Στην Αίγλη του Ζαππείου

Βράδυ καθημερινής και τα τραπέζια του σφύζουν από κόσμο. Άνθρωποι των επιχειρήσεων, της πολιτικής και των media απολαμβάνουν χαλαρά το φαγητό τους. Oλα κυλούν ομαλά και ήρεμα, χωρίς η αύρα των επωνύμων να δίνει το στίγμα της κοσμικότητας. Αφήνεσαι στη γοητεία και τα προνόμια που σου παρέχει ο χώρος. Η Ακρόπολη σε πρώτο πλάνο, μια καρτ ποστάλ που μαγνητίζει. Το Ζάππειο, δίπλα, επιβλητικό, θυμίζει άλλες εποχές. Η ζεστή βραδιά μαλακώνει από τους ανεμιστήρες της ανοιχτής οροφής που είναι σαν να κρέμονταν με μαγικό τρόπο από το νυχτερινό αττικό ουρανό.

Ο απαλός φωτισμός και η ευχάριστη μουσική ντύνουν μοναδικά το περιβάλλον χωρίς να σε αποσπούν από τη συζήτηση και την απόλαυση του φαγητού. Ολόγυρα λιτή κομψότητα, που δεν σε αγχώνει με βαριά πολυτέλεια. Αναπαυτικές δερμάτινες πολυθρόνες και άνετα τραπέζια ντυμένα με τραπεζομάντηλα στο χρώμα της άμμου, που διακοσμούνται με μοβ λουλούδια. Όλα προσεγμένα, περιποιημένα και στην παραμικρή λεπτομέρεια, με συνέπεια που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των πελατών. Το στοίχημα που παίζεται στην κουζίνα το κερδίζει ήδη από το χειμώνα ο σεφ Χρύσανθος Καραμολέγκος, που έχει επιμεληθεί το μενού, το οποίο έχει ανανεωθεί για το καλοκαίρι.

Ξεφυλλίζοντας τον κατάλογο, αντιλαμβάνεσαι τον αέρα που αποπνέει: μια μοντέρνα γευστική αισθητική και μεσογειακή προσέγγιση σχεδόν σε όλα τα πιάτα που δοκίμασα. Welcome με παγωτό παρμεζάνα και τραγανές μπρουσκέτες που ανοίγουν ευχάριστα την αυλαία για τη γευστική συνέχεια. Υπέροχα και τραγανά σπαράγγια τυλιγμένα με προσούτο και φοντίνα. Καλοφτιαγμένα χειροποίητα ραβιόλια με μοτσαρέλα, παρμεζάνα προσούτο και βασιλικό. Λειώνουν στο στόμα, αφήνοντας μια ελαφριά νότα βασιλικού. Οι σαλάτες είναι όλες ελκυστικές. Δοκίμασα μια με αγκινάρες, μοτσαρέλα, πράσινες ελιές, κρουτόν και πετυχημένο λαδολέμονο ντομάτας. Δροσερή και ανάλαφρη. Το ριζότο με ψητές καραβίδες σε βούτυρο φασκόμηλου ήρθε χιονάτο ιδανικά al dente και υπέροχα χυλωμένο με διακριτικά τα αρώματα του φασκόμηλου.

Από τα κυρίως, το φιλέτο σφυρίδας ήταν ζουμερό και τη γεύση του αναδείκνυε η σάλτσα από πράσινο τσίλι, λάιμ και μέλι και συντονιζόταν απόλυτα από τα ωραία ψημένα λαχανικά σχάρας που το συνόδευαν. Γοητευτικό και σε χορταστική μερίδα ήρθε το μπιφτέκι από μοσχαρίσιο φιλέτο με crispy προσούτο και τσένταρ, που δανειζόταν τη διακριτική ένταση από το πέστο ρόκας. Δίπλα του οι κυδωνάτες τηγανητές πατάτες με τη φλοίδα τους ήταν σκέτη κόλαση. Στα επιδόρπια η υπέροχη τάρτα μάνγκο συνοδεύεται ιδανικά από παγωτό γιαούρτι. Με λίγα λόγια, η φινέτσα, η τεχνική, η νοστιμιά, όλα είναι εδώ.