Το 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τελείωσε χθες. Ζητήσαμε από φίλους και γνωστούς που το παρακολούθησαν φανατικά να μας γράψουν τα 10 αγαπημένα τους στιγμιότυπα από τη φετινή διοργάνωση. Σήμερα τα αγόρια.

Γιάννης Σαχανίδης: 7 χρόνια φεστιβαλιστής, ξενύχτησε για να φτιάξει το πρόγραμμα με τις ταινίες που ήθελε να δει, ξέρει απ' έξω τον κανονισμό της IFFPA, @ZlatkoGR

- Ασοσιέσιονς. Στρίκτλι προχίμπιτιντ. Σσσσούτινγκ.

- Πρόγραμμα. Όλα έτσι ξεκινάνε: Πρώτα διαβάζεις περιλήψεις. Σημειώνεις αυτές που σου κουνάνε χέρια και πόδια χοροπηδώντας και σου φωνάζουν "δες με". Βλέπεις τι ώρες και σε ποιες αίθουσες παίζονται. Προσπαθείς να λύσεις το γόρδιο δεσμό του να δεις όσες περισσότερες μπορείς. "Μα δε μου χωράει πουθενά ο Κασοβίτς, κάτσε, θα βγάλω μια Σορεντίνο." Χαμός.

- Cineκάρτα. Κοίτα, βασικά εγώ είδα 34 ταινίες και πλήρωσα 50€. Να ξέρετε εκεί στο Φεστιβάλ πως σας έκλεψα. Και σκοπεύω να συνεχίσω με τα ίδια 50€ να σας κλέβω και στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.

- Κοινωνικότητα. Οι Φεστιβαλιστές συνομιλούν μέσα και έξω από τις αίθουσες, ανταλλάσουν απόψεις για τις ταινίες, κάνουν προτάσεις, σχολιάζουν τους συντελεστές, διασκεδάζουν μαζί στα πάρτι. Για 10 μέρες αυτή η πόλη αυξάνει την εξωστρέφειά της στα επίπεδα που όλοι θα θέλαμε να είναι και στις υπόλοιπες 355.

- Πολύς κόσμος. Με 91% πληρότητα στις αίθουσες πέρυσι, δεν πίστευα πως μπορεί να βρεθούν ακόμη περισσότεροι σινεφίλ σε Ολύμπιον και Λιμάνι, όμως πάω στοίχημα πως φέτος το ποσοστό ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Μάλλον θέλουμε περισσότερες αίθουσες, προβολές ή μέρες στο 53ο. Ή να γίνεται κάθε μήνα.

- Καφές μέσα στην αίθουσα. Μεγάλη χαρά! Μέχρι να καταλάβω πως το εμπάργκο είχε σπάσει, έκρυψα τον πρώτο μέσα στην τσάντα.

- Τουήτερ. Φέτος συμμετείχαν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά στο #tiff52, γράφoντας τις απόψεις τους για τις ταινίες και δίνοντας παλμό από τα σημεία του Φεστιβάλ. Kudos.

- Το κουβάρι του Poulet aux prunes ξετυλίγεται σε ένα αριστουργηματικό 10λεπτο φινάλε, με τη μουσική του Olivier Bernet. Η κορύφωση της οργής του Bruno στο Beast. Μαθήματα πώλησης από τον Marcel του Le Vendeur. Το garçon tam-tam στο θέατρο σκιών του Ocelot στο Les contes de la nuit. Η διαδρομή του Joseph από το θυμό προς την εσωτερική ηρεμία στο Tyrannosaur. Η άψογη ατμόσφαιρα στη Δανία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο Flammen & Citronen. Ταινίες, σκηνές, εικόνες.

- Αποθήκη Γ. Πάντα όμορφη, πάντα γεμάτη, πάντα κέντρο του Φεστιβάλ. Τα πάρτι, οι συναυλίες, οι συνεντεύξεις τύπου γίνονται εδώ αλλά το βασικότερο είναι ο κόσμος που πίνει τον καφέ ή τη μπύρα του στα κενά μεταξύ των προβολών του. Θα βρεις συντελεστές των ταινιών, επισκέπτες, δημοσιογράφους, όλους. Ε και μένα.

- Post Festival Depression Disorder ή αλλιώς PFDD. Αυτό που σε πιάνει μόλις ανάψουν τα φώτα, μετά το τέλος της τελευταίας σου προβολής. Γιατί αγαπάμε Φεστιβάλ και μας λείπει μετά από 10 υπέροχες μέρες. Ραντεβού στο επόμενο!

Δημήτρης Δημητρακόπουλος: 5 χρόνια φεστιβαλιστής, την πρώτη μέρα των τηλεφωνικών κρατήσεων έκλεισε γύρω στα 200 εισιτήρια, σχολίασε όλες τις ταινίες που είδε στο blog του, The Original DimitrisDX, @dimitrisdx.

10 μέρες Φεστιβάλ, 10 αναμνήσεις ενός μανιασμένου δεκαημέρου σε τυχαία σειρά.

- Το μεγαλύτερο inside joke του φεστιβάλ, ο Εστέητεντ Μπαϊλώ, ο δικός
μας Αδέκαστος Μπάρας. Μόλις δεις το εισαγωγικό αντιπειρατικό βίντεο
κάθε προβολής θα καταλάβεις.

- Η Νεράιδα με τα Χάδια και το Γκαρσόν Ταμ-ταμ. Μισέλ Οσελό, πες μας
κι άλλες Ιστορίες της Νύχτας.

- Η Joslyn Jensen παίρνει την κιθάρα της και τραγουδά στην κάμερα του
Without. Μια ιστορία κλεισμένη στις νότες μιλάει απευθείας στην
καρδιά.

- Οι σινεφίλ σκύλοι που κοιμούνται στα καθίσματα των φουαγιέ,
περιμένουν στην ουρά των εισιτηρίων, τριγυρνούν μέσα στο ticket box.
Διότι στην Θεσσαλονίκη όλοι πάνε φεστιβάλ.

- To τελευταίο δεκάλεπτο του Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με
Δαμάσκηνα) των Satrapi και Perronaud. Ο λόγος που πηγαίνουμε σινεμά.

- Μια δεκάχρονη προσπαθεί να αποπλανήσει τον μεγαλύτερο ξάδερφό της. Οι "Μαϊμούδες" δίνουν νέα διάσταση στον ορισμό του "άβολου"

- Η επιστροφή της προβολής-έκπληξης, το Cafe de Flore για φέτος, που
μας πρόσφερε την απόλυτα διχαστική ταινία του φεστιβάλ. Το τουήτερ
χωρίστηκε στα δύο.

- Η Fernanda από το SuperClásico, ένα όνομα, μια ιστορία, μία έκπληξη
κάτω από την στολή της υπηρέτριας.

- Το αγαπημένο παρέακι. Εσείς που τρέχαμε από αίθουσα σε αίθουσα
αλληλοκρατώντας μας θέσεις. Ξέρετε ποιοι είστε. Μαζί τα είδαμε.

- Το χαμόγελο στα χείλη μετά την τελευταία προβολή. Το φεστιβάλ
τέλειωσε, τα Χριστούγεννα έρχονται.

+

Όλες οι βραβεύσεις του φεστιβάλ βρίσκονται εδώ.

(αύριο μας γράφουν τα κορίτσια..)