σπίτι. Εκείνος συγκινήθηκε μόλις με άκουσε μετά από 5 ολόκληρα χρόνια, μου μίλησε άλλο μισό λεπτό και μου το έκλεισε κάπως απότομα. Όση ώρα μιλούσαμε, άκουγα από την άλλη άκρη της γραμμής κάτι ρυθμικά τριξίματα που έμοιαζαν με σούστες κρεβατιού, αλλά μάλλον θα έφταιγε το τηλέφωνο.
Τακτοποιηθήκαμε επιτέλους στα δωμάτιά μας και τρέξαμε όλοι μας στο μπάνιο για να ετοιμαστούμε. Μετά από 6 ώρες προετοιμασία ήρθε να μας πάρει το λεωφορείο για το κλαμπ. Ο οδηγός μας ζήτησε επιπλέον λεφτά, γιατί, λέει, τα νυχτερινά δρομολόγια δεν ήταν μέσα στη συμφωνία. Το συζητήσαμε μεταξύ μας ψύχραιμα, συμβουλευτήκαμε και τους γονείς μας από το τηλέφωνο και τελικά αποφασίσαμε με οριακή πλειοψηφία να βάλουμε έναν καθηγητή μας να απειλήσει ότι θα πέσει από την ταράτσα. Αφού το γεγονός έγινε θέμα στα τοπικά κανάλια, αφιερώθηκαν εκπομπές και τυπώθηκαν τα σχετικά μπλουζάκια, υποχώρησε ο οδηγός και δέχτηκε να του κεράσουμε τα ποτά και να προπληρώσουμε τις σακούλες ξεράσματος.
Ο μπάρμαν μας προσέφερε ντόπια αρωματική βότκα με χρώμα μελιτζανί. Δυστυχώς όλοι μας ξεράσαμε με τις δύο γουλιές που ήπιαμε, αλλά είμαι σίγουρος ότι η αιτία ήταν το μεσημεριανό στο αεροπλάνο. Ένας από την παρέα κατάφερε να πιει τέσσερις ολόκληρες γουλιές, κρεμάστηκε από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου, προφήτεψε το τέλος του κόσμου, μπήκε έπειτα στο γαμήλιο γλέντι που γινόταν στο φουαγιέ του ξενοδοχείου, ξεβράκωσε τον πεθερό και σιδέρωσε την τούρτα.
Το επόμενο πρωί επισκεφτήκαμε μια πόλη που δε θυμάμαι το όνομά της και ένα μουσείο (και πάλι δε θυμάμαι αν οι δαντέλες προέρχονταν από το μουσείο ή από το δωμάτιο της Σούλας) και στο τέλος μας άφησαν να ψωνίσουμε από την τοπική αγορά. Κρατούσα αρκετά λεφτά πάνω μου, ωστόσο είχα φροντίσει να ετοιμάσω μια λίστα αγορών με οτιδήποτε δε χρειαζόμουν καθόλου. Αγόρασα ένα δεύτερο ρολόι αφορολόγητο, CD που τα είχα ήδη αλλά ήταν πιο φτηνά σε σχέση με την Ελλάδα και ένα περιλαίμιο σκύλου σε προσφορά για όταν θα αποκτούσα στο μέλλον σκύλο.
Τον τελευταίο καιρό το σκεφτόμασταν σοβαρά με την Στέλλα να αποκτήσουμε κι εμείς σκυλάκι όπως όλοι μας οι φίλοι. Αγοράσαμε τελικά ένα πολύ μικρό. Ήταν αρκετά οικονομικό, γιατί έτρωγε ελάχιστα, είχε υψηλή επιτάχυνση σαν φύλακας και επιπλέον χαμηλούς ρύπους (δύο κουραδάκια τη μέρα). Εντούτοις είχε ένα σπαστικό, πολύ ψιλό γάβγισμα και, επειδή ήταν νευρικό, γάβγιζε όλη την ώρα εκτός από τις ώρες που μιλούσε η μάνα μου. Τελικά το χαρίσαμε σε έναν κουφό γείτονά μας και αγοράσαμε μια γάτα. Ήταν πολύ πιο ήσυχη, όμως κάτι θα πρέπει να είχε η γατοτροφή που την ταΐζαμε –συχνά έτρεχε πίσω από τα αμάξια νιαουρίζοντας και δάγκωνε τον ταχυδρόμο.
Ένα ζήτημα που μας ενοχλούσε ιδιαίτερα εμάς τα αγόρια στην πενταήμερη εκδρομή ήταν ότι τα κορίτσια της τάξης μάς αντιμετώπιζαν ως συνήθως υποτιμητικά. Σε όλες τις νύχτες της εκδρομής φορούσαν προκλητικά ρούχα, μας αποχαιρετούσαν χαιρέκακα και πήγαιναν στο απέναντι ξενοδοχείο για να βρουν γκόμενο. Η παρέα μας ύστερα από σύσκεψη αποφάσισε να ακολουθήσει το παράδειγμά τους, να πηγαίνουμε δηλαδή κι εμείς στο απέναντι ξενοδοχείο. Για μένα επιπλέον κίνητρο ήταν ότι εκεί απέναντι έμενε ένα ωραίο κορίτσι που είχα σταμπάρει στο αεροπλάνο. Για καλή μου τύχη είχαμε έναν κοινό γνωστό και έτσι κατάφερα σιγά σιγά να προχωρήσω τη γνωριμία μας. Δώσαμε ραντεβού για το επόμενο βράδυ αργά στην πισίνα. Όταν έφτασε η πολυπόθητη στιγμή, βγήκα από το ξενοδοχείο κρυφά από τους καθηγητές (που αποφάσισαν να γίνουν αυστηροί μέχρι να νυστάξουν) κι έτρεξα ανυπόμονος στο σημείο του ραντεβού.
Αυτήν τη φορά όλα πήγαν τέλεια. Και τη σωστή πισίνα βρήκα και δεν έπεσα μέσα και δεν είπα καμιά βλακεία ώστε να αλλάξει γνώμη και να με παρατήσει. Με πήγε στο δωμάτιό της και παίξαμε στριπ - πόκερ. Δεν ήξερα ακριβώς πώς παίζεται, πάντως κατάφερα να της πάρω όλα τα λεφτά. Έτσι μπορούσα να την κερνάω τις επόμενες μέρες, ώστε να την ψήσω να γίνει κοπέλα μου. Την κατάφερα μετά από μήνες, αφού πρώτα τη νίκησα σε δεκάδες παρτίδες κουμ-καν, ξερής και εικοσι-μίας. Με το που τα φτιάξαμε, στοιχηματίσαμε το χρόνο που θα κρατήσει η σχέση μας. Έπαιξα «τρεις εβδομάδες» για 5 προς 1, εκείνη προσβλήθηκε και με παράτησε.
[1] Υπάρχει μια σύγχυση στους μαθητές πάνω στους όρους «πενθήμερη» και «πενταήμερη». Υπενθυμίζουμε ότι πενταήμερες λέγονται οι εκδρομές όπου οι συνοδοί είναι γυμναστές και πενθήμερες εκείνες που συνοδεύονται από φιλολόγους. Για τους μαθηματικούς, έστω ότι συνοδεύουν x εκδρομές, είναι πάντα βολικοί.
σχόλια