Αντίθετα με την ενθουσιώδη κριτική του Ρότζερ Ίμπερτ όταν βγήκε το 2004, το υπερπολυτελές και κινησιολογικά σπασμωδικό Πολικό Εξπρές είναι στοιχειωτικό για τους λάθος λόγους και καθόλου μαγικό, αν και συνεχώς μας υπενθυμίζει πως κάτι καλό θα προκύψει από το τρένο της μεγάλης φυγής.

 

Η Warner περίμενε πολλά από την επιστροφή των Ζεμέκις και Χανκς μετά τους θριάμβους του Φόρεστ Γκαμπ και του Ναυαγού, εμπιστεύτηκε τυφλά στον καλύτερο μαθητή του Σπίλμπεργκ τη διασκευή του ομώνυμου παιδικού βιβλίου του Κρις βαν Όλσμπεργκ, επένδυσε βαριά, δηλαδή κοντά στα 175 εκατομμύρια δολάρια στην τεχνολογία του stop motion, τη συνδύασε με λίγο live action και μετέτρεψε το ταξίδι ενός αγοριού και της παρέας του στον Βόρειο Πόλο παραμονή Χριστουγέννων σε ένα παγωμένο λούνα παρκ, με τον οξύ θόρυβο από τα εφιαλτικά εκτροχιασμένα βαγόνια να επιτείνεται από τη μουσική και τα τραγούδια του Άλαν Σιλβέστρι και την προβληματική εκφραστικότητα των έντρομων προσώπων.

 

Με λίγα λόγια, το τολμηρό εγχείρημα, αν και έχει στιγμές αγωνίας, ξορκίζει ακούσια τη γιορτινή ατμόσφαιρα, διαχέοντας ένα πέπλο φρίκης με τα σκληρά, πάλαι ποτέ καινοτόμα και πλέον παλιωμένα εφέ. Το Πολικό Εξπρές έχει γίνει σταθερή τηλεοπτική συνήθεια του Δεκεμβρίου και τώρα επαναπροβάλλεται μετά από χρόνια στις ελληνικές αίθουσες, αποκλειστικά σε 2D και στη μεταγλωττισμένη του εκδοχή.