All about Crete

Μιαομορφογυναίκα, με λαμπερό βλέμμα καιαπαλό δέρμα, καλοντυμένη, με περιποιημένομαλλί και αέρα βορείων προαστίων, δύσκολατη φαντάζεσαι μέσα σε μια κουζίνα ναζυμώνει, να ψιλοκόβει χορταρικά καιαρωματικά και να ανακατεύει κατσαρόλεςμε γαμοπίλαφο. Η Τόνια Φυλλαδιτάκη, σαςπληροφορώ, το κάνει, και το αποτέλεσμαείναι πολύ ελκυστικό. Η συνιδιοκτήτριακαι σεφ της Λιαστής Ντομάτας ήταν γιαπολλά χρόνια μεγαλοστέλεχος σε εταιρείεςκαλλυντικών. Πριν δυο χρόνια περίπου,με ένα «κλικ» άλλαξε όλη της τηζωή. Εγκατέλειψε τη διεύθυνση τηςCliniqueκαι το σπίτι της στο Νέο Ψυχικό για ένακτήμα που ράθυμα παρακολουθεί αφ'υψηλού στη Νέα Μάκρη, και μαζί με τη φίλητης Ζακλίν Πανωρίου έφτιαξαν στο Χολαργότο κομψό εστιατόριο στο οποίο είχα τηχαρά να φάω πρόσφατα.

Γιατίη Λιαστή Ντομάτα δεν είναι απλά έναακόμη «μοντέρνο εστιατόριο μεελληνικές γεύσεις» - γεμίσαμε απ'αυτά. Μέσα από αυτή τη σελίδα, έχω ευτυχώςανακαλύψει και μερικά που με κάνουν νααναθαρρώ σκεπτόμενος το γαστρονομικόμέλλον, της πόλης τουλάχιστον. Εδώ, πέρααπό την καθησυχαστική, υπόλευκη απόχρωσητων επίπλων, τα φωτιστικά με τακουταλοπίρουνα, τις ασπρόμαυρεςφωτογραφίες με παιδάκια και τα μαγειρικάσκεύη στους τοίχους που θα μπορούσε ναείναι μια ακόμη κλισέ -δήθεν προχωρημενιά-διακοσμητική επιλογή για μοντέρνοοινομαγειρείο τύπου Γαρύφαλλο (στ'αυτί), η ουσία είναι αλλού: Στα πιάτα πουπερνάνε από μπροστά σας και στη φιλοσοφίατων ανθρώπων που τα εμπνεύστηκαν καιτα ετοιμάζουν. Οι κυρίες της Ομορφιάς(γιατί και η Ζακλίν ξέχασα να αναφέρωπως αντίστοιχη θέση με την Τόνια κατείχε)προσαρμόστηκαν στο ρόλο των κυριών τηςΓεύσης και της Φιλοξενίας λες και τονείχαν προβάρει από καιρό. Η Ζακλίν στησάλα, εξωστρεφής και οικοδέσποινα, ηΤόνια αρχόντισσα στην κουζίνα της.Μανατζάρισμα υψηλών απαιτήσεων, μιαςκαι ελέγχει προσωπικά μέχρι και τοτελευταίο λαχανικό, τα ρίφια, το τυρίκαι τα κριθαροκούλουρα, τα οποία, όπωςκαι πολλά από τα υλικά, έρχονται φρέσκαφρέσκα από την πατρίδα της, την Κρήτη.

Κατόπιν,και με τη βοήθεια της αγαπημένης ανιψιάςτης, τα ακουμπάει, τα πλάθει, τα απλώνει,τα καθαρίζει και τα κανακεύει. Η ρακήκαι οι ελίτσες έρχονται, περήφανο καιδωρικό καλωσόρισμα, με τον ντάκο ναακολουθεί με το αυθεντικό -και το εννοώ-παξιμάδι, την τριμμένη ντοματούλα, τηνξινομυζήθρα, τις μαυρελιές και τη ρίγανη.Παρέλαση. Τηγανητά αβγά σε λιμπιστικήλιμνούλα από στάκα, θεϊκά πιταρέλια μετυρί, με φύλλο ανοιγμένο επί τόπου,γαμοπίλαφο-λουκούμι φτιαγμένο με ζωμόαπό ζυγούρι (αν και θα το ήθελα μια ιδέαλιγότερο λεμονάτο και με περισσότερη«βαρβατίλα»). Στα κύρια highlightο κοκκινιστός «μεθυσμένος» κόκοραςμε, βρασμένο τη στιγμή της παραγγελίας,παρακαλώ, μακαρόνι aldente.Το στομάχι μόλις χώρεσε λίγο γιαούρτιμε (καταντά κουραστικό, αλλά και αυτόεκεί το φτιάχνουν) γλυκό του κουταλιού,και καληνυχτίσαμε. Όχι πριν αποσπάσωτην υπόσχεση για ένα κατσικάκι κοκκινιστόμε μακαρόνια. Αδυναμίες είναι αυτές.