Έχοντας κλείσει το ζήτημα της ύπαρξης του Θεού και της σχέσης μας με Εκείνον με την εκκωφαντική Σιωπή του, ο Μπέργκμαν θα στρέψει στη συνέχεια το σκηνοθετικό του μικροσκόπιο στις μεταξύ μας σχέσεις. Αν δεν είναι ο Θεός (ή ο Διάβολος) αυτός που στέλνει τις συμφορές και τα δυσάρεστα ίχνη τους για να μας βασανίσει, τότε ευθύνη δεν μπορούμε παρά να έχουμε εμείς. Τρεις αδελφές, η ασθένεια της μίας, οι ψίθυροι ενός τραυματικού παρελθόντος που κραυγάζουν μέσα τους, το κόκκινο χρώμα της οργής και του πόνου, το λευκό της περισυλλογής και της κάθαρσης, σε ένα από τα πιο έντονα και δύσθυμα μπεργκμανικά ψυχοδράματα.