I Viva Barca!

Barcelonetaοι Ισπανοί ονομάζουν τη συνοικία πουδημιουργεί ένα ισοσκελές (ήμουν καλόςστη γεωμετρία - μόνο) τρίγωνο μεταξύ τηςπαλιάς πόλης και του λιμανιού τηςΒαρκελώνης.

Η ελληνική Barceloneta είναι ένα μινιόν ισπανικόεστιατόριο στην Κηφισιά. Βέβαια εγώ γιανα φάω πήγα, και κατέληξα να το γουστάρωγια τους ανθρώπους του. Α, ναι. Και γιατο διάκοσμο. Έχετε δει έργα του Gaudi;Αν όχι, ευκαιρία να πάρετε μια γενικήιδέα αρχιτεκτονικής του από το γλυπτό,χωρίς γωνίες, ντεκόρ του εστιατορίου.Έξι μήνες περίπου χρειάστηκαν οσκηνογράφος Οδυσσέας Λάπας και ησκηνοθέτις σύζυγός του Άντζι για ναολοκληρώσουν την εντυπωσιακή σάλα. Ότανδυο άνθρωποι για τόσο μεγάλο χρονικόδιάστημα ασχολούνται με κάτι πουπροορίζεται για εμπορική χρήση,αποκλείεται να αφήσουν τα υπόλοιπα στηντύχη τους. Έτσι ξεκίνησαν από το προσωπικό,προσλαμβάνοντας... καλλιτέχνες. Η θεάΜάγκυ (Κουβανέζα που ερωτεύτηκε Έλληνα- ας πρόσεχε) στο σέρβις σχεδιάζει καιδημιουργεί και ρούχα. Ο βοηθός σεφ Κώσταςείναι χορευτής στο Εθνικό. Για τουςιδιοκτήτες τα είπαμε. Πρωινή δουλειάπίσω από τις κάμερες.

Ο μόνος που δενέχει την καλλιτεχνική «βίδα» είναιο σεφ Δημήτρης Τζουβάρας, όμως και αυτόςτο παλεύει μέσα από τα πιάτα του. Τατελευταία τα δοκιμάσαμε παρέα με τηνΆντζι και τον Οδυσσέα, όταν σηκώνονταναπό τα τραπέζια των διάφορων φίλων.Γιατί με ένα παράξενο τρόπο έδειχναννα ξέρουν όλους σχεδόν τους πελάτες τηςβραδιάς. Συνομιλίες σε ισπανικά, πιατάκιαμε tapas, μαργαρίτες ναδιαδέχονται η μια την άλλη από παρέεςπου ήρθαν μετά το γραφείο αργά το απόγευμακαι κόλλησαν, μποτίλιες κόκκινο σαναίμα ταύρου κρασί, χαμηλός φωτισμός, τοόλο περιβάλλον με χαλάρωσε και άρχισανα δοκιμάζω. Είχα διαλέξει μερικά πιάτααπό τον κατάλογο, όπως τον νόστιμο,αλμυρούτσικο μπακαλιάρο πιλ-πιλ πουσερβίρεται με πατάτες, πράσο και πλούσιασάλτσα πιλ-πιλ, ένα παραδοσιακό βάσκικοπιάτο, το γόνο καλαμαριού μαγειρεμένομε μελάνι σουπιάς, και τα φοβερά, aldente ρεβίθια με σπανάκι,μπέικον και ισπανικό τυρί. Από εκεί καιπέρα, η Άντζι φρόντισε να μου φέρει όσααπό τα αναγραφόμενα με κιμωλία στονμαυροπίνακα του τοίχου tapasυπήρχαν ακόμα, αλλά και την παέγιαValencianna που φτιάχνουν.Φιλότιμη προσπάθεια, η οποία όμως θέλειλίγη προσοχή ακόμη στο βράσιμο και στοαλάτι.

Γλυκαθήκαμε,όσο κι αν αποφεύγω τα τηγανιτά, με ταchurros, τα μπαστουνάκιαλουκουμά που τα βουτούσαμε σαν ξελιγωμένοιστη ζεστή σοκολάτα. Τα ποτήρια γέμιζανκρασί, η νύχτα μεγάλωνε και εμείς νασυζητάμε για ταινίες, πολιτική, θρησκεία,σεξ και φαγητό. Τώρα που το σκέφτομαιπόσο, μα πόσο δένουν μεταξύ τους!