Στον αστερισμό του Spotlight, η Αλήθεια, μια ταινία παρόμοιας υφής κι εξίσου δυνατού θέματος, αλλά με ισχνότερη σεναριακή άρθρωση και δραματική αδράνεια, λογικά δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος της και να βρει απήχηση, κριτική και εμπορική – παρά τον διθύραμβο του «Hollywood Reporter» στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Και εδώ, μια δημοσιογραφική ομάδα, και μάλιστα υψηλότατου προφίλ, με ηγέτη τον αξιότερο παρουσιαστή ειδήσεων των ΗΠΑ, Νταν Ράδερ, και την μπαρουτοκαπνισμένη παραγωγό Μέρι Μέιπς, ανακάλυψε πως ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο νεότερος έβαλε μέσον για να γλιτώσει τη θητεία του στον πόλεμο του Βιετνάμ και ουσιαστικά την έκανε κοπάνα για έναν ολόκληρο χρόνο, και τον εξέθεσε μέσα από την εκπομπή αναφοράς «60 Minutes», προκαλώντας του μεγάλη ζημιά στη δεύτερη προεκλογική του εκστρατεία για τη διεκδίκηση της προεδρίας της χώρας. Χωρίς να το περιμένει, το δίδυμο Ράδερ-Μέιπς εισέπραξε σφοδρή αμφισβήτηση και κατηγορήθηκε για κακή δημοσιογραφία ή πλαστά στοιχεία. Σίγουροι για τις πηγές του, δικαιώθηκαν με πίστη και υπομονή, και το φιλμ, που κι αυτό με τη σειρά του καναλιζάρει την κινηματογραφική ανάπτυξη της αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας της δεκαετίας του '70, και πιο συγκεκριμένα του Άλαν Πάκουλα, αδυνατεί να πείσει για την υπόσταση των χαρακτήρων, μένοντας στις προθέσεις και εμμένοντας σε πιασάρικες ατάκες, θεωρώντας τους πρωταγωνιστές ακλόνητους μύθους που απλώς περνούν μια φάση μαρτυρικής θυματοποίησης. Αν η ενημέρωση ήταν κάποτε δημόσιο αγαθό, όπως μας υπενθυμίζει συχνά πυκνά ο Βάντερμπιλτ, και τώρα φυσικά δεν είναι, τότε η αλήθεια στο σινεμά, όπως και σε οποιονδήποτε άλλο τομέα, δεν σταμάτησε ποτέ να είναι σχετική και σίγουρα γίνεται ανιαρή, αν ο σκηνοθέτης δεν βρει τον δραματικό τρόπο να φωτίσει τον ψυχισμό, για να επικυρώσει το θρίλερ της υπόθεσης – αλλιώς, κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά, όσο κι αν το στόρι έχει ενδιαφέρον. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο όντως έχει ζουμί και η Αλήθεια περιγράφει με καλοστημένη παράθεση τα γεγονότα, σαν φωτο-ημερολόγιο με πρόθυμους καλεσμένους τους πάντα ευπρόσδεκτους Ρέντφορντ και Μπλάνσετ.