Ασκήσεις αυτογνωσίας

Το να πεις ότι η βραδιά ήταν επεισοδιακή θα ήταν λίγο. Απότις πιο ζεστές του φετινού καλοκαιριού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, προέκυψεκαι μια -ευτυχώς- σύντομη διακοπή ρεύματος, που θα έκανε άλλους επαγγελματίεςνα σηκώσουν ψηλά τα χέρια ή να προσπαθήσουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλότους, α λα μανιέρ «ελληνικό δημόσιο». Στη Νοστιμιά, απλώς ζήτησαν ευγενικάσυγνώμη και, σε περίπτωση που  θέλαμε ναμείνουμε, πρότειναν επιλογές από τον κατάλογο, οι οποίες θα ήταν υλοποιήσιμες,π.χ. σαλάτες και εδέσματα που θα μπορούσαν να ετοιμάσουν χωρίς τη συμβολή τουηλεκτρικού. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν ακόμα κουζίνες όπου κυριαρχούν οιεστίες γκαζιού και όχι οι φούρνοι μικροκυμάτων. Αλλά φαίνεται ότι ο θεός τηςεστίασης αγαπά τους καλούς ανθρώπους: ήρθε πάλι το ρεύμα.

Το εστιατόριο βρίσκεται σε σημείο γωνιακό. Παρά τηνευκολία πρόσβασης και την εγγύτητα στη λεγόμενη πιάτσα του Θησείου, το μέροςείναι σχετικά ήσυχο. Έξω, στο μικρό πεζοδρόμιο, δυο-τρία τραπεζάκια. Μπορείς νακάτσεις (με την έννοια ότι δεν θα υποφέρεις) και στο ορθάνοιχτο εσωτερικό με ταφωτιστικά Kartell, τιςμεταξοτυπίες με έργα του Καραβάτζιο, τα ξύλινα έπιπλα και τους καλόγουστουςσυνδυασμούς ζωντανών χρωμάτων. Ο κατάλογος μικρός αλλά φιλοσοφημένος. Αναφορέςελληνικές και μεσογειακές. Διαισθάνεσαι την ποιότητα. Και οι τιμές πολύλογικές. Όσο για το σέρβις, είναι άμεμπτο. Από τις λίγες περιπτώσεις όπου όχιμόνο κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά είναι και υπερήφανοι για αυτό. Προς τοπαρόν, το μόνο παράπονο αφορούσε τις μουσικές επιλογές και τη συνάφειά τους μετο χώρο.    

Το πιάτο κατατεθέν, το φιλέτο καπνιστής πέστροφας,καλυμμένο με τριμμένο καρότο πάνω σε κρεμώδες μείγμα λευκών τυριών, σερβίρεταισε γυάλινη κούπα. Καταλαβαίνεις την επιτυχία του, με την ελαφρώς αλμυρή και τηδροσερή συνάμα αίσθηση που σου αφήνει. Αλλά έχει ανταγωνιστές εντός τουκαταστήματος! Τα λαχανικά σχάρας (μελιτζάνα, πιπεριά, κολοκύθι), κομμένα σεχοντρές φέτες, έρχονται σε μορφή πύργου. Είναι το καλύτερο πιάτο του είδους τουστην Αθήνα. Έξοχες πρώτες ύλες, τέλεια μαγειρεμένες, ώστε να συνδυάζεται τομάξιμουμ της γεύσης με την ιδανικότερη υφή. Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται στησαλάτα «Καλοκαίρι», με ντομάτα, αγγούρι, κομματάκια ντάκου, ροδέλες ελιάς(δικές τους, όχι από κονσέρβα), λευκό κρεμμύδι και μια κουταλιά λευκού τυριού(ανθότυρο και ρικότα μαζί με φέτα και γιαούρτι). Στα κυρίως, τα μαριναρισμέναχοιρινά μπριζολάκια, με πάπρικα και φρέσκια ρίγανη, ήταν βαθιά νόστιμα καιαφάνταστα τρυφερά. Τα φρέσκα ραβιόλι με γέμιση ρικότας και σάλτσα από πάστααγκινάρας, μαζί με φρέσκα σπαράγγια, ήταν ικανοποιητικά, αλλά η σάλτσα κάπουπλάτιαζε. Στο γλυκό, η πανακότα ήταν σωστή, αλλά μέχρι εκεί. Τα φρέσκα φρούταεποχής κλέψανε εύκολα την παράσταση. Τώρα καταλαβαίνω γιατί επέμενες τόσο ναέρθουμε εδώ. Πάρε και το τηλέφωνο του μανάβη τους!