Γυρίζοντας πίσω στα πρώτα του βήματα, με μια σκηνοθετική ματιά πιο άμεση και βεριτέ, ο Ντε Πάλμα ανασυντάσσει (όπως λέει και ο αγγλικός τίτλος) την κάλυψη του πολέμου του Ιράκ και μας δίνει στα μούτρα, με κοφτές και γρήγορα κομμένες σκηνές, τη θηριωδία των στρατιωτών, προσποιούμενος πως πελεκίζει με φόρα και αλήθεια, όπως κάνουν τα ντοκιμαντέρ. Στην ουσία όμως κάνει ένα μελέ στη μικρή περιοχή και χάνει το γκολ από το ένα μέτρο - δεδομένης της πείρας και της τεχνικής του. Εκτός από τη στραπατσαρισμένη αφήγηση, τις μπερδεμένες πληροφορίες και την έλλειψη αποσαφηνισμένου στόχου, οι ερμηνείες, δίκην ερασιτεχνισμού, είναι άθλιες. Συμφορά από το πολύ μυαλό, από ένα σκηνοθέτη που, εκτός ευχάριστου απροόπτου, φαίνεται πως το έχει χάσει προ πολλού. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας το 2007.