Ο Έντουαρντ Σνόουντεν, προδότης των ΗΠΑ και ήρωας του κόσμου, κλέφτης απόρρητων μυστικών και μάρτυρας για να ξεσκεπαστεί μια πλεκτάνη ολκής, ένας δεξιός μιλιταριστής που πέρασε στην αντίπερα όχθη, μοιάζει να γεννήθηκε για τον Όλιβερ Στόουν, διότι αποτελεί το ακριβές υλικό των μαχητικών ταινιών του – όπως εδώ το Snowden, που κατά κύριο λόγο βασίζεται στο οσκαρικό ντοκιμαντέρ της Λόρα Πουατρά, Citizenfour, κάνοντας αναδρομές πριν και μετά την εξομολόγηση του πρωταγωνιστή μπροστά στην κάμερα. Ο ίδιος ο Σνόουντεν υπήρξε αποκαλυπτικός, έμεινε ιστορικός. Το Snowden, όμως, όχι. Ευθύνεται ο Αμερικανός σκηνοθέτης που αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο Σνόουντεν ως προϊόν αποκλειστικά και μόνο των εξωτερικών ερεθισμάτων, από τα βιβλία, όπως το libertarian μανιφέστο της Άιν Ραντ, Atlas Shrugged, που τον επηρέασαν, μέχρι το σοκ (μα, είναι δυνατόν, το ανακάλυψε λες και του μιλούσαν για εξωγήινους, ενώ δούλευε μέσα στα «σκατά»;) της βρόμικης κατασκοπείας και της παράνομης παρακολούθησης, και δεν ψάχνει στον ψυχισμό του – αν και, κρίνοντας από τον αλήστου μνήμης Αλέξανδρο, μάλλον καλά έκανε και απείχε από τις φροϊδικές αυθαιρεσίες.

 

Με την τεχνική του κατάρτιση, τη βαθιά γνώση της αφήγησης και τις επιταχύνσεις στο ύφος, ο Στόουν στήνει έναν ταιριαστό κόσμο παράνοιας, ένα techno thriller που εξελίσσεται από τις αρχές του τρέχοντος αιώνα μέχρι τις μέρες μας, με τα πρόσφατα αμερικανικά γεγονότα ιδωμένα μέσα από τα συνωμοτικά γυαλιά του προεξάρχοντος αντικαθεστωτικού σκηνοθέτη του mainstream. Ο Στόουν έχει πλέον ειδικευτεί στις βιογραφίες και μετά τον Μπους τον νεότερο και το W δεν διστάζει να θίξει τους ζωντανούς και να πάρει (αναμενόμενη) θέση. Εδώ θέλει να προλάβει τις εκλογές με ένα πεντακάθαρο μήνυμα πολύ εναντίον του Τραμπ, αρκετά εναντίον της Κλίντον, πολύ υπέρ του Σάντερς και με αντικειμενική απόσταση από τον Ομπάμα. Και, φυσικά, προσέχετε όλοι, μας παρακολουθούν. Αντισυνταγματικά.