Τη Δευτέρα, συμπληρώθηκαν 33 χρόνια από το μεγάλο σεισμό που έπληξε τη Θεσσαλονίκη. Ήταν 20 Ιουνίου 1978, και ο σεισμός των 6,5 ρίχτερ είχε ως αποτέλεσμα 49 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους, 220 να τραυματιστούν και χιλιάδες να μείνουν άστεγοι.

Όπως διαβάζουμε στο Βήμα:

"Ο σεισμός δημιούργησε πλήρη πανικό στην πόλη. Επικράτησε κυκλοφοριακό κομφούζιο, ασθενοφόρα και πυροσβεστικά οχήματα δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν, οι επικοινωνίες είχαν «πέσει», ενημέρωση δεν υπήρχε, ενώ οι φήμες μετασεισμών και καταρρεύσεων είχαν δημιουργήσει πλήρη αναστάτωση."

"Οι Θεσσαλονικείς πέρασαν το θέρος του 1978 στους δρόμους, τα πάρκα, τις πλατείες και την ύπαιθρο. Ωστόσο, ένα μόνο κτίριο έπεσε, το οκταώροφο της πλατείας Ιπποδρομίου, το οποίο, πέρα από 29 ψυχές, πήρε μαζί του και την ψευδαίσθηση του έως τότε «άτρωτου» μπετόν."

"Η καταμέτρηση έδειξε ότι και ιστορικά μνημεία της πόλης, όπως η Ροτόντα και η Αχειροποίητος είχαν υποστεί σοβαρές ζημίες. Ωστόσο, κοινό συμπέρασμα των ειδικών ήταν ότι, παρά την έλλειψη σχεδίου, η πόλη άντεξε."

+

Διαβάζοντας όλα αυτά, θυμήθηκα ένα ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου σχετικό με αυτό το σεισμό:

Το βράδυ που έγινε ο σεισμός οι άνθρωποι έτρεξαν στα πάρκα
Στο πάρκο των ανώμαλων δεν πάτησε κανείς 

Σε αυτή τη συνέντευξη που είχε δώσει στο Σταύρο Θεοδωράκη, για την εκπομπή του "Πρωταγωνιστές", λέει την ενδιαφέρουσα ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το ποίημα. Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι στο 07:52-08:26.