Χλιδή, αλλά όχι για χόρταση

Εντός ενός ανακαινισμένου μεγάρου, στην πλατεία Αγίου Δημητρίου στην Κηφισιά, σε απόσταση ηρεμίας από τα καταστήματα της γύρω περιοχής μπορείς πλέον να βρεις μια σειρά από τα καλύτερα γκουρμέ είδη της Ευρώπης (και του κόσμου), εκτεθειμένα σε ράφια και πεντακάθαρες βιτρίνες, σαν να ήταν κοσμήματα. Τα προϊόντα αυτά, π.χ. το μοναδικό βιολογικό lardo di Colonnata (ένα εξαίσιο λαρδί ονομασίας προέλευσης, από την ομώνυμη πόλη της Ιταλίας, τρανό μέλος της διεθνούς αριστοκρατίας των κορυφαίων αλλαντικών), είτε τα αγοράζεις για το σπίτι ή τα γεύεσαι σ’ ένα από τα τραπέζια του όμορφα σχεδιασμένου χώρου, όπου κυριαρχεί ένας αισιόδοξος και φωτεινός μινιμαλισμός. Το μόνο ψήγμα αισθητικής ήταν η παρουσία μιας μονοκατοικίας-γιαπιού ακριβώς δίπλα, όπου τα κατασκευαστικά τεκταινόμενα προσθέτουν μια νότα παραδοσιακού ελληνικού θορύβου και λεκτικής βίας, που ευτυχώς κοπάζουν μετά τις τρεις το απόγευμα.

Η διανομή θαμώνων γίνεται σε τρεις χώρους: μπροστά, στη βεράντα, με θέα στη πλατεία· μέσα αριστερά, μπροστά στα ράφια, για τους μη καπνίζοντες· μέσα δεξιά, στο τζαμένιο αίθριο, για τους καπνίζοντες. Προς το παρόν οι θιασώτες του Stefanidis Finest Foods είναι γυναίκες επί το πλείστον, σε διάλειμμα μετά τα ψώνια. Κάποια στιγμή θα φέρουν και τους συζύγους τους, κι εκείνοι με τη σειρά τους τούς συνεργάτες τους από τις επιχειρήσεις. Ηλικίες 35-50, συνήθως.

Πριν μιλήσουμε για το φαγητό, μια επισήμανση: αν πας μόνο για καφέ, με €2,50 θα δοκιμάσεις τον καλύτερο ίσως εσπρέσο της Αθήνας. Στο τραπέζι τώρα: Οι ποικιλίες με τυριά και αλλαντικά (€22,50) είναι αξιοζήλευτες ως προς την ποιότητα της σύνθεσής τους, η οποία εναλλάσσεται. Φρόντισε να περιλαμβάνει το περίφημο «λαρδί». Βέβαια, δεν πρόκειται για τεράστιες μερίδες, αλλά τέτοιου είδους εδέσματα δεν είναι και για χόρταση. Το κλαμπ σάντουιτς (€15,50), με τραγανιστή παντσέτα (ιταλικό μπέικον), φρεσκότατο στήθος κοτόπουλο, μέσα σε φέτες μαύρου ψωμιού, μαζί με μια δροσερή σαλάτα, ήταν πολύ καλό, αλλά θα θέλαμε κάπως καλύτερη ποιότητα μαγιονέζας. Η νηστίσιμη σαλάτα (πιάτο ημέρας) με αλ ντέντε ιταλικές φακές, φρέσκια σπαράγγια και ελάχιστο μπαλσάμικο ήταν καταπληκτική. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για τις ταλιατέλες με ελάχιστο μελάνι σουπιάς ή το κόντρα φιλέτο (έλιωνε στο στόμα, το άτιμο!). Μόνο που ο σεφ υποτίμησε τη δύναμη του ισπανικού άνθους αλατιού και η πάστα, όσο και το συνοδευτικό σπανάκι του κρέατος ήταν πιο αλμυρά απ’ ό,τι έπρεπε. Παρομοίως, το ζεστό κέικ σοκολάτας, ήταν κάπως άνευρο, αν και στο παρελθόν έχει εκστασιάσει όσους το έχουν δοκιμάσει. Συμπέρασμα: για καινούργιο μαγαζί, τα καταφέρνουν μια χαρά, αλλά οι μικρές αδυναμίες του ξεκινήματος, δεδομένου και του επιπέδου των τιμών, θα πρέπει να εκλείψουν εντελώς στο μέλλον.