Η Καμίγ ήταν δεκαέξι ετών όταν γνώρισε τον Έρικ. Ερωτεύτηκαν τρελά κι απέκτησαν μια κόρη. Είκοσι πέντε χρόνια μετά ο Έρικ αφήνει την Καμίγ για μια νεότερη γυναίκα. Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Καμίγ βρίσκει τον εαυτό της στο παρελθόν. Είναι και πάλι δεκαέξι χρονών, έχει επιστρέψει στους γονείς της, στις φίλες της, στην παιδική της ηλικία… και στον Έρικ. Θα προσπαθήσει να αλλάξει την πορεία στις ζωές τους; Θα τον ερωτευτεί ξανά, παρ’ όλο που ξέρει πώς θα τελειώσει η ιστορία τους;

Η Γαλλίδα ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτις τιθασεύει την υστερία της ηλικίας και τη διοχετεύει, από ερωτική απελπισία για τον χωρισμό της με τον άνδρα της ζωής της, σε μια ανεξήγητη, τρυφερή, κωμική επιστροφή στην εφηβική της ηλικία, όπου προσπαθεί να αγγίξει τη γλυκιά τρέλα και τον πόνο της απώλειας. Η ιστορία του μαγικού ταξιδιού στον χρόνο δεν είναι πρωτότυπη (είναι σαφές πως η Λβοφσκί έχει επηρεαστεί από τις αμερικάνικες, δραματικές ή μη, κομεντί του είδους, από την Πέγκι Σου του Φράνσις Φορντ Κόπολα μέχρι το Big με τον Τομ Χανκς), αλλά ο χειρισμός είναι εντελώς δικός της, προσωπικός και παράξενα αυτοβιογραφικός, και σαφώς πιο οργανωμένος από τον παροξυσμό της συνομήλικης και φίλης της Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι στην ταινία που είδαμε πρόσφατα στο Φεστιβάλ Καννών, Ένα κάστρο στην Ιταλία. Οι εκφράσεις της έκπληξης και της ευγνωμοσύνης της Καμίγ, μαζί με τη διαφορετική αίσθηση του χρόνου που αποκτά στο παρελθόν, συνοδεύουν ένα υπαρξιακό αδιέξοδο, που λόγω της γνώσης του timing από τη Λβοφσκί δεν γίνεται φορτικό και επιτηδευμένο