Η ταινία δεν υπόσχεται τίποτα παραπάνω από μια παραβολή αυτοπεποίθησης και ενδυνάμωσης στο πλαίσιο της young adult κατεύθυνσης προς την αποκατάσταση της διαφορετικότητας.

 

Κι όμως, η κομεντί της Αν Φλέτσερ βγάζει από το γλυκερό της καπέλο ένα ωραίο μυστικό στα μισά της ιστορίας της κόρης που η μαμά επιμένει να φωνάζει, χαριτωμένα, «λουκουμάκι» και στέλνει τη μικρή, μαζί με τις αντισυμβατικές φίλες της, στα καλλιστεία με τη βοήθεια μιας παρέας από συνειδητοποιημένες τρανς! Το σύνολο δεν αλλάζει δραματικά, αλλά ο πόνος του κλισέ μετριάζεται ‒ και η ανθολογία της Ντόλι Πάρτον ακούγεται απνευστί.