Το μόνο για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Πάμπλο Μπέργκερ είναι για αργό ρυθμό και έλλειψη κινηματογραφικής ανησυχίας.

 

Το Άμπρακατάμπρα είναι μια αεικίνητη μαύρη κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν αδιάφορο, μάτσο οικογενειάρχη, φανατικό του ποδοσφαίρου, που μετά από έναν υπνωτισμό καταλαμβάνεται από το πνεύμα ενός serial killer και η σύζυγός του προσπαθεί απεγνωσμένα να τον επαναφέρει, ζητώντας βοήθεια από απίθανους τύπους.

 

Μετά την αλλούτερη, σαφώς πιο πετυχημένη Χιονάτη, ο Μπέγκερ παντρεύει κάπως αδόκιμα το σινεμά του Άλεξ ντελα Ιγκλέσια με εκείνο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, χωρίς την comic ακρότητα, αλλά με πολλές πινελιές σκοτεινιάς και στυλιζαρισμένου τρόμου που βασίζεται σε αιφνίδιες αλλαγές τόνου, πολλά εμβόλιμα παλιά τραγούδια και μια φορτισμένη, συναισθηματική κεντρική ερμηνεία από την Μαριμπέλ Βερντού, η οποία υπομένει τα πάνδεινα με μια λανθάνουσα χειραφέτηση.

 

Το αποτέλεσμα, άνισο λόγω μιας τουλάχιστον ημίωρης σεναριακής κοιλιάς, δεν δικαιώνει τον Μπέργκερ, αλλά τουλάχιστον η διαδρομή διατηρεί νεύρο και ενέργεια, με υψηλά τεχνικά εφόδια και μια διάθεση συνεχών ανατροπών.