Κάθε πόλεμος εμπνέει ταινίες που πραγματεύονται ανάλογα το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στο τραύμα της μάχης και την επούλωση των ψυχικών, σωματικών και νοητικών πληγών. Ο Β' Παγκόσμιος μάς χάρισε ένα εξαίσιο ψυχολογικό πορτρέτο των βετεράνων με τα Καλύτερα χρόνια της ζωής μας του Γουίλιαμ Γουάιλερ, χρησιμοποιώντας μάλιστα έναν πραγματικό τραυματία, τον μονόχειρα, που κέρδισε δύο Όσκαρ το 1947, ένα για την ερμηνεία του κι ένα για τον ηρωισμό του.

 

Η επιστροφή από το Βιετνάμ απεικονίστηκε στον Γυρισμό του Χαλ Άσμπι, και πάλι με οσκαρικές ερμηνείες από τον Γιον Βόιτ και την Τζέιν Φόντα, και τώρα τρία νέα παιδιά παλεύουν με την προσαρμογή τους μετά τον πόλεμο του Ιράκ σε ένα ανεπιστρεπτί διαφορετικό περιβάλλον σε σχέση με ό,τι άφησαν πίσω τους, στο ειρωνικά αποκαλούμενο «Thank you for your service». Ο Τζέισον Χολ, που σκηνοθετεί και είχε γράψει το σενάριο του American Sniper, γνωρίζει τη στόφα του θέματος και επιλέγει, αντίθετα από την αδρή ταινία του Ίστγουντ, να εντοπίσει τα ίχνη της αστάθειας στο μυαλό κυρίως αλλά και στην καρδιά των νέων ανδρών, οι οποίοι δίνουν μια άλλη μάχη, πιο ήσυχη αν και εξίσου επώδυνη. Ο Χολ διαβιβάζει μια ενδιαφέρουσα πτυχή της μετάβασης του μετέωρου status του πρώην στρατιώτη στην οικογένεια και στην κοινότητα με αξιοπρέπεια, χωρίς εξάρσεις, χωρίς όμως αιχμή.