Μια μόνιμη παθογένεια μεγάλου μέρους της εγχώριας εμπορικής κωμωδίας είναι ότι συγχέει το χιούμορ με την ευφορία μεταξύ χαρακτήρων και συντελεστών, μια δεύτερη ότι, πρακτικά, σπάνια έχει κάποιο θέμα και κάτι να καταθέσει γύρω από αυτό. Θα μας πείτε, το ίδιο ισχύει και για τις σπουδαιότερες κωμωδίες της ομάδας ΖΑΖ, θα σας απαντήσουμε ότι εκεί υπάρχουν τόσα οπτικά και λεκτικά ευρήματα και τέτοια συντρέχουσα κωμική δραστηριότητα μέσα στο κάδρο, που το «θέμα» της ταινίας καταλήγει να είναι η ίδια η κατασκευή της. Θα σταματήσουμε εδώ, γιατί έτσι κι αλλιώς στη νέα ταινία του Στράτου Μαρκίδη θα δυσκολευτείς να βρεις ένα στοιχειώδες κινηματογραφικό στυλ. Στημένη και γυρισμένη με μνημειώδη προχειρότητα και στηριγμένη σε μια σειρά από «αστεία» βασισμένα σε παρωχημένα στερεότυπα που δεν αναπαράγονται σκωπτικά ή (επι)κριτικά αλλά τοποθετούνται στο φιλμ σε μια προσπάθεια να «γαργαλήσουν» τα κατώτερα ένστικτα του ανθρωπότυπου που λογαριάζουν για κοινό τους, η ταινία αποτελεί μια κακόφωνη ωδή στη «χρυσή εποχή» της βιντεοκασέτας. Όλα τα μέλη του καστ αξίζουν κάτι καλύτερο από αυτό που τους βρήκε εδώ.