Σε ένα βρετανικό προάστιο που μοιάζει προκατασκευασμένο με βάση δεκάδες ανώνυμα αντίστοιχα, μια γυναίκα περνά τις ώρες της στο σπίτι μαζί με τα δυο μικρά παιδιά της και έναν σύζυγο που συνήθως λείπει και όταν βρίσκεται σπίτι τής απευθύνεται κυρίως ως πάροχο υπηρεσιών, ερωτικών ή οργάνωσης νοικοκυριού.

 

Για αρκετή ώρα στο φιλμ του Ντόμινικ Σάβατζ παρατηρούμε αυτή την κατάσταση, με την αφήγηση να οδηγεί στο συμπέρασμα πως τίποτα δεν συμβαίνει, κάτι στο οποίο συντελεί και η έξοχη κατατονική ερμηνεία της Άρτερτον. Εκεί όμως στοχεύει η ταινία, στην εξουθενωτική σχεδόν παρουσίαση του αδιεξόδου μιας ηρωίδας που φαίνεται πως τρέχει μαραθώνιο και βρίσκεται στη μέση της διαδρομής, βλέποντας την αρχή και το τέλος από πολύ μακριά.

 

Η απόδρασή της (όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας) είναι λυτρωτική, αλλά σχεδιασμένη χωρίς τον αντίστοιχο σεναριακό κόπο του πρώτου μέρους, εκεί όπου η λεπτομέρεια πραγματικά μετρούσε, ως μια πρόχειρη λύση σε ένα πρόβλημα υπαρκτό και τεράστιο, στο οποίο ευτυχώς η ταινία επιστρέφει προς το φινάλε της.