Italians do it better

Η ιταλική είναι ίσως ημοναδική εθνική κουζίνα που μπορείκανείς να τη δοκιμάσει σε οποιαδήποτεγωνιά του πλανήτη. Στη χώρα μας, μάλιστα,μπορούμε άνετα να αναμετρηθούμε με τουςγείτονές μας ως προς τον τίτλο του«μακαρονά» - το πιο πιθανό είναινα κερδίζαμε, μιας και, εν αντιθέσει μετους Ιταλούς, οι Έλληνες συνηθίζουμενα τρώμε τα ζυμαρικά μας ως κύριο πιάτο.Γι' αυτό και συνήθως είναι και τεράστιο.Και ακόμη πιο συχνά αποτυχημένο, ήπερίπου. Ο χώρος δεν ενδείκνυται γιαανάλυση περί της γαστρο-εστιατορικήςημιμάθειας και αδιαφορίας όσον αφοράτην ιταλική, αλλά και πολλές άλλεςεθνικές και μη κουζίνες, απλά πάντα θαέχω την απορία πώς γίνεται κανείς νααποτυγχάνει σε μια από τις απλούστερεςκουζίνες που υπάρχουν. Γιατί η επιτυχίατης ιταλικής κουζίνας οφείλεται, σεμεγάλο βαθμό, στην αναγνωρισιμότητατων υλικών, των γεύσεων και του συνδυασμούτους, που κάνουν το χειρισμό του σχεδόναυτονόητο.

Στην Αθήνατρώω πραγματικά νόστιμο ιταλικό φαγητόσε 2 ή 3 εστιατόρια. Από εκεί και πέραυπάρχουν αξιοπρεπείς, πιο καθημερινέςεπιλογές, από μικρά εστιατόρια καιτρατορίες, όπως το Cipollinoκαι το Pasta laVista, τα οποία,προσαρμοζόμενα στις ανάγκες της περιοχήςκαι του κοινού τους, προσπαθούν ναξεχωρίσουν από το μέσο όρο. Και συνήθωςτο πετυχαίνουν.

Το Cipollinoείναι ένα μικρό, cosyεστιατόριο που στεγάζεται σε ένα όμορφονεοκλασικό στον πεζόδρομο της Δερβενιώνστα Εξάρχεια. Το «κρεμμυδάκι»(αυτό σημαίνει στα ιταλικά) έχει έντοναχρώματα - προσωπικά αγάπησα την πιοprive κόκκινη σάλα, τηφαντάστηκα ιδανική για ένα πρωτότυποdinner γενεθλίων- ευγενέστατοπροσωπικό και συμπαθητικά ιταλικάπιάτα, ορισμένα εξ αυτών να λοξοκοιτούνπρος Ελλάδα. Όπως το Messinian,ένας νοστιμότατος συνδυασμός από ψητό,σπιρτόζικο τυρί ταλαγάνι με μυρωδάτοσύγκλινο Μάνης και δροσερή ντομάτα. ΗCaprese ήταν καλή, με σπιτικόνόστιμο pesto, όπως και τοριζότο με μανιτάρια περτσίνι. Από ταζυμαρικά ξεχώρισα τα φρέσκα fagioliniμε ρόκα, μοτσαρέλα και φρέσκια σάλτσαντομάτας, και τις πένες με κονφί χοιρινού,ρόκα και πράσινο αρωματικό πιπέρι. Μεμια επιπλέον προσοχή σε κάποιεςλεπτομέρειες, το Cipollinoείναι μια καλή, οικονομική και φιλικήλύση ακόμη και τα μεσημέρια, η οποίαέχει τα φόντα να εξελιχθεί σε ένα ακόμηπιο «ψαγμένο» εστιατόριο.

Δεύτερηιταλική στάση το Pastala Vista.Διαφορετικό στυλ και φιλοσοφία απότο προηγούμενο. Άλλωστε το Γκάζι προστάζειγια πιο χαλαρό, πιο funkyύφος. Οι προχωρημένες και προκλητικέςδιαφημιστικές καταχωρήσεις μού είχανκινήσει την περιέργεια. Όταν γνώρισατον Στράτο Αργυρίου, τον ιδιοκτήτη όχιμόνο του Pasta laVista αλλά και του Aragostaτης Μήλου, κατάλαβα πως τη (διαφημιστική)δήλωση «την έχουμε 28 cm»(την πίτσα, πού πήγε το μυαλό σας;) μόνοαυτός ο sui generisπρώην αλεξιπτωτιστής θα τολμούσε νατην κάνει, έχοντας απόλυτη επίγνωση τωνσχολίων που θα προκαλούσε. Χαμηλέςτιμές, γρήγορη εξυπηρέτηση, ζεστόμεταβιομηχανικό τοπίο και ιταλικά πιάταμε τον τρόπο που τα αγαπά ο Έλληνας:τεράστιες μερίδες, με το aldente όχι για ευαγγέλιο, καιμπαμπάτσικες ποσότητες σάλτσας (αγαπάμετην κρέμα εδώ). Top στιγμέςτα αυθεντικά νιόκι με γκοργκοντζόλακαι το ριζότο με πέστο, ενώ την Pastala Vista σαλάτατην τρώγαμε μέχρι να έρθει το γλυκό. Λέωνα περάσω το καλοκαίρι από Μήλο. Μουυποσχέθηκαν αστακομακαρονάδα να γλύφωτα δάχτυλά μου.