Προσεγμένη σε όλα τα επίπεδα κατασκευής, αυτή εδώ η παλιομοδίτικη κατασκοπεία του Ντομινίκ Κουκ δεν βυθίζεται σε μια περίπλοκη κατασκοπική ίντριγκα, τοποθετημένη στην καρδιά του Ψυχρου Πολέμου και των παιχνιδιών υψηλής πολιτικής. Αντίθετα, εστιάζει στον ηρωισμό και στην ψυχολογία των δύο κεντρικών της ηρώων, οι οποίοι, αν και ευρισκόμενοι στις αντίθετες πλευρές, συνεργάστηκαν με κίνδυνο της ζωής του και με γνώμονα εκείνο που λογάριασαν ως καθήκον τους απέναντι στους αγαπημένους τους, στις πατρίδες τους, όπως τις εννοούσαν οι ίδιοι και όχι οι διοικήσεις τους, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

 

Ο Κουκ υπογραμμίζει διαρκώς το προσωπικό κόστος της αποστολής τους, τον βοηθά σε αυτό και το συναισθηματικά φορτισμένο score του Έιμπελ Κορζενιόφσκι, ο οποίος έχει γράψει κι ένα υπέροχο βαλσάκι για τις ανάγκες της ταινίας, τον βοηθούν και οι δύο πρωταγωνιστές, ειδικά ο Βρετανός Μπένεντικτ Κάμπερμπατς με μια ψυχωμένη ερμηνεία που απογειώνεται στα τελευταία λεπτά της ταινίας, όπου, πραγματικά, θέλεις με κάποιον μαγικό τρόπο να εισβάλεις στην οθόνη και να τον πάρεις μια αγκαλιά – μας θύμισε λίγο εκείνο το ανεπανάληπτο ρεσιτάλ του Τομ Χανκς στο φινάλε του Captain Phillips.