Αποφάσισα να δω φέτος την Beyonce. Eνα πρωί λοιπόν πριν απο μερικές μέρες ξύπνησα από τις 9 για να προλάβω να αγοράσω εισιτήριο, αλλά ο χρόνος που χρειάστηκε για να εξαντληθούν ήταν μόλις 3 λεπτά!
Η φίλη μου η Μαργαρίτα όταν είδαμε στο δρόμο μια αφίσα της περιοδείας, απορούσε ποιος θα πήγαινε να την δει το 2013.
Εγώ πάλι απορούσα ποιος θα πήγαινε να δει τις Girls Aloud, αλλά τελικά από πωλήσεις σκίσανε (δείτε φώτο εδώ)
Εντελώς συμπτωματικά, το προηγούμενο βράδυ παρατηρούσα τον κόσμο που έφευγε από το show του Justn Bieber. Κυρίως μάνες με τα παιδιά τους που περπατούσαν σαν ζόμπι κρατώντας τα αμέτρητα νεοαποκτηθέντα μικροαντικείμενα στα χέρια τους, όλα με την φάτσα του ειδώλου τυπωμένη φυσικά.
Αυτό μου θύμισε μια άλλη αξιολύπητη εικόνα, που όταν πριν από μερικούς μήνες πέρναγα έξω από την Αρένα που έπαιζε η Gaga είδα μαζεμένα αρκετά τρελαμένα παιδιά που δεν είχανε καταφέρει να μπούνε μέσα. Η μουσική ήταν δυνατή και ακουγόταν καθαρά μέχρι και έξω. Μόλις λοιπόν ακουγότανε η φωνή της λαίδης, τα παιδιά αυτά πλαντάζανε στο κλάμα, σπαρακτικά.
Θυμήθηκα επίσης πως όταν είχε έρθει η Μαντόνα στην Αθήνα, το μέσο εισιτήριο κόστιζε περίπου 100 ευρώ. Πέρα απο αυτούς που είχαν καλή θέση στην αρένα, είναι αμφίβολο το πόσο ευχαριστήθηκε κανείς το show αναλογικά με το χρηματικό αντίτιμο που πλήρωσε.
Επίσης, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις μουσικές, όπως πχ ο Morrissey, σε χώρο όπως ο Λυκαβηττός και όχι σε γήπεδα (O οποίος πχ στην Αγγλία παίζει στις ίδιες αρένες που παίζουν και οι παραπάνω).
Με λίγα λόγια το παραπάνω πόστ μπορεί να μήν έχει ιδιαίτερο νόημα ύπαρξης, αλλά σύντομα θα έχω όμορφες συνεντεύξεις από όμορφες μπάντες
ΥΓ: Πρόσφατα πήγα στο Βέλγιο και τράβηξα εξαιρετικές φωτογραφίες για να ανεβάσω εδώ, αλλά από απροσεξία κατέστρεψα το φιλμ. Just saying..
σχόλια