Σε ποια Δύση ανήκουμε;

Μια φορά κι ένα καιρό, στην τότε καθαρά αμερικανοκρατούμενη Γλυφάδα, το μέρος όπου οι περισσότεροι Έλληνες έρχονταν για πρώτη φορά σε επαφή με την ξένη κουζίνα, άνοιξε το Buffalo Bill's και έφερε μια μικρή επανάσταση: το φαγητό ως διασκέδαση και ανακάλυψη, μακριά από το φαστφούντ, με εκπολιτισμένες αμερικανιές στο πιάτο. Η μεγάλη μόδα έχει περάσει, αλλά το μέρος παραμένει δημοφιλές καθότι διότι διαθέτει ψυχή: ακόμα και σήμερα ο κ. Μπιλ Τσίγκος, ο ταγμένος ιδιοκτήτης, επισκέπτεται όλα τα τραπέζια με μεγάλο κέφι για να ρωτήσει -με πραγματικό ενδιαφέρον- αν είναι όλα καλά. Και συνήθως είναι.

Η γωνιακή μονοκατοικία, από τις λίγες που δεν έχουν μετατραπεί σε πολυκατοικίες στην περιοχή, διαθέτει ατμοσφαιρικές αίθουσες και μια απλή πλην προσεγμένη αυλή. Οι σερβιτόρες καλά δασκαλεμένες. Το κοινό, γυναικοκρατουμένο στις μέρες μας. Μάλλον επειδή το μέρος εμπνέει εμπιστοσύνη. Ντυσίματα casual μεν, προς το ακριβό δε. Αρχή με την πασίγνωστη παγωμένη μαργαρίτα του Buffalo Bill - οικονομικά σε συμφέρει περισσότερο να την πάρεις σε κανάτα. Τέλεια! Αλλά γιατί η διακοσμητική φέτα λάιμ να είναι λίγο μαραμένη; Φτάνουν και οι σπιτικές τορτίγιες, οι μαλακές πιτούλες από καλαμποκάλευρο, που τις βουτάς στην εξίσου σπιτική σάλτσα. Μια χαρά. Όσον αφορά τη συνέχεια, υπάρχουν δύο οδοί. Από τη μία τα τεξανο-μεξικάνικα, από την άλλη μια σειρά από μπριζόλες, με διαφορετικά είδη κρέατος και κοπή. Κοινή αφετηρία τα ορεκτικά, οπότε ας αρχίσουμε από εκεί. Το τσίλι κον κάρνε (κιμάς σε σάλτσα ελαφρώς καυτερής πιπεριάς με λίγα φασόλια) είναι νοστιμότατο και χαίρεσαι να φτυαρίζεις τα σπιτικά και τραγανότατα τσιπς τορτίγιας μέσα στο πήλινο σκεύος. Αν δεν σου αρέσουν τα φασόλια άστο, επειδή θα το αδικήσεις. Τα χοιρινά spare-ribs κάπου δεν έχουν μαριναριστεί σωστά και παραείναι πρωτόγονα, αλλά σβήνεις τον καημό σου πνίγοντας τις τηγανητές πατάτες στη συνοδευτική, γλυκίζουσα σάλτσα μπάρμπεκιου. Το γκουακαμόλε είναι της πολύ κρεμώδους σχολής, που έχει υποστηρικτές ωστόσο. Η σαλάτα του οίκου διαθέτει πολλά είδη μαρουλιού και διακρίνεται για την ήπια αλλά χαρακτηριστική παρουσία κόλιανδρου στο λαδόξιδο. Γενικά οι μερίδες είναι μεγάλες, οπότε προσοχή. Από τα κυρίως, ένα τσάνκι μπουρίτο (μαλακή πίτα με γέμιση κοτόπουλο και λιωμένο κίτρινο τυρί) ήταν σωστό και χορταστικά νόστιμο. Το φιλέτο γαλοπούλας με σάλτσα μανιταριών είχε παραδειγματικά τρυφερό και ζουμερό κρέας (ακόμα και για γαλοπούλα), έστω κι αν η σάλτσα του ήταν κάπως συμβατική. Από τα γλυκά, το μπράουνις σοκολάτας υπηρετούσε τα ταπεινά ένστικτα των σοκολατολάγνων. Σε γενικές γραμμές, με λίγη προσοχή στις επιλογές σού παρέχεται ένα απολαυστικό γεύμα, σε ατμόσφαιρα χαλαρή. Και δεν είναι λίγο. Αλήθεια, γιατί έχεις εμμονή με τον όρο «τίμιο φαγητό»; Μεταξύ κοιλιόδουλων ειλικρίνεια, σε παρακαλώ.