Ο Σωτήρης Γκορίτσας, του Βαλκανιζατέρ και του Απ’ το Χιόνι, ξέρει να αναλύει τον αντρικό ψυχισμό, γνωρίζει την επάρατη ξενοφοβία μας και αποδεδειγμένα σκηνοθετεί τους διαλόγους του με κινηματογραφικό συναίσθημα. Η τεχνική του δεν τον προδίδει στις Παρέες – αντίθετα, παρουσιάζεται ώριμος και καταπιάνεται με μια ιδέα που προσεγγίζει και πάλι την ελληνική πραγματικότητα και τις βασικές ανθρώπινες αξίες. Το κύριο σεναριακό τέχνασμα όμως δεν λειτουργεί καθόλου καλά και φέρνει πίσω μια ταινία που θα μπορούσε να είχε πάρει άλλη τροπή, αν δεν έπαιζε επικίνδυνα με τα όρια της αληθοφάνειας. Το πτώμα ενός αγνώστου είναι ο καταλύτης για δύο ζευγάρια που περνάνε τις διακοπές του Πάσχα, όπως συνηθίζουν, σε ένα φιλικό σπίτι στο Πήλιο. Το βρίσκουν στην αυλή τους και αντιμετωπίζουν την καχυποψία των κατοίκων του χωριού. Παράλληλα εξωτερικεύουν σταδιακά τις νευρώσεις και τις πολλαπλές ανησυχίες τους, τα σώψυχα που κουβαλάνε όλη τη χρονιά αλλά και όλα τα χρόνια που γνωρίζονται. Ναι μεν αγαπιούνται σα φίλοι και μεταξύ τους αλλά οι σχέσεις τους διανύουν περίοδο κρίσης και δεν είναι ακριβώς σύμμορφες με τα φαινόμενα. Τη στιγμή που οι αμοιβαίες αποκαλύψεις έχουν χτυπήσει κόκκινο, ένας νεαρός δραπέτης εμφανίζεται στο σπίτι και τους απειλεί ανοιχτά, αν δεν του δώσουν χρήματα και δεν του πουν πού βρίσκεται ο φίλος του. Κάπου εδώ παρουσιάζεται το πρόβλημα στην ταινία. Ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουν δεν υπακούει σε κανέναν κανόνα λογικής και δεν μπορεί να έχει εξήγηση. Αν μιλάγαμε για αμερικάνικη ταινία και δεν είχε υπογράψει ένας Μπρους Γουίλις στο βασικό ρόλο, όλοι θα ήταν νεκροί στο πρώτο λεπτό. Αλλιώς, η εξέλιξη θα έπρεπε να φλερτάρει με την παρωδία. Με μια απάθεια που ξεπερνάει την ειρωνεία και τον αψυχολόγητο ηρωισμό, οι άντρες της παρέας το συζητάνε, το παιδί δείχνει πιο ατρόμητο κι από τον υπαστυνόμο ΜακΛέιν και οι γυναίκες δίνουν ρεσιτάλ στωικότητας και ψυχραιμίας. Επειδή το σημείο είναι κομβικό και όχι περιφερειακό, δυναμιτίζει τον τόνο που υπέφωσκε σαμπρολικά και ελλειπτικά, στο περιθώριο των προσχημάτων και των μυστικών που κατέτρωγαν την παρέα των ενήλικων. Σαφώς υπάρχουν καλές στιγμές, διεισδυτικές παρατηρήσεις και ενδιαφέροντες διάλογοι, ποτισμένοι με πικρό χιούμορ. Εντούτοις η ίντριγκα διακόπηκε απότομα, και δεν γινόταν να σωθεί συνολικά.