Mono

Τις δυνάμεις της στ ο εστ ιατό ριο Mono αποφάσισε να ενώσει μια ομάδα ανθρώπων χαμηλών τόνων. Ο Γάλλος σεφ Olivie Campanha, που για τα μάτια της γυναίκας του Βάνης Μπαρμπούτη (επίσης σεφ) πολιτογραφήθηκε Αθηναίος, και ο σεφ Βασίλης Βασιλείου με τη γυναίκα του Γιώτα, που είναι υπεύθυνη σάλας. Αντικείμενο της προσπάθειάς τους έγινε ένα εστιατόριο που από τότε που άνοιξε, πριν από μερικά χρόνια, έχει περάσει από διαφορετικά χέρια και φιλοσοφία μενού. Ελπίζουμε αυτήν τη φορά τα νέα αφεντικά του να στεριώσουν, μια κι έχουν βαθιάγνώση και εμπειρία της κουζίνας.

Ο χώρος είναι ανανεωμένος, χαρούμενος, με μοντέρνες διακοσμητικές πινελιές που «χρωματίζουν» ευχάριστα το περιβάλλον. Τα λευκά τραπεζάκια βγαίνουν στον πεζόδρομο δίπλα ακριβώς στη Μητρόπολη και σε υποδέχονται μετά από τη βόλτα σου στο Μοναστηράκι. Από τα ορεκτικά του μενού ο ξιδάτος γαύρος ήταν εξαιρετικός, ωραία σερβιρισμένος, με το ασημί χρώμα του να γυαλίζει προκλητικά. Ακολούθησε το καλαμαράκι γόνος, όμορφα τηγανισμένο και τραγανό. Η τυροκαυτερή ήταν πραγματικά του γούστου μου, πετυχημένη στην υφή της και πικάντικη όσο έπρεπε. Τα αχνιστά μύδια ήρθαν ζουμερά, με το κρασάκι τους και το διακριτικό σκορδάκι τους να σε βάζουν στον πειρασμό να βουτήξεις την μπουκιά με το ψωμί σου στο ζουμί τους.

Εδώ θέλω να σημειώσω ότι το ψωμί έρχεται μέσα σε κόσκινο, ελαφρά ψημένο και ραντισμένο με ελαιόλαδο και ρίγανη. Με δυο λόγια, μερακλίδικο. Το ταμπουλέ ήταν αδύναμο γευστικά και με λίγο παραπάνω ελαιόλαδο απ’ όσο έπρεπε.

Αφήνεις τα μικρά πιάτα για να αφοσιωθείς στο ρεπερτόριο του μενού, όπου με την πρώτη ανάγνωση αντιλαμβάνεσαι τη γαλλική επιρροή. Εκεί, λοιπόν, στον πεζόδρομο θα συστηθείς με μια ωραία και γευστική μουσελίν κοτόπουλου με διακριτική σάλτσα γλυκόρριζας που την καταλαβαίνεις στην επίγευση και σερβιρισμένη πάνω σε μοντέρνο μαύρο πλακάκι.

Δροσερή και γευστική ήταν η σαλάτα σικορέ με blue cheese, πράσινο μήλο, σουσάμι και δυόσμο. Τον δυόσμο τον αγαπούν πολύ στην κουζίνα και τον τιμούν σε αρκετά πιάτα τους, όπως και στο αρωματικό ριζότο με πεπόνι, που όμως ήρθε με παραπάνω βρασμένο το ρύζι και με έντονη τη γλύκα του πεπονιού, με αποτέλεσμα να παραπέμπει σε επιδόρπιο.

Η χοιρινή πανσέτα ήταν ωραία μελωμένη και ταίριαζαν δίπλα της τα ψητά ροδάκινα, ενώ σωστά ψημένη ήταν και η πικάνια, με πατάτες φούρνου και ψητά ντοματίνια. Την πικάνια ακολουθούσε ένα πιάτο λευκό που πάνω του ο σεφ είχε περάσει πινελιές από διαφορετικές σος που συνόδευαν το κρέας σου.