Η ψυχή του Ψυρρή

ΤοSoul άνοιξε τις πόρτες του(και γράφω επίτηδες το κλισέ γιατί έχειπληθυντικό αριθμό εισόδων) πριν από 5περίπου χρόνια. Μια πόρτα λοιπόν για τοbar, το οποίο διέθετε καιμερικά τραπέζια για τσιμπολόγημα δεξιά,ενώ στον επάνω όροφο το κλαμπάκι μεμαύρες μουσικές αλλά και αρκετά liveκάθε τόσο, να μας κάνει να προσπαθούμενα μιμηθούμε τους Black EyedPeas. Η δεύτερη πόρτα, τώρα,οδηγεί στον κήπο με τις μπανανιές καιτους φοίνικες. Έμπαινες και ξέχναγεςπως μερικά λεπτά πριν περνούσες από τηβρόμικη Βαβέλ των πέριξ της ψαραγοράςστενών. Cool μουσικές, ωραίακοκτέιλ, γελαστές φάτσες. Έγινε στέκι,έτσι - σαν να ήταν αυτονόητο.

Βέβαια οΧρήστος Πότσιος και ο Παύλος, ο αδερφόςτου, μετά τα Zoo και Deluxe,δείχνουν σαν να έπεσαν μέσα στη μαρμίτα.Η επιτυχία φέρνει πάντα και μια θολούραόσον αφορά τον επιδιωκόμενο στόχο, έτσιπριν λίγους μήνες τα δυο αδέρφιααποφάσισαν πως καλό το γεμάτο μαγαζίγια τις τσέπες, όμως ένας επαναπροσδιορισμόςτου στίγματος του Soul ήταναναγκαίος. Και γεννήθηκε το Kitchen.Ο κήπος σκεπάστηκε, όχι μόνιμα ευτυχώς- ανοίγει μόλις καλοκαιριάσει, τούβλο,ξύλο και ζεστά χρώματα σε τοίχους καιπάτωμα δημιουργούν οικειότητα, καρέκλεςσούπερ σε σχέδιο του Eames,φωτιστικά από τα ‘20s, καιβαριά έπιπλα από ξανθό ξύλο να λειτουργούνσαν αποθηκευτικοί χώροι ή πρωτότυπεςλάμπες. Μια ατμόσφαιρα decontractée,που να παραπέμπει στη Νέα Υόρκη και τοΜπουένος Άιρες των ‘50sθέλησαν να δώσουν, σπαταλώντας και χρόνοκαι χρήματα. Δεν έζησα, φυσικά, τότε,όμως στο Soul αισθάνθηκαόμορφα.

Η κουζίνα του εξίσου ταξιδιάρικημε την ατμόσφαιρα του χώρου. Τα αγαπημέναπιάτα, σε μεγάλο βαθμό του Χρήστου απόόλο τον κόσμο, μιας και ταξιδεύειασταμάτητα. Έμφαση έχει δοθεί στηνΤαϊλανδή, και γενικότερα στην Ασία, μεαρκετά όμως πιάτα μεξικάνικης, ιταλίζουσαςαλλά και μεσογειακής γευστικήςκατεύθυνσης.

Το μυστικό όπλο τουεστιατορίου όμως, πέρα από την υπέροχημπάρα με το μπαρ-ντουλάπα από μαύρη λάκακαι τα φοβερά κοκτέιλ (παρασύρεσαι,πάλεψε το έθιμο, για φαγητό πρέπει ναγράφεις - οκ, συνεχίζω), είναι η ολόφρεσκησεφ του, η Άντζελα Γεωργαρά. Μια κοπέλαπου πέρα από το τεράστιο χαμόγελο, τηθετική αύρα και τα μεγάλα ευγενικά τηςμάτια, διακρίνεται για την εκπληκτικήτης δεξιότητα στην ταϊλανδέζικη καιασιατική κουζίνα. Και για την ευφυΐατης. Γιατί όταν τελείωσε τη ΣχολήΤουριστικών Επαγγελμάτων στην Ανάβυσσο,αντί της Γαλλίας και της μπεσαμέλπροτίμησε μεταπτυχιακά στο RoyalThai School ofCulinary Arts,παρακαλώ, από όπου αποκόμισε 3 πτυχία!

Από το μενού, που επειδή το βρήκε έτοιμοαπό άλλο σεφ όταν ήρθε το αναπροσαρμόζεισταδιακά, ξεχώρισα κυρίως τα ασιατικάτης πιάτα, όπως τα αλάδωτα, τραγανάπουγκιά με γαρίδες, την υπέροχη, εξωτικήκαι ταξιδιάρικη με τα αρώματά τηςβιετναμέζικη σαλάτα με καρότο καιαγγούρι, τα noodles με λαχανικάκαι μια δικής της έμπνευσης γλυκόξινησος από ντομάτα που θυμίζει soyasauce, το ταϊλανδέζικοκοτόπουλο με πράσινο κάρι και το πιάτοημέρας, βιρμανέζικο κοτόπουλο μεκαραμελωμένα κρεμμύδια.

Θα ξαναπάω καιμόνο γι' αυτά - και για τα κοκτέιλ(αδιόρθωτος). Και για τις ιστορίες τουΧρήστου από τη Βραζιλία.