Συγγενεύοντας σε θεματικές και αφήγηση με τον Κεν Λόουτς και τους αδελφούς Νταρντέν, χωρίς όμως να πετυχαίνει μια αντίστοιχη δραματική αμεσότητα, ο γάλλος Ρομπέρ Γκεντιγκιάν εμπιστεύεται εδώ και χρόνια ένα βασικό team ηθοποιών μέσα από τους οποίους χτίζει μικρές ιστορίες που απορρέουν μέσα από την πολυπλοκότητα των οικογενειακών σχέσεων και την επιρροή αυτών στις κοινωνικές σχέσεις που χτίζει μετά το κάθε μέλος.

 

Όπως και στα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μια σειρά από αλληλένδετες πράξεις, που προκύπτουν εδώ από 2 γενιές μιας οικογένειας, οι οποίες δεν έχουν πάντα ως κίνητρο το καλό αλλά γίνονται είτε ενστικτωδώς είτε από απελπισία - καθημερινό οδηγό πια στη μάχη της επιβίωσης της εργατικής τάξης. Κεντρική ιδέα στο φιλμ είναι η θυσία, η πλάτη που οφείλει να βάλει το ένα μέλος στο άλλο ως μόνη λύση για την ευημερία όλων, με την ιστορία να στέκεται κυρίως σε γεγονότα που συμβαίνουν λόγω της απουσίας της.

 

Θεωρώντας πως αυτό στο παρελθόν ήταν κάτι δεδομένο και πλέον διαλύεται στις σημερινές κοινωνίες, η ελπίδα που παραθέτει ο σκηνοθέτης πηγάζει σχεδόν αποκλειστικά από το πρόσωπο ενός μωρού ως κινητήρια δύναμη για καλύτερες πράξεις, εύρημα που θυμίζει μια αρκετά όμοια (και καλύτερη) ταινία από το παρελθόν, το Wonderland του Μάικλ Γουιντερμπότομ.