Στο Straight Story ένας δημιουργός που κοιτούσε τον κόσμο τεθλασμένα, αποφάσισε να ακολουθήσει την «ευθεία» οδό. Δεν είναι μόνο ο τίτλος της ταινίας που προοικονομεί αυτή την αλλαγή πλεύσης. Οι τίτλοι αρχής πέφτουν στον έναστρο ουρανό, με τον φακό να κατεβαίνει στη γη –άρα το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς προσγειώνεται. Ξέχωρα από διακινηματογραφικές και auterίστικες ανησυχίες, που μάλλον δεν αφορούν σεβαστή μερίδα του κοινού, ο ουρανός με τ’ άστρα έχουν δραματουργική και συμβολική σημασία, που δεν θα αποκαλύψουμε εδώ.

 

Η ιστορία απλή μα όχι απλοϊκή. Ένας ηλικιωμένος άντρας πέφτει στο πάτωμα του σπιτιού του και δυσκολεύεται να σηκωθεί. Ο γιατρός τον προειδοποιεί πως έρχονται χρόνια δύσκολα και τα κακά μαντάτα δεν τελειώνουν εκεί, καθώς ενημερώνεται ότι ο αποξενωμένος αδερφός του έπαθε εγκεφαλικό. Το καμπανάκι έχει ηχήσει και για τους δυο, και ο Άλβιν Στρέιτ, όπως είναι το όνομα του ήρωα, αποφασίζει να ταξιδέψει προς το σπίτι του αδερφού του στο Γουισκόνσιν, to set things straight, όπως λέμε και στη Λαμία. Και θα το κάνει πάνω σε ένα χλοοκοπτικό αμαξίδιο, για λόγους που θα αποσαφηνιστούν με ιστγουντική ευκρίνεια. 

 

Ο Άντζελο Μπανταλαμέντι αλλάζει κι αυτός μουσικούς δρόμους και συνθέτει τη μουσική που θαρρείς ότι θα άκουγες από αυτές τις απέραντες λωρίδες ασφάλτου, ενώ ο θρυλικός Φρέντι Φράνσις κινηματογραφεί την αμερικανική ενδοχώρα ως ένα αχανές πλην φιλόξενο τοπίο, δίχως να ξεχνά τίνος την ιστορία αφηγείται ο προϊστάμενος του. Είναι πρωταγωνιστικός ο ρόλος του Άλβιν και του αμαξιδίου του μέσα στο κάδρο, αλλά το μοιράζεται ισότιμα με τους υπόλοιπους ανθρώπους που εμφανίζονται . Πέρα από τον γαλαξία αστέρων που βλέπουμε ψηλά, υπάρχει κι ένας γαλαξίας ανθρώπινων ιστοριών, αντίστοιχων με εκείνη του Άλβιν, μας λέει ο Λιντς. Και στο υγρό, γαλάζιο βλέμμα του καρατερίστα Ρίτσαρντ Φάρνσγουορθ φωλιάζει ένας γαλαξίας συναισθημάτων, έτοιμων να κοινοποιηθούν σε εκείνους που τα κέρδισαν με την καλοσύνη τους. Προμηθευτείτε χαρτομάντιλα.