Βραβευμένο στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας, το ευχάριστο, πικρό και σαρκαστικό φιλμ του σκηνοθετικού ντουέτου Ντιπράτ - Κον εκτοξεύει εύστοχες παρατηρήσεις για την ουσία της τέχνης μέσα από τη ματιά ενός νομπελίστα συγγραφέα, ο οποίος, αφού απορρίπτει όλες τις προτάσεις για διαλέξεις και εμφανίσεις, αποφασίζει να ανακαλέσει την αρχική του άρνηση και να δεχτεί την τιμητική βράβευση στη γενέθλια πόλη του. Ο Ντανιέλ Μαντοβάνι επιστρέφει στο πεζό Σάλας 40 χρόνια μετά την αναχώρησή του και μετά από τις τιμές και τα μεγαλεία, αλλά και τη συνειδητοποίηση πως το ιερό δισκοπότηρο της λογοτεχνίας σημαίνει τον πνευματικό του θάνατο, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις εκκρεμότητες του παρελθόντος, τους «συγγενείς» ανθρώπους που αποχωρίστηκε ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του, δημιουργώντας ένα μικρό χάος, μετά τις πρώτες, ευχάριστες στιγμές ενός τριήμερου γεμάτου ευτράπελες και απροσδόκητες συναντήσεις.

 

Ο Όσκαρ Μαρτίνεζ (Ιστορίες γι' αγρίους)είναι στιβαρότατος στον ρόλο του, διότι συλλαμβάνει τη διττή φύση ενός στοχαστή που θυμάται πολύ καλά την ταπεινή του καταγωγή, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να αποβάλει τη μεγαλοστομία του και να αντισταθεί στην υπεροχή που του προσδίδουν το ταλέντο και το αποκτηθέν status του. Νιώθει ανώτερος από τους συμπολίτες που τον τιμούν σε αστείες τελετές (παραλαμβάνει το μετάλλιο του Επιφανούς Πολίτη από τα χέρια μιας νικήτριας στα τοπικά καλλιστεία!) και, όσο κι αν προσπαθεί, απλώς δεν γίνεται να καταπιεί το κακό γούστο, τη χαμηλή ποιότητα και, κυρίως, τη στασιμότητα της σκέψης και της νοοτροπίας; Το θέμα είναι αν ο χρόνος που πέρασε στο χωριό των παιδικών του χρόνων, και που ξεδιπλώνεται σε κεφάλαια, είναι αυθεντική αναδρομή στις αμαρτίες και στις αρετές που τον καθόρισαν ή ένα γόνιμο αποκύημα. Το σενάριο του Αντρές Ντιπράτ κρατά την αμφιβολία με πονηρή λογοτεχνική απλότητα στον λόγο, την ίδια στιγμή που οι σκηνοθέτες ισοφαρίζουν το επίπεδο στυλ τους με αρκετές ευπρόσδεκτες κωμικές ανάσες. Το έμμεσο αστείο είναι πως ο Μαντοβάνι είναι ένας φανταστικός νικητής βραβείου Νόμπελ από την πλούσια σε συγγραφείς Αργεντινή του Μέσι, του Μαραντόνα και του Πάπα, που ωστόσο ποτέ δεν έχει στ' αλήθεια γεννήσει Νομπελίστα...