Ένα βήμα μπροστά από το ήδη πρωτοπόρο Raw, το Titane αποκαλύπτει με άγρια φαντασμαγορία, περίπλοκο συμβολισμό και ανοιχτό πνεύμα την ασύγκριτη κινηματογραφική ανησυχία της Ζουλιά Ντικουρνό για την ανθρώπινη ταυτότητα. Κι αν το ντεμπούτο της μιλούσε για την ενηλικίωση, η βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα συνέχεια του προβληματισμού της πραγματεύεται τη μεταμόρφωση ‒ τη συνειδητοποίηση της ψυχής μέσα από την ακραία μετάβαση του σώματος από μια επάρατο συνθήκη σε ολοκληρωτική σύνθεση, που αψηφά το γένος και υιοθετεί αντισυμβατικούς, αμφίσημους (και αμφισβητήσιμους) ρόλους.

 

Η πρωταγωνίστρια Αλέξια έχει τραυματιστεί σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα όταν ήταν μικρή και οι γιατροί τοποθέτησαν τιτάνιο στο κρανίο της, προειδοποιώντας τους γονείς της για απροσδόκητες νευρολογικές επιπτώσεις. Διάγοντας αδέσποτο και επικίνδυνο βίο, η Αλέξια καταλήγει εξωτική χορεύτρια, κάνει αχαλίνωτο σεξ με αυτοκίνητα και δολοφονεί αδιακρίτως, χρησιμοποιώντας τη μεταλλική φουρκέτα που στερεώνει μόνιμα στα μαζεμένα σε κότσο μαλλιά της. Από τη μανία της δεν ξεφεύγει ούτε η ερωμένη της ‒ είναι η Ζιστίν, και την υποδύεται η Γκαράνς Μαριγιέ, η vegan ηρωίδα του Raw, που ορεγόταν τον φίλο της, τον Αντριάν.

 

Τα ονόματα και οι χαρακτήρες στη φιλμογραφία της Ντικουρνό εξελίσσονται και εναλλάσσονται, αφού, καθόλου τυχαία, η φυγάς Αλέξια αποφασίζει να υποδυθεί τον ρόλο του Αντριάν, του επί σειρά ετών εξαφανισμένου, ενήλικου πλέον γιου του πυροσβέστη Βενσάν (Βενσάν Λεντόν), ο οποίος προσπερνά ενστικτωδώς τη δυσπιστία του στην προοπτική της αγάπης που δεν είχε την ευκαιρία να προσφέρει και να μοιραστεί. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η αντίσταση της Αλέξια, και μετά από ένα εντυπωσιακό πρώτο σαραντάλεπτο σοκ βίας και υπόγειας μαύρης κωμωδίας, που τυπικά ολοκληρώνεται σε μια βραδιά οργιαστικού και εξαντλητικού για την Αλέξια serial killing, η ταινία τοποθετείται σε μια άλλη βάση.

 

Χωρίς να σέβεται τις κλασικές τρεις πράξεις ή να αγνοεί τους αυθεντικά weird και queer σπόρους που φύτεψε θορυβωδώς στο ξεκίνημα, το Titane κινείται μεταξύ της σκληρά κερδισμένης εμπιστοσύνης και της συμπόνιας που προκύπτει από μια απρόσμενη συμβίωση. Η πρώτη εντύπωση της ταινίας ενδέχεται να παραπλανήσει τον θεατή. Το Titane σε παίρνει και σε σηκώνει στην αρχή και στη συνέχεια σε αφήνει να πλοηγηθείς σε ραγισμένα κινηματογραφικά κλισέ και χαρακτήρες που κρύβουν απόκοσμο πόνο.

 

Η αταξινόμητη Ντικουρνό δεν φιλοδοξεί να γυρίζει μονοδιάστατο genre ή καραμπινάτο horror. Πιστή στον τίτλο, η πρωταγωνίστρια δεν είναι άλλη μια ψυχοπαθής που ξεφεύγει από τον νόμο, παλεύοντας με δαίμονες, αλλά παιανίζει μια νέα εποχή διαφορετικότητας ως υβριδικό τέκνο της τεχνολογίας με το ανθρώπινο γένος. Και όπως οι Τιτάνες, τα παιδιά της Γης και του Ουρανού, μάχεται ασταμάτητα για να επιβιώσει, χωρίς να γνωρίζει ποια πλευρά της θα επικρατήσει. Κόρη δερματολόγου (πατέρα) και γυναικολόγου (μητέρας), η Γαλλίδα δημιουργός που στα έξι της χρόνια παρακολούθησε (κατά λάθος;) το Texas Chainsaw Massacre στην τηλεόραση και το δέχτηκε απόλυτα, όπως λέει η ίδια, κάνει τη διαφορά σε σχέση με τους συμπατριώτες της, που επιμένουν αφαιρετικά, και τους λοιπούς συναδέλφους της που συνήθως δουλεύουν πάνω σε φόρμουλες, αγκαλιάζοντας το σώμα με την αμεσότητα ενός οικείου αισθήματος αλλά και την απόσταση ενός χειρουργού, έτσι ώστε να το αντιμετωπίσει δραματουργικά σαν ένα θαύμα έτοιμο να εκραγεί προς πάσα κατεύθυνση. Προς την παραμυθία πορεύεται η Ντικουρνό, την ανακούφιση ζητά ταυτιζόμενη με την Αλέξια. Ο κόσμος φαίνεται μπρούτος και άσχημος στα μάτια της, αλλά η φθορά, για την ακρίβεια η φθαρτότητα, τη συγκινεί και την εμπνέει.

 

Το Titane όντως θυμίζει το Crash του Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ, το έπος της σεξουαλικής αυτοκίνησης που τόσο σκανδάλισε τον τότε πρόεδρο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών Φράνσις Φορντ Κόπολα, ώστε του αρνήθηκε ένα από τα μεγάλα βραβεία, ωστόσο δεν περιορίζεται σε ατμόσφαιρα καταδίκης με το γνωστό δοκιμιακό dread που ο Καναδός απλώνει σαν αρρώστια αλλά λειτουργεί σαν τρελαμένο πορτρέτο: προχωρά συνεχώς και γεννά ιδέες με αυταπάρνηση ισάξια της σχετικά άγνωστης και άπειρης για τέτοιο εγχείρημα πρωταγωνίστριας Αγκάτ Ρουσέλ, η οποία παραδόθηκε ψυχή τε και σώματι στην Ντικουρνό, αφού προετοιμάστηκε εντατικά προβάροντας μονολόγους από το Δίκτυο, το Killing Eve και το Twin Peaks, προπονήθηκε στο kickboxing και το dojo και παρακολούθησε άπειρα βίντεο πραγματικών ψυχοπαθών για να αδειάσει πειστικά το βλέμμα της.