Ο Ζαχαρίας και η Χοντρή του «Θησαυρού», με μπόλικη δόση από Τζέρι Λιούις (πάλι), είναι η αδόκιμη παντρειά που επιχειρεί ο Έντι Μέρφι στον διπλό ρόλο του κακομοίρη Νόρμπιτ, που μεγάλωσε χωρίς προνόμια, και της πάγχοντρης και πάγκακης συζύγου του Ρασπούσια, η οποία τον ζηλεύει, τον εκμεταλλεύεται, τον κερατώνει, τον κοροϊδεύει και τον ξεζουμίζει. Ο καλοκάγαθος και ψιλοκαθυστερημένος αγαπάει ένα όμορφο και αδύνατο κορίτσι από παλιά, και θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τα δίχτυα του σατανά με όποιον τρόπο τού επιτρέπουν οι περιορισμένες δυνατότητές του. Πολύ πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες οικογενειακές κωμωδίες μεταμορφώσεων με τα λάτεξ ολόσωμα κοστούμια κυτταρίτιδας και μπούστου, και το θαυματουργό χέρι του Ρικ Μπέικερ στο μακιγιάζ (ο Μέρφι παίζει και έναν Κινέζο), η ταινία αυτή δεν νοιάζεται ούτε στοιχειωδώς για χαρακτήρες μετά τα πρώτα δέκα λεπτά και εξαπολύει κατά μέτωπο επίθεση εναντίον του καλού γούστου και της απόχρωσης στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι πέραν του κλισέ, του στερεότυπου, των προσχημάτων - αλλά και του χιούμορ, με ήρωες-σχήματα για να συμπληρωθούν από τρίχρονα σε παιδικό σταθμό· και να φανταστεί κανείς ότι τις κλανιές μέχρι τώρα τις θεωρούσαμε επιθεωρησιακές ευκολίες στη φιλμογραφία του Μέρφι. Μπορεί να μοιραστεί το κάθισμα με το Καζάαμ, τη χειρότερη ίσως κωμωδία της τελευταίας δεκαπενταετίας στο βιβλίο των σχετικών ρεκόρ. Σας το λέει ένας άνθρωπος που δεν αντιπαθεί τον Σακίλ Ο'Νιλ και δεν βρίσκει κατακριτέα την άκακη φιλμογραφία τού, γενικά ταλαντούχου και αστείου, Έντι Μέρφι.