Όπως γράφει στο πρόλογο του ρεπορτάζ η εφημερίδα «Θεατής»: «Τα κοσμικά κέντρα μιας πόλεως είναι ο καθρέπτης του πολιτισμού της και του βαθμού της κοινωνικής της αναπτύξεως. Είναι πολύ φυσικό στα κέντρα αυτά, να συλλαμβάνη κανείς απτότερα της εκδηλώσεις του κοινωνικού πολιτισμού ενός λαού, της εξημερώσεως των ηθών του, της φινέτσας του...».
Ας συνοδεύσουμε λοιπόν τον ρεπόρτερ στην πρώτη του επίσκεψη στο Σύνταγμα. Στο αριστοκρατικό «Tea Room» του κυρίου Χρυσάκη.
«Αρχίζω από το παληό τεϊοποτείον Χρυσάκη, επί της πλατείας Συντάγματος, εις το μεσαίον πάτωμα της οικίας Σιμοπούλου. Το τεϊοποτείον αυτό έχει διατηρήσει τον αρχικόν, ήρεμο χαρακτήρα του, τίποτε σχεδόν δεν μετεβλήθη, εκτός, ίσως, του εσωτερικού του και της επιπλώσεώς του που επάληωσαν. Κατά πάσαν πιθανότητα, πολλοί από τους σημερινούς του πελάτες θα είναι οι ίδιοι που ήσαν προ μιας εικοσαετίας. Μόνο, βέβαια, που θα εγέρασαν σ' αυτό το διάστημα. Αυτό δεν τους εμποδίζει, φυσικά, να έρχονται να πάρουν το τσάι τους, κάθε απόγευμα στις 5, στο «Tea Room» της πλατείας του Συντάγματος.
Ο ασπρομάλλης κ. Χρυσάκης, διατηρεί την θέσι του στον μπάγκο, ο οποίος δεν έχει αλλάξει θέσι, όπως άλλωστε δεν έχουν αλλάξει θέσι και τα τραπεζάκια και τ' άλλα έπιπλα του παλαιού τεϊοποτείου.
Το «Tea Room» του Χρυσάκη, όσο κι' αν έχη αγγλικήν επιγραφή, όσο κι' αν συχνάζεται από πολλούς Άγγλους, όσο κι' αν ακούς να ομιλείται η αγγλική γλώσσα στης μεγάλες, ήρεμες αίθουσές του, της απογευματινές ώρες της τεϊοποσίας –είναι ένα γνησιώτατον αθηναϊκόν κέντρον, τόσον βαθέως αθηναϊκόν, όσο είναι και η πλατεία Συντάγματος... Είναι ένα παληό αθηναϊκό κέντρο, που δεν το άγγιξε διόλου ο μοντέρνος σνομπισμός των νέων κέντρων της πρωτευούσης, ένα κέντρο μ' ευγενική αθηναϊκή παράδοσι.
Αρχικώς, το «Tea Room» αυτό, ήταν αποκλειστικώς και αυστηρώς τεϊοποτείον. Έπειτα, μετά τους πολέμους του 12 και 13, μετεβλήθη και σε εστιατόριον, το οποίον έδιδε γαλακτερά, αυγά και χορταρικά. Τώρα είναι και τεϊοποτείον και εστιατόριον κρεωφαγικόν.
***
Μπαίνω ένα από τ' απογεύματα αυτά, ακριβώς στας 5 στο «Tea Room» και κάθομαι σ' ένα τραπεζάκι στο βάθος της μεγάλης αιθούσης. Κυττάζω γύρω μου το παληό γνώριμο περιβάλλον, αμετάβλητο κατά τ' άλλα και μόνο γερασμένο.
Σ' ένα τραπέζι, στην άλλην άκρη της αιθούσης, κοντά στο παράθυρο που βλέπει προς την πλατεία Συντάγματος, δύο κύριοι, μεσήλικες, εμπορευόμενοι προφανώς, μιλούν για τις υποθέσεις τους με ζωηρές χειρονομίες, αφήνοντας το τσάι τους να κρυώνη.
Ευτυχώς η αίθουσα είνε καλά θερμασμένη και χάμω στρωμένα παχειά χαλιά. Υπό τους όρους αυτούς, η παραμονή είναι πολύ ευχάριστη και, περιμένοντας να έλθη η δεσποινίς που σερβίρει, επιδίδομαι με άνεσι στην προσεκτική επισκόπησι του περιβάλλοντος και των τεϊοποτών της ώρας εκείνης.
Δυο μεγάλοι καθρέπτες στηριγμένοι σε πολύτιμες, σκαλιστές, μαύρες κονσόλες, δυο γύψινες προτομές του Γεωργίου και της Όλγας, ραγισμένες και φαγωμένες απ' την πολυκαιρία, ξαναλαδομπογιατισμένες, στηριγμένες σε δύο στήλες από χρωματιστό μάρμαρο και μια μικρή θαλασσογραφία, συμπληρώνουν την επίπλωσι της παλαιάς αιθούσης. Ένα μικρό, το εσωτερικώτερο τμήμα της αιθούσης, είναι σκεπασμένο με μια γυάλινη στέγη, η οποία έχει πάρει το χρώμα της σκουριάς από την πολυκαιρία.
Τα τραπεζάκια είναι σκεπασμένα με μάρμαρο και η καρέκλες και τα καναπεδάκια, είναι φτιαγμένα από καλάμι των Ινδιών.
Τρεις γρηές Αγγλίδες κάθονται κοντά μου και μιλούν ήρεμα, τόσο ήρεμα και σιγανά, ώστε κάθομαι ένα μέτρο μακρυά και δεν της ακούω. Αν ήσαν Ελληνίδες... Η μία από της γηραιές θυγατέρες της Αλβιόνος, φοράει μεγάλα γυαλιά και είναι κατακόκκινη, η άλλες δύο έχουν κίτρινα και ζαρωμένα πρόσωπα.
Μιλούν και περιμένουν το τσάι τους. Τι περίεργο, αλήθεια... Μιλούν τόσην ώρα και ούτε μια στιγμή δεν μιλούν όλες μαζύ ή έστω, και η δύο, αλλά η κάθε-μία χωριστά.
Σε άλλο τραπέζι, δύο Αγγλίδες, η μία γρηά κ' η άλλη νεώτερη. Στο κέντρο της αιθούσης, μια ξένη δασκάλα ώριμης ηλικίας μ' ένα μικρό κοριτσάκι, μια κουκλίτσα με φορεματάκι και σκουφίτσα μπλε...».
Σε επόμενο σημείωμά μας θα συνεχίσουμε με κάποιο άλλο αγαπημένο στέκι των προγόνων μας.
Συμπληρώστε τη νοσταλγική σας διάθεση με μια επίσκεψη στην Παλιά Αθήνα.
σχόλια