Ο πολυπράγμων Αλεξίς Μισαλίκ ανέβασε στο θέατρο το 2016 το Έντμοντ, κάτι σαν το δικό του Ερωτευμένος Σαίξπηρ, προσπαθώντας να αποκαταστήσει τη φήμη του Εντμόν Ροστάν, που είδε το όνομά του να χάνεται στον χρόνο, σε αντίθεση με την επιτυχία που είχε το θεατρικό του, Σιρανό ντε Μπερζεράκ.

 

Δύο χρόνια μετά, η κινηματογραφική μεταφορά του έργου παρουσιάζει ένα Παρίσι στα τέλη του 19ου αιώνα γεμάτο κλισέ που χαρακτηρίζουν την εποχή, όμως κεντρίζει το ενδιαφέρον από τις αναφορές που εμπνέουν τελικά τον Ροστάν.

 

Ρόλο στην έμπνευση παίζει και το ίδιο το σινεμά (η επίσκεψη στον κινηματογράφο των Λιμιέρ), αλλά κυρίως ο κρυφός έρωτας του δημιουργού που αυτομάτως γίνεται όπλο του στη μάχη που έχει με τον χρόνο για τη συγγραφή του έργου που θα σώσει την καριέρα του. Το χρονικό της δίνεται με μια στρωτή αφήγηση και θυμίζει αντίστοιχα φιλμ με θέμα τη δημιουργία, όμως το κωμικό ύφος που επικρατεί στο μεγαλύτερο κομμάτι είναι αυτό που λειτουργεί ευεργετικά για την ταινία.