Με τίτλους από διάφορες γειτονιές του Παρισιού (που σε κάνουν να σκας από ζήλια, γιατί η διαδοχή Κυψέλη-Ίλιον απλώς δεν είναι κινηματογραφίσιμη), πολλοί σκηνοθέτες έδωσαν τη δική τους ματιά στην πιο φωτογενή πόλη του κόσμου, σε ένα φιλόδοξο σχέδιο που πήρε 4 χρόνια για να υλοποιηθεί. Πέιν, αδελφοί Κοέν, Τίκβερ, Κουαζέ, Ασαγιάς, Πονταλιντές, Ντόιλ, Κουαρόν και Βαν Σαντ, για να αναφέρω μερικούς, σε μια πράγματι εντυπωσιακή ομοβροντία, που θυμίζει τους παλιούς καιρούς των σπονδυλωτών πειραμάτων. Δεν πρόκειται για μοδάτη συνάθροιση, αν και τα ονόματα είναι τρέχοντα και ενεργότατα. Ο καθένας λέει μια ιστορία ή, στην πιο αφαιρετική παραλλαγή, βγάζει την ατμόσφαιρα χωρίς εμφανές στόρι. Το Παρίσι δεν δοξάζεται άσκοπα. Ευτυχώς, δεν το χρειάζεται το λιβάνισμα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε όμως για ταινία. Ο συνεκτικός ιστός, όσο υπέροχος κι αν είναι στην πραγματικότητα και στο φιλμ, δεν είναι αρκετός, και χρησιμεύει ως πρόφαση. Συλλογή ταινιών μικρού μήκους κατά παραγγελία είναι το Paris Je t'aime, από ταλαντούχους σκηνοθέτες που δεν βγάζουν σύνολο. Ο κάθε θεατής μπορεί να επιλέξει το αγαπημένο του. Προσωπικά, απήλαυσα τους Κοέν με τον Μπουσέμι, το απόσπασμα του Βαν Σαντ και τον Πύργο του Άιφελ από την Σιλβέν Σομέ, δημιουργό των Triplettes de Belleville.